Οπως είδαμε όλοι άρχισαν οι περίφημες «συναυλίες αλληλεγγύης» του Γ. Νταλάρα. Τον ακούσαμε μάλιστα στα διάφορα ΜΜΕ να δηλώνει παιδί του λαού, να λέει πως είναι Αριστερός και πως στα νιάτα του έγραφε συνθήματα στους τοίχους. Πως χρώσταγε σε αυτούς που τον αγάπησαν και τώρα πληρώνει το χρέος του στο λαό. Μόνο που στη συνέχεια έκανε καθαρό ποια είναι η πολιτική του στάση όταν επαναλάμβανε τα λόγια του Παπανδρεου, του Σαμαρά και των άλλων μνημονιακών δηλώνοντας πίστη στο δόγμα «μνημόνιο ή καταστροφή»! Ωραία αλληλεγγύη! Να την χαίρεται κι αυτός κι οι άλλοι που την σκέφτηκαν. Αριστερός που πιστεύει ότι το μνημόνιο ήταν αναπόφευκτο και πως τα δάνεια ήταν σωτηρία δεν υπάρχει. Αριστερός που ξεχνάει πως τα μνημόνια είναι πραγματική δολοφονία του λαού και των κατακτήσεων των εργαζόμενων και που δεν τον καλεί να αντισταθεί μόνο Αριστερός δεν είναι. Τέλος αριστερός που πιστεύει πως τα τραγούδια είναι άλλο ένα προϊόν όπως τα τρόφιμα που πουλιούνται στα σουπερ μάρκετ (όπως είπε) , και που τα πετάει στο τενεκάκι των δύστυχων για ελεημοσύνη απλά γελοιοποιεί τον εαυτό του και διαγράφει το παρελθόν που του χάρισε ο απλός λαικός κόσμος που τον πίστεψε. Είναι απλά άλλος ένας πλούσιος μικροαστός που προσπαθεί να διασφαλίσει την περιουσία και τις καταθέσεις του, και να αποφύγει τη «δυσάρεστη ατμόσφαιρα» μιας εξέγερσης .
Ο λαός ας αναγνωρίσει λοιπόν ποιος είναι μαζί του και ποιος τον δουλεύει κι ας το δηλωσει. Το πράγμα βγαζει μάτι. Ο Νταλάρας δεν κάνει "συναυλίες αλληλεγγύης στη φτώχεια", κάνει συναυλίες υποστήριξης του μνημονίου κρύβοντας το σκοπό του κάτω από τους ήχους σπουδαίων πολιτικών λαϊκών τραγουδιών των οποίων το μήνυμα πλέον αρνείται και τα οποία ξεκάθαρα χρησιμοποιεί και ευτελίζει. Αντί να προσπαθήσει να ξεσηκώσει μ' αυτά το λαό, επιχειρεί να τον αποκοιμισει στερώντας τον από σπουδαία όπλα.
Για τους λόγους για τους οποίους γίνονται οι συναυλίες αυτες υπάρχουν μια σειρά από σκέψεις. Το πιο συνηθισμένο που ακουμε είναι πως πρόκειται για συναυλίες υποστηριξης της συζύγου του Άννας. Δε νομίζουμε πως είναι μόνο αυτό. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που προσπαθει με έμμεσο τρόπο να θέσει τους καλλιτέχνες στην υπηρεσία της στήριξης της μνημονιακής λογικής και σε κάθε περίπτωση να θολώσει τα νερά σχετικά με τη στάση τους που θα πρέπει φυσικά να γίνει επιτελους ξεκάθαρη. Και η προσπάθεια αυτή δεν θα σταματήσει στον Νταλάρα αν το εγχείρημα πετύχει να ξεγελάσει τον πολύ κόσμο πως πρόκειται για αλληλεγγύη. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι που χρωστάνε στο σύστημα μέρος από τον πλούτο που συσσώρευσαν.
Οι καλλιτέχνες όμως πρέπει επιτέλους να πάρουν θέση στο πλάι του λαού παλεύοντας μαζί του όχι μόνο με την τέχνη τους αλλά και με τη φυσική τους παρουσία δίνοντας το παρόν στις κινητοποιήσεις του, ξεκαθαρίζοντας πως δεν κρατουν ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε εκείνον και τους δολοφόνους του, πως τα όσα έγιναν και μας έφεραν εδώ εχουν όνομα και επώνυμο, όπως όνομα έχει και το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε που λέγεται καπιταλισμός. Εχουν υποχρέωση μετά από 2 ολόκληρα χρόνια που ουσιαστικά έμειναν σιωπηλοί, εκτός από ελάχιστους, να ενώσουν τη φωνή τους με τον απλό κόσμο που συνθλίβεται από τα Μνημόνια αλλά χωρίς να το βάλει κάτω παλεύει γεμιζοντας δρόμους και πλατείες. Να ενωθούν με αυτούς που φωναζουν με κάθε τρόπο πως δε δεχονται το ρόλο του θυματος, του δούλου και του υποταγμένου.
Το λέμε αυτό και αναφερόμαστε στους καλλιτέχνες γενικά, γιατί ο Νταλάρας δηλωσε σε συνέντευξή του οτι δεν θα είναι μόνος στις συναυλίες αυτές. Είπε μάλιστα και ονόματα που προκαλούν έκπληξη. Ανέφερε τους Π. Κατσιμίχα, Μπ.Στόκα, Δ. Μπάση, Παντελή Θαλασσινό (!) κ.α. Περιμένουμε να δούμε πόσο αλήθεια είναι αυτό. Τι σχέση έχουν αλήθεια όλοι αυτοί με τη λογική του Γ. Νταλάρα εκτός από το ότι είναι σχετισμένοι με αμοιβαίες επαγγελματικές αλληλοεξυπηρετήσεις που στο κύκλωμα ονομάζονται και «φιλίες»; Η μήπως είναι στιγμή να δουμε πως υπάρχουν και άλλου είδους μυστικές «σχεσεις» και «δεσμεύσεις» μεταξύ τους;
Οπως και να είναι τα πράγματα, τη στιγμή που ο λαός έχει ανάγκη την τέχνη για να αντλήσει δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσει το δύσκολο αγώνα του, δεν μπορεί οι καλλιτέχνες να κοιτάζουν τη «δουλειά» τους και τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ’αυτην. Το ότι έφτασαν κάποιοι από αυτούς ως εδώ το οφείλουν πρώτα απ’όλα στο λαό που τώρα τραβάει όλο αυτό το μαρτύριο και όχι στον οποιοδήποτε Νταλάρα ή στις δημόσιες σχέσεις τους. Καποιοι από αυτούς κουράστηκαν πολύ και έμειναν συνεπείς για πολλά χρόνια στην τέχνη τους. Δεν αξίζει να τα γκρεμίσουν όλα απογοητεύοντας όσους πίστεψαν σ’αυτούς και να λερώσουν το όνομα τους συμμετέχοντας σε φιλομνημονιακές εκστρατείες μεταμφιεσμένες σε συναυλίες αλληλεγγύης. Εχουν υποχρέωση στον εαυτό τους και σε μας να μην το κάνουν.
Ειναι φανερο οτι όσοι καλλιτέχνες λόγω της καλής οικονομικής τους κατάστασης, δεν νοιώθουν στο πετσί τους τη σκληρότητα αυτής της καπιταλιστικής κρίσης, δεν έχουν σχηματίσει καθαρή εικόνα και για το φοβερό πόνο που προκαλέι αυτή η κρίση αλλά και για το φαινόμενο που λέγεται όξυνση της έντασης της ταξικής πάλης.
Πολλοί απ'αυτούς νομίζουν οτι σύντομα όλα αυτά θα τα παρασύρει το κύμα του καιρού και σε λίγο ότι συμβαίνει τώρα θα ξεχαστει και η ζωή θα συνεχίσει το δρόμο της όπως πριν. Δεν είναι έτσι. Βαδίζουμε όλο και πιο βιαστικά προς μια κατάσταση απόλυτης όξυνσης, όπου οι διαφορές όλο θα μεγαλώνουν όσο θα μεγαλώνει η αδικία, ώσπου στο τέλος θα είναι ολοφάνερες μόνο δυο γραμμές. Από τη μια αυτή των καταπιεζόμενων κι από την άλλη εκείνη των καταπιεστών. Τότε θα είναι αδύνατον για όσους λένε πως ότι κάνουν στοχεύει στο λαό να θεωρηθούν "ουδέτεροι" ή "αμέτοχοι". Ας σκεφτούν λίγο παραπάνω λοιπόν ποια θεση θα πάρουν γιατί ειναι πολύ πιθανό η θέση αυτή να τους συνοδεύσει για όλη τους τη ζωή.
Τα πράγματα στις δύσκολες και πονηρές μέρες μας δεν μπορούν πια να καλύπτονται κάτω από την ομίχλη κάποιας γενικόλογης"ανθρωπιάς" και "καλοσύνης".
Οι αθώες προθέσεις έχουν εξατμιστεί ή έχουν πεθάνει εντελώς και όλα πια έχουν το δικό τους ταξικό πρόσημο.
Υ.Γ. Το ποιο είναι το παρελθόν του καθενός που αποφασίζει να γυρίσει την πλάτη στα όσα συμβαίνουν και να κάνει πως δεν καταλαβαίνει δε μας ενδιαφέρει καθόλου. Ας ενδιαφερθούν πρώτα οι ίδιοι που αποφάσισαν να αρνηθούν την πορεία και την καταγωγή τους. Όσο για τα συνθήματα στους τοίχους και ο πρόεδρος Παπούλιας και ο Μουσολίνι που πριν γίνει φασίστας εξέδιδε σοσιαλιστική εφημερίδα, συνθήματα στους τοίχους έγραφαν.
