Σύμφωνα με τον Χατζημαρκάκη (τον γνωστό Ελληνα ευρωβουλευτή της Γερμανίας), η περιπέτεια τελειώνει ή μόλις αρχίζει στα μέσα του ερχόμενου καλοκαιριού. Τότε ο ίδιος προσδιορίζει χρονικά την ακούσια ή…
εκούσια έξοδο της χώρας μας από τη ζώνη του ευρώ. Τότε ο ίδιος πιστεύει πως οι καλά πλέον προετοιμασμένοι για ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας «εταίροι», θα επιτρέψουν ή θα υποδείξουν να συνεχίσουμε τον δρόμο απένταροι, πένητες και μόνοι…
Υπό άλλες προϋποθέσεις, σκέφτομαι, η σχετική εξέλιξη, που έχουν προανήγγειλει και πολλοί άλλοι, θα μπορούσε να συνιστά και «ευκαιρία». Με δεδομένους όμως τους εσωτερικούς συσχετισμούς και τις ισορροπίες, δύσκολα μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι το τέλος αυτής της ιδιότυπης σχέσης θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ένα νέο ξεκίνημα. Τη νέα αρχή.
Οι λόγοι είναι πολλοί: Το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό είναι απολύτως χρεοκοπημένο. Αγκιστρωμένο στην μια και μόνη λύση που του υπέδειξαν, αδυνατεί αποδεδειγμένα να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία, να μιμηθεί έστω πολιτικές άλλων χωρών που είχαν ανάλογη εμπειρία και να ομολογήσει πρώτα μπροστά στον καθρέπτη του ότι εδώ μας οδήγησαν σωρευμένα λάθη, εγκληματικές παραλείψεις, ολιγωρίες, αλλά και σκοπιμότητες, που φαντάζομαι πολύ σύντομα θ’ απασχολήσουν την ελληνική δικαιοσύνη…
Θα πρέπει να διαγράψει οριστικά και αμετάκλητα, με τρόπο ευθέως ανάλογο εκείνου που προχώρησε στις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κ.λπ. – κ.λπ., παρωχημένες νοοτροπίες, συνήθειες κακές δεκαετιών. Αν δεν το προκινδυνεύσει, δεν το αποπειραθεί, τότε ο δρόμος για τους «σωτήρες» τύπου Παπαδήμου, θ’ αποδειχθεί πολύ σύντομα επικίνδυνα ορθάνοιχτος. Θα νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις η επιτροπεία και τότε θα κινδυνεύσει στα σοβαρά η Δημοκρατία, εκδοχές της οποίας γνωρίσαμε.
Αυτό που σήμερα ζούμε είναι η αμφισβήτηση των προσώπων και των τραγικών επιλογών τους. Οχι των θεσμών. Δεν ξέρω κανέναν να μούντζωσε τη Βουλή. Τους βουλευτές μούντζωσαν. Εκείνους που δεν προσπάθησαν να συμβαδίσουν με την κοινή λογική. Να διαχειρισθούν το δημόσιο χρήμα, όπως ο υγιής επιχειρηματίας την επιχείρησή του, ο εργαζόμενος οικογενειάρχης τα του οίκου του.
Αντί αυτού άγονται και φέρονται. Επικαιροποιούνται και προσαρμόζονται με γνώμονα την μακροημέρευση και ορισμένοι εξ’ αυτών την φιλαργυρία τους. Προς επίρρωσιν, ο Παπούλιας μετά πολλών κόπων και βασάνων, μπήκε στον κόπο να κάνει την αρχή. Να δείξει τον δρόμο, γνωστοποιώντας πως δεν προτίθεται στο εξής να παίρνει τον μισθό που του αναλογεί ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Το έκανε και ο Αρχιεπίσκοπος. Και μετά από αυτούς, σιωπή… Κανένας δεν αποτόλμησε να πει το παραμικρό, πόσο μάλλον να κάνει κάτι περίπου έστω ανάλογο.
Μόνο ο Ντινόπουλος της Ν.Δ. είπε κάτι για την περικοπή των δικών τους συντάξεων, κανείς εκ των συναδέλφων του όμως δεν μπήκε στον κόπο να τον παρακολουθήσει. Και γιατί να το κάνει άλλωστε;
Η Δημοκρατία στοιχίζει, οι θεσμοί το ίδιο κι όλοι δαύτοι είναι τόσο απασχολημένοι με την διατήρησή τους, που δεν κατάλαβαν, δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν, πόσο μάλλον να παραδεχθούν, πως τα έργα και οι ημέρες τους επέβαλαν την επιτροπεία, τα πολλά δανεικά και τους καθ’ υπόδειξη από μηχανής Θεούς της Goldman Sachs ή δεν ξέρω κι εγώ ποιάς άλλης…
εκούσια έξοδο της χώρας μας από τη ζώνη του ευρώ. Τότε ο ίδιος πιστεύει πως οι καλά πλέον προετοιμασμένοι για ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας «εταίροι», θα επιτρέψουν ή θα υποδείξουν να συνεχίσουμε τον δρόμο απένταροι, πένητες και μόνοι…
Υπό άλλες προϋποθέσεις, σκέφτομαι, η σχετική εξέλιξη, που έχουν προανήγγειλει και πολλοί άλλοι, θα μπορούσε να συνιστά και «ευκαιρία». Με δεδομένους όμως τους εσωτερικούς συσχετισμούς και τις ισορροπίες, δύσκολα μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι το τέλος αυτής της ιδιότυπης σχέσης θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ένα νέο ξεκίνημα. Τη νέα αρχή.
Οι λόγοι είναι πολλοί: Το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό είναι απολύτως χρεοκοπημένο. Αγκιστρωμένο στην μια και μόνη λύση που του υπέδειξαν, αδυνατεί αποδεδειγμένα να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία, να μιμηθεί έστω πολιτικές άλλων χωρών που είχαν ανάλογη εμπειρία και να ομολογήσει πρώτα μπροστά στον καθρέπτη του ότι εδώ μας οδήγησαν σωρευμένα λάθη, εγκληματικές παραλείψεις, ολιγωρίες, αλλά και σκοπιμότητες, που φαντάζομαι πολύ σύντομα θ’ απασχολήσουν την ελληνική δικαιοσύνη…
Θα πρέπει να διαγράψει οριστικά και αμετάκλητα, με τρόπο ευθέως ανάλογο εκείνου που προχώρησε στις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κ.λπ. – κ.λπ., παρωχημένες νοοτροπίες, συνήθειες κακές δεκαετιών. Αν δεν το προκινδυνεύσει, δεν το αποπειραθεί, τότε ο δρόμος για τους «σωτήρες» τύπου Παπαδήμου, θ’ αποδειχθεί πολύ σύντομα επικίνδυνα ορθάνοιχτος. Θα νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις η επιτροπεία και τότε θα κινδυνεύσει στα σοβαρά η Δημοκρατία, εκδοχές της οποίας γνωρίσαμε.
Αυτό που σήμερα ζούμε είναι η αμφισβήτηση των προσώπων και των τραγικών επιλογών τους. Οχι των θεσμών. Δεν ξέρω κανέναν να μούντζωσε τη Βουλή. Τους βουλευτές μούντζωσαν. Εκείνους που δεν προσπάθησαν να συμβαδίσουν με την κοινή λογική. Να διαχειρισθούν το δημόσιο χρήμα, όπως ο υγιής επιχειρηματίας την επιχείρησή του, ο εργαζόμενος οικογενειάρχης τα του οίκου του.
Αντί αυτού άγονται και φέρονται. Επικαιροποιούνται και προσαρμόζονται με γνώμονα την μακροημέρευση και ορισμένοι εξ’ αυτών την φιλαργυρία τους. Προς επίρρωσιν, ο Παπούλιας μετά πολλών κόπων και βασάνων, μπήκε στον κόπο να κάνει την αρχή. Να δείξει τον δρόμο, γνωστοποιώντας πως δεν προτίθεται στο εξής να παίρνει τον μισθό που του αναλογεί ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Το έκανε και ο Αρχιεπίσκοπος. Και μετά από αυτούς, σιωπή… Κανένας δεν αποτόλμησε να πει το παραμικρό, πόσο μάλλον να κάνει κάτι περίπου έστω ανάλογο.
Μόνο ο Ντινόπουλος της Ν.Δ. είπε κάτι για την περικοπή των δικών τους συντάξεων, κανείς εκ των συναδέλφων του όμως δεν μπήκε στον κόπο να τον παρακολουθήσει. Και γιατί να το κάνει άλλωστε;
Η Δημοκρατία στοιχίζει, οι θεσμοί το ίδιο κι όλοι δαύτοι είναι τόσο απασχολημένοι με την διατήρησή τους, που δεν κατάλαβαν, δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν, πόσο μάλλον να παραδεχθούν, πως τα έργα και οι ημέρες τους επέβαλαν την επιτροπεία, τα πολλά δανεικά και τους καθ’ υπόδειξη από μηχανής Θεούς της Goldman Sachs ή δεν ξέρω κι εγώ ποιάς άλλης…
