Σημείωνε προχθές ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ ότι η Ελλάδα είναι...
«χώρα της ευρωζώνης με ισότιμες υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα», εννοώντας ότι αυτό από μόνο του «είναι ένα πολύ ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί». Αν «πέσει» η Ελλάδα, θα συμπαρασύρει εν είδει ντόμινο όλη την ευρωζώνη.
Από πού όμως προκύπτει ότι η Ελλάδα είναι «ισότιμη» χώρα της ευρωζώνης; Από τα «χαρτιά», δηλαδή τις συνθήκες που η ΕΕ έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της, καταρχάς, επιτρέποντας την είσοδο του ΔΝΤ στην Ευρώπη και την υπαγωγή σε αυτό κράτους μέλους της. Άραγε η όλη πρακτική της Διεθνούς Επιτροπείας δε δείχνει ότι η αντιμετώπιση της χώρας απέχει πολύ από το να θεωρείται ισότιμη με τους άλλους «εταίρους» της ευρωζώνης που ζητάνε τα κλειδιά της χώρας;
Από την άλλη ακούσαμε χθες στα δελτία ότι τα νέα μέτρα που προβλέπει το νέο μνημόνιο που θα συνοδεύει τη νέα δανειακή σύμβαση, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το λεγόμενο «μισθολογικό κόστος» λαμβάνονται σε συνάρτηση με τα όσα ισχύουν σε «συγκρίσιμες χώρες». Ποιες είναι αυτές; Οι εξίσου «προβληματικές» Ισπανία και Πορτογαλία, αλλά κατά βάση η Βουλγαρία. Μας λένε λοιπόν ανοιχτά ότι «μένουμε Ευρώπη» για να γίνουμε Βουλγαρία στο επίπεδο ζωής. Με μισθούς, προς το παρόν, των 500 και των 400 ευρώ, κι αυτό με αστερίσκο, αφού επίσης ευθαρσώς μας λένε ότι αυτά δεν είναι τα τελευταία μέτρα…
Συγκρίσιμο μέγεθος της Βουλγαρίας λοιπόν…
