ΜΑΣ έσωσαν με τα λεφτά τους, θα σωθούμε με την προσπάθειά μας. Μας κράτησαν με το σχοινί, απελπισμένους αναρριχητές για κατακτημένες κορυφές.
Αυτοί ψηλά κι εμείς στα μέσα και χωρίς το δίχτυ κάτω. Είμασταν, κάποτε κι εμείς στην κορυφή της σιγουριάς. Φτωχοί και ταπεινοί, ωστόσο, πατούσαμε στη γη και δεν πλησιάζαμε στο χείλος του γκρεμού. Ύστερα…τρελαθήκαμε. Τέρμα οι κανόνες και ο φόβος, δημοκρατία έχουμε κι ο καθένας μας ό,τι γουστάρει, ο…μάγκας κι απατεώνας ατιμώρητος, η ψευτιά συγχωρητέα και η μίζα ξεχασμένη.
ΑΠΟ’ δω και πέρα, θα μπορούσε να είναι υπόθεση δικιά μας. Θεωρητικά. Αν η διαφθορά δεν είχε τρυπώσει σε κάθε γωνιά της ελληνικής Πολιτείας. Αν κάτι γύριζε ανάποδα στο μυαλό του (νεο)έλληνα να «επαναπατρίσει» το φευγάτο χρήμα του. Αν πληρώνει τους φόρους του και «την πληρώνει» όταν ξεγελάει τον διπλανό του. Κι αν ο τράχηλος του που «ζυγόν δεν υπομένει» ζευτεί ζυγό με τη μονογραφή της Ελλάδας.
ΚΑΙ πάμε στους ξένους εταίρους, συνεταίρους και δανειστές μας, που δεν φεύγουν με ξόρκια, βρισίδι και αναθέματα. Είναι, αδρά, ανθέλληνες και…ολίγον εκβιαστές (μας) με μπόχα τοκογλύφου, μια Τράπεζα στο κεφάλι μας κι ένας μπαμπούλας, ωστόσο, και αυτοί έχουν φορολογούμενους λαούς, προϋπολογισμούς και ανάγκες. Κι αν νομίζει ο έλληνας πως θα φορολογείται ο κουτόφραγκος για να δανείζει τον πονηρό ρωμιό για να τα βγάλει στην Ελβετία και ο…γλεντζές να τα σπάζει στα μπουζούκια, είναι αγαθός στην πονηράδα του.
ΑΠΟ’ δω και πέρα, αρχίζει η υπερβολή και η ψυχοκτόνος σφυρηλάτηση των δεσμών μας. Με τη συνταγματική(!) πρόβλεψη για το χρέος μας και κατοχύρωση των δανειστών μας. Με την ανάμιξή τους στα εσωτερικά μας και με την εποπτεία, που δεν ξέρουμε τη φύση και την «έντασή» της.
ΣΤΗΝ εποπτεία τους θα σταθούμε. Πώς θέλαμε τον επόπτη; Να τινάζει τον γιακά του υπουργού, αν ο τελευταίος διορίσει συγγενείς του απ’ το παράθυρο. Να κόβει περιττές δαπάνες υπουργείων, όπου «εργαζόμενοι» αφήνουν το κλιματιστικό αναμμένο για καλές συνθήκες «πιέσεως και θερμοκρασίας», τη…Δευτέρα. Αν μας «διδάσκει» ως δημόσιο πώς συλλέγουν την φορολογητέα ύλη καρυδώνοντας τον (μεγαλο)φοροκλέφτη και πώς γλυτώνεις απ’ το κλεφτρόνι του αυτοκινήτου σου.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, χωρίς εποπτεία υπό όρους και όρια, θα ξαναθριαμβεύσει το ελληνικό δαιμόνιο με το φιλότιμό του σε λήθαργο, θα’ χουμε μιαν απ’ τα ίδια και ξανά τα ίδια. Ας το παραδεχτούμε.
