Που θα αγκαλιάσουν όλες οι ενεργές γενιές. Που θα αφορά το παρόν ως προπαρασκευαστικό στάδιο του μέλλοντος και τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων με το παρελθόν. Που θα είναι χειροπιαστό, ρεαλιστικό, σε άμεση συνάφεια με τις εξελίξεις γύρω μας, καθώς και με τις διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες της εποχής μας.
Αυτό το εθνικό όραμα δεν μπορεί να είναι φυσικά η… μείωση του χρέους, όπως ζητήθηκε από την Ελλάδα να προβλεφθεί στο Σύνταγμα της χώρας. Τέτοιες αμυντικές, σχεδόν μίζερες νοοτροπίες, είχαν ως αποτέλεσμα να αναλώνεται η εθνική καθημερινότητα στην οριοθέτηση αδιέξοδων προτεραιοτήτων.
Η εξυπηρέτηση του χρέους θα πρέπει να είναι παράλληλος στόχος. Όχι… φετίχ για τις σημερινές, αλλά και τις γενιές που έρχονται. Πάνω και πέρα από όλα, είμαστε μια κοινωνία ενεργών πολιτών. Ένα έθνος που έρχεται από μακριά, και πηγαίνει ακόμη πιο μακριά.
Και να μην ξεχνάμε ότι ένα βήμα πίσω, είναι μια απολύτως κατανοητή στρατηγική επιλογή. Εφόσον όμως στοχεύει στο να πάρεις μεγαλύτερη φόρα, για το άλμα προς το μέλλον.
