οι ίδιοι από τα δικά μας πάθη μας,καταφέρνουμε,έστω και στιγμιαία, να φτάσουμε στην κάθαρση,βιώνοντας το έλεος και το φόβον, όπως λέγαμε στο Λύκειο...
Υπάρχει όμως και μια μικρή ομάδα ηθοποιών που έχουν κι ένα άλλο εξαιρετικό ταλέντο:αυτό της ορθοφωνίας.Μιλώντας για ορθοφωνία εννοώ και εκείνη τη μοναδική χροιά της φωνής που την καθιστούν όχι μόνο εργαλείο αλλά και όργανο.Είναι συνήθως αντρικές φωνές που ξεκουράζουν πραγματικά τα αυτιά μας από την ηχορύπανση που μας κατακλίζει καθημερινά και καταλήγουν ο λόγος να αποκτά τη μουσικότητα της ίδιας της μουσικής!Ανεξαρτήτως γλώσσας ποιος δε νοιώθει ευφορία ακούγοντας τον Colin Firth,τον Gérard Dépardieu ή ακόμα και τον δικό μας τον Γιάννη Φέρτη;
Αυτό αισθάνθηκα βλέποντας τον τις προάλλες στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης στο έργο του αείμνηστου,πλέον,Ιάκωβου Καμπανέλλη "Ο δρόμος περνάει από μέσα" παράσταση εξαιρετική σε σκηνοθεσία του Διαγόρα Χρονόπουλου,αντάξια της παράδοσης του Θεάτρου Τέχνης,και καταπληκτικές ερμηνείες.Όμως ο Γιάννης Φέρτης στο ρόλο του ξεπεσμένου αριστοκράτη πραγματικά μας ταξίδεψε ακόμα μια φορά!
Ας είναι καλά και ας μας ταξιδεύει στο κόσμο της αρμονίας και της αισθητικής που τόσο τον έχουμε ανάγκη, ειδικά στις μέρες μας!
