ήταν στη σωστή κατεύθυνση και να μη σε ελέγχει η συνείδησή σου. Δεν ξέρω πόσοι από τους έως τώρα συνδικαλιστές του δημοσίου σχολείου μπορούν με το χέρι στην καρδιά να υποστηρίξουν τα παραπάνω.
Πάντως, το αδιέξοδο ή η κατρακύλα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι το σύνηθες αποτέλεσμα της κομματικής οδού. Πώς αλλιώς να περιγράψεις την απουσία ορθού και εφαρμόσιμου λόγου, αντάξιου των περιστάσεων και των αναγκών της εκπαιδευτικής κοινότητας; Πώς αλλιώς να περιγράψεις την εξαργύρωση υπαρκτών ή και πλαστών αγώνων με θεσούλες και βολέματα; Ας μου πει κάποιος το ποσοστό των διοικητικών θέσεων της εκπαίδευσης από το Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας έως τους Προϊσταμένους των Γραφείων που καλύπτεται από μή συνδικαλιστές. Πώς αλλιώς να περιγράψεις την αυξανόμενη απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος από τον απλό μάχιμο εκπαιδευτικό και τη μεγάλη αποχή από συνελεύσεις και εκλογές;
Τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα με την Τρόικα να τραβάει το αυτί των πολιτικών μας, με τα Μνημόνια, με τις «δημοκρατικές» κομματικές πειθαρχίες και με τις δεκάδες διαγραφές όσων διαφώνησαν, έκαναν πλέον σαφές το αυτονόητο: εισήλθαμε στην εποχή της μετα-μεταπολίτευσης. Κάτι που αποτελεί και το θετικότερο σημείο της κατά τα άλλα ζοφερής, οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Τα σάπια κόμματα της μεταπολίτευσης πέφτουν από το δέντρο και εμείς παρακολουθούμε τον επιθανάτιο ρόγχο ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που τολμά ακόμη να αυτοαποκαλείται «δημοκρατία».
Κύριοι συνάδελφοι, έπρεπε από καιρό να έχετε αποτινάξει την κομματική σκόνη από το πέτο σας. Μας εμποδίζει να βλέπουμε καθαρά το πρόσωπό σας. Δεν χρειάζεστε πλέον τις κομματικές σας ομπρέλες. Έχει ήλιο στα μάτια των μαθητών μας κι εσείς δημιουργείτε σκιά. Όσοι ανήκατε στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ και στην αριστερά από ιδεολογία, πρέπει κάποιος να σας πει ότι αυτή αποδήμησε… εάν ποτέ υπήρχε.
Δεν πείθετε πλέον κανέναν όταν μετά από δυο χρόνια κυβερνητικού πολέμου εναντίον του δημοσίου σχολείου και των εκπαιδευτικών, όταν μετά από δυο χρόνια ένοχης σιωπής και ανοχής, βγάζετε δήθεν σπαραξικάρδιες ανακοινώσεις ότι «διαφοροποιείστε από την καταστροφική πολιτική του ΠΑΣΟΚ». Δεν κατεβαίνει το έρημο το δάκρυ στις παρειές μας. Και αλήθεια, εφόσον η ΠΑΣΚ πασχίζει να μας πείσει ότι είναι ανεξάρτητη συνδικαλιστική παράταξη, ποιο είναι το νόημα της διάρρηξης των ιματίων της;
Δεν πείθετε για την αγωνιστικότητά σας, κύριοι της ΔΑΚΕ, όταν πίσω από τον εύκολο αντιπολιτευτικό σας λόγο ακούγονται οι πρόσφατοι συμπολιτευτικοί σας διθύραμβοι ή όταν αποσκοπείτε στα μεγαλύτερα δυνατά κομματικά οφέλη για να έρθετε πάλι στα πράγματα. Οι γαλαζοπράσινες ημέρες τελείωσαν.
Χορτάσαμε πλέον από την άρνηση διαλόγου για όλα τα θέματα, από τις ανεδαφικές κόκκινες γραμμές και από τον ξύλινο κομματικό λόγο της αριστερής νοοτροπίας «όχι σε όλα και με όλους για πάντα».
Η πιο δύσκολη θέση ανήκει σε αυτούς που πραγματικά κινούνται στο συνδικαλιστικό χώρο από ειλικρινή διάθεση για προσφορά στο δημόσιο σχολείο. Θέλουν, αλλά δεν μπορούν, καθώς η άνωθεν κομματική γραμμή είναι σκληρή και πρόθυμα θα τη στηρίξουν οι συνδικα-ληστές θέσεων και βολέματος. Επίσης, εισπράττουν και τα βέλη οργής και διαμαρτυρίας των πολιτών για το εγκληματικό κομματικό κατεστημένο. Για ποιο λόγο λοιπόν παραμένετε στις παρατάξεις; Για ένα αδειανό πουκάμισο;
Οι δυσκολίες ορθώνονται, η οργή φουντώνει, οι μούτζες αυξάνονται. Οι εκπαιδευτικοί ας χαράξουμε πρώτοι τα γράμματα στο νέο βιβλίο: «Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν οι κομματικές παρατάξεις….».
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής
