και πολιτικά και κοινωνικά σκέφτομαι τελικά αν όντως είμαστε εμείς τελικά οι Έλληνες τόσο "τέλειοι" ή αν τελικά οι Ευρωπαίοι ή αλλιώς οι “εχθροί” μας για κάποιους άλλους έχουν τόσο άδικο.
Ξέρω ότι με αυτό το άρθρο πολλοί θα με πούνε εχθρό της χώρας, Ανθέλληνα, Ευρωπαϊστή, Πασοκτζή, Νεοφιλελεύθερο και ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Εγώ δε θα μιλήσω βάση πολιτικού χρώματος άλλα βάση ενός 24χρονου άνεργου που ψάχνει να βρει το μέλλον του. Ένα μέλλον που δυστυχώς είναι τόσο αβέβαιο όσο αβέβαιο είναι το μέλλον της χώρας. Και αναρωτιέμαι τελικά ποιος το έκανε το μέλλον μου να είναι αβέβαιο; Πολύ εύκολα θα μπορούσα να πω οι Πολιτικοί και οι ανέκαθεν πολιτικές ηγεσίες της χώρας. Αυτό είναι κάτι πολύ εύκολο. Αλλά τώρα μου έρχεται μια δεύτερη σκέψη. Τις ανέκαθεν Κυβερνήσεις ποιοι της εκλέγανε;; Οι πολίτες φυσικά. Η τρίτη σκέψη είναι οι πολιτικοί από που ξεφυτρώνουν; Φυσικά μέσα από εμάς τους απλούς πολίτες. Το συμπέρασμα ποιο είναι; Ότι είμαστε συνυπεύθυνοι. Και για τις Κυβερνήσεις και για τις πολιτικές που ακολουθούνται.
Οπότε αυτή τη στιγμή που ζούμε το απόλυτο χάος, οικονομικά κοινωνικά και πολιτικά ένα θα μπορούσε να είναι το συμπέρασμα. Ότι από την Μεταπολίτευση και μετά όλες οι πολιτικές και οι πολιτικοί που της άσκησαν απέτυχαν στο έργο τους. Δεν εξηγείται αλλιώς η σημερινή κατάσταση. Με εξαίρεση και δεν το αναιρώ όσο και αν κακοφανεί σε κάποιους η πολιτική που άσκησε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μια πολιτική που για μένα ήταν τόσο πετυχημένη που ο λαός την υπερ-εκμεταλλεύτηκε με αποτέλεσμα να φτάσει στο σημείο της ασυδοσίας. Όλοι ξαφνικά από την περίοδο πείνας ξεκίνησαν και χτίζανε σπίτια εξοχικά και η κάθε οικογένεια είχε και 3-4 αμάξια. Σε σημείο τα σωματεία των εργαζομένων να γίνουν “μικρές κυβερνήσεις”. Να δημιουργηθούν συνδικάτα που από επίσημος χώρος εκπροσώπησης των εργατών και των υπαλλήλων έγινε χώρος του φαγοποτιού, της μίζας και της καλοπέρασης. Αντί να κοιτούν και να ζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας κοιτάζουν πως θα πάρουν εξουσία πως θα πάρουν μίζα και το πως θα γίνουν πολιτικοί. Έχουν φτάσει σε σημείο να παίζουν ρόλο στις εκλογές και να εκβιάζουν πολιτικούς.
