Η Μάργκαρετ Θάτσερ στην Ελλάδα μνημονεύεται, όποτε ένα κρούσμα ακραίας βίας κάνει την εμφάνισή του σε κάποιο γήπεδο της χώρας. Τότε, οι διάφοροι φωστήρες, που στα χέρια τους κρατούν τις τύχες του ελληνικού αθλητισμού, αναφέρονται με τα κολακευτικότερα λόγια για τη Βρετανίδα πρώην πρωθυπουργό, εξυμνώντας την απόφασή της να αφήσει όλες τις αγγλικές ομάδες εκτός των διοργανώσεων τις ΟΥΕΦΑ για 5 χρόνια, ποινή απόρροια των τραγικών γεγονότων του “Χέιζελ” το 1985, όπως επίσης και για όλα τα σκληρά μέτρα που έλαβε η κυβέρνησή της έναντι του χουλιγκανισμού. Έτσι, το αγγλικό ποδόσφαιρο έκανε άλματα προόδου και έφτασε στη σημερινή του μορφή με τα γεμάτα γήπεδα και τα υπέρογκα έσοδα.
Δυστυχώς, η ιστορία αυτή είναι τόσο αληθινή, όσο και αυτή της Κοκκινοσκουφίτσας!
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή.
Καμία κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει τέτοια ποινή. Πρόσφατα, η κυβέρνηση της Νιγηρίας προσπάθησε να αποκλείσει την εθνική ομάδα της χώρας από κάθε διοργάνωση, και η απάντηση της ΦΙΦΑ ήταν άμεση. Τη δυνατότητα αυτή, λοιπόν, έχει μόνο η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας, η ΟΥΕΦΑ και η ΦΙΦΑ.
Ο αποκλεισμός των αγγλικών ομάδων έγινε από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αγγλίας, η οποία ουσιαστικά πρόλαβε την ΟΥΕΦΑ, που ήταν έτοιμη να πετάξει όλες τις αγγλικές ομάδες έξω από τα Κύπελλα Ευρώπης.
Άλλωστε, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μίλισιπ, αναγνώρισε ότι “δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού σε κάθε περίπτωση η ΟΥΕΦΑ θα απέκλειε τις ομάδες μας, αλλά, είναι θετικό ότι η Ομοσπονδία μας αντέδρασε άμεσα και πήρε μέτρα” .
Η Θάτσερ περιορίστηκε στο να δώσει τη συγκατάθεσή της στη συγκεκριμένη απόφαση, όπως και σε κάποιες ανούσιες δηλώσεις του τύπου “να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο”. Τίποτα παραπάνω, όμως.
Αργότερα, με αφορμή μία άλλη τραγωδία, αυτή του “Χίλσμπορο” το 1989, το αγγλικό ποδόσφαιρο θα αρχίσει να λαμβάνει σοβαρά μέτρα για την καταπολέμηση της βίας.
Υπεύθυνος αυτών των μέτρων ήταν ο αρχιδικαστής Τέιλορ, ο οποίος ορίστηκε επικεφαλής της επιτροπής που συστήθηκε για να ερευνήσει τα αίτια της τραγωδίας και να κάνει προτάσεις που θα βελτίωναν την εικόνα του αγγλικού ποδοσφαίρου. Σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του χουλιγκανισμού από τη Θάτσερ, είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε τα γεγονότα στο “Χίλσμπορο”, αποδίδοντας την απόλυτη ευθύνη στους οπαδούς, έτσι ώστε να αποκρύψει από την κοινή γνώμη την εγκληματική ανεπάρκεια και τον ερασιτεχνικό χειρισμό της αστυνομίας.
Την εικόνα εκείνης της εποχής περιγράφει θαυμάσια ο Τζέισον Κόουλεϊ στο βιβλίο του “Το τελευταίο παιχνίδι”. Γράφει ο Αγγλος δημοσιογράφος και συγγραφέας: “Τη Θάτσερ διαδέχτηκε τον Νοέμβριο του 1990 ο Τζον Μέιτζορ, ένας πρώην εισπράκτορας λεωφορείου από το Μπρίξτον, στο Νότιο Λονδίνο, και οπαδός της Τσέλσι μια ζωή. Επιτέλους, ένας πολιτικός που όχι μόνο κατανοούσε το ποδόσφαιρο, αλλά που το παρακολουθούσε κιόλας –και που έβλεπε με καλό μάτι τις υποδείξεις του αρχιδικαστή λόρδου Τέιλορ.”
Τέλος, η αλήθεια για τη σχέση της “Σιδηράς Κυρίας” με το ποδόσφαιρο αποτυπώνεται στα παρακάτω λόγια του Σαμ Άλαρνταϊς, προπονητή της Γουέστ Χαμ:
“Η Θάτσερ σκότωσε το ποδόσφαιρο. Καμιά αμφιβολία επ’ αυτού. Από τότε που η Θάτσερ σταμάτησε να πληρώνει δασκάλους και γυμναστές να μένουν στο σχολείο πέρα από τις κανονικές ώρες λειτουργίας του, για να κάνουν τα παιδιά προπονήσεις, ο αριθμός των ταλέντων που βγάζουμε έχει πέσει στο μισό. Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα της μεσαίας τάξης σε αυτήν τη χώρα, και σήμερα μόνο στα πλούσια ιδιωτικά σχολεία μπορούν τα παιδιά να ασχοληθούν πιο σοβαρά με τον αθλητισμό. Τα παιδιά όμως που πηγαίνουν σε αυτά τα σχολεία κατά κανόνα προτιμούν το ράγκμπι. Στους συλλόγους γίνεται σημαντική δουλειά, όμως έχω την αίσθηση ότι αυτή η χώρα παράγει μόνο τα μισά ταλέντα από αυτά που θα μπορούσε να παράγει αν το κράτος δεν είχε σκοτώσει το άθλημα επί Θάτσερ”.