Αλλά δε θα σταθώ εκεί θα προχωρήσω παραπέρα. Στην Ελλάδα οι Έλληνες πολιτικοί και μη σαπίσαμε όλο το πολιτικό σύστημα. Εφεύραμε τη μίζα, το φακελάκι, τη πελατειακή σχέση μεταξύ ψηφοφόρων και πολιτικών. Κανείς δεν κοίταζε το διπλανό του αλλά την πάρτι του. Καμιά αξιοκρατική διαδικασία και πουθενά. Ακόμα και το ΑΣΕΠ που είναι για μένα η πιο καθαρή διαδικασία για προσλήψεις κατάντησε το 60-70% να θεωρείται η Συνέντευξη και όχι το γραπτό. Οι γιατροί πχ αντί να κοιτάξουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους να ζητείται το λεγόμενο φακελάκι. Δλδ αν δε δώσεις φακελάκι παθαίνεις. Οι δικηγόροι να γίνονται μοντελάκια ζωής στην τηλεόραση και να κόπτονται για το κοινό καλό μας δηλώνοντας εισόδημα 10.000 ευρώ! Στις πολεοδομίες αντί να δίνουν τις άδειες για μαγαζιά για κτίσιμο σπιτιών και να κάνουν κανονικά όπως πρέπει τη δουλειά τους πρέπει να δίνουμε το φακελάκι. Αλλιώς η άδεια της οικοδομής τετέλεσται. Αλλά εμείς φταίμε...Με τη δική μας ανέχεια γίνετε. Φακελάκι στο ΙΚΑ για να σου ελέγξει την επιχείρηση, φακελάκι στον εφοριακό που ανακάλυψε ότι χρωστάς. Καλύτερα να πληρώσεις 10 σε αυτόν παρά 50 στο κράτος... Και σε αυτά άραγε μόνο ο πολιτικός φταίει;; Ή εμείς οι ανθρώποι που τα δεχόμαστε;
Αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2012. Στη χώρα που ο όρος Ελευθερία συνδέθηκε με την κατάχρηση εξουσίας από πολιτικούς και μη. Θα μου πείτε εμείς δε φταίμε φταίνε οι πολιτικοί. Αλλά αν φύγουν οι 300 οι επόμενοι από που θα προέλθουν; Μα φυσικά από τους απλούς ανθρώπους. Από την κοινωνία. Άρα; Που είναι το πρόβλημα;; Για μένα το πρόβλημα είναι σε εμάς. Είναι κοινωνικό. Είναι ο τρόπος που μεγαλώσαμε και ο τρόπος που μάθαμε να ζούμε. Αν δεν αλλάξουμε εμείς ως κοινωνία δε θα αλλάξει ούτε το πολιτικό σύστημα.
Έχουμε φτάσει στο Δημόσιο να έχουμε 1.000.000 υπαλλήλους. Προς Θεού δε λέω ο κόσμος να χάσει τη δουλειά του αλλά το νούμερο είναι απίστευτα μεγάλο. Μεγάλο όταν την ίδια ώρα σε χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Ισπανία έχουν 200.000 δημοσίους υπαλλήλους. Με πληθυσμό 50-60-100 εκατ. κατοίκους.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η Αυστραλία με το τεράστιο πληθυσμό έχει 30 εφοριακά καταστήματα, στην Ελλάδα έχουμε γύρω στα 400.
Να προχωρήσω παρακάτω; Πας σε Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία, Σουηδία κ.α. χώρες. Δε θα δεις ούτε ένα σκουπίδι που λέει ο λόγος. Ο καθένας θα πετάξει το σκουπίδι του στο καλάθι. Εμείς οι Ελληνάρες θα ανοίξουμε το παράθυρο του αμαξιού και θα το πετάξουμε στο δρόμο. Στην οδήγηση; Εκεί και αν είναι παράδειγμα προς μίμηση. Θα δεις τους οδηγούς να σταματάνε για να περάσουν πεζοί. Οι πεζοί πάντα πηγαίνουν από τα σημεία επιτρεπόμενης διάβασης. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά. Αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Θέλω να καταλήξω σε δυο πράγματα.
1.Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία και τρόπο σκέψης το ίδιο θα μείνουμε. Στην ίδια κατάσταση. Και το χρέος να μας διαγράψουνε και οι 300 να αλλάξουνε και λεφτά να βρούμε την ίδια κατάληξη θα έχουμε.
2.Αφού το πολιτικό μας σύστημα απέτυχε μήπως θα έπρεπε να κοιτάξουμε να μάθουμε και να πάρουμε παράδειγμα τις άλλες χώρες; Και μέσα στα τόσα καλά που έχουμε αν συμβαδίσουμε με την Ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα γίνουμε ακόμα καλύτεροι;
Τέλος θα ήθελα να πω ότι για μένα Ελλάδα εκτός Ευρώπης και Ευρωπαϊκής Ένωσης συνοδεύεται με απόλυτη κατάρρευση και εξαθλίωση της χώρας μας. Πολιτικά-κοινωνικά-οικονομικά.
Το νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις!
Αναγνώστης
