1. Ζούμε εδώ και δυο χρόνια μια διαρκή επιχείρηση ωμών, κυνικών, πρωτόγνωρων εκβιασμών ενός ολόκληρου λαού. Σήμερα πια ξεπερνούν κάθε όριο.
Οι Γιούνκερ και Μέρκελ, οι Νταλάρα και Μπαρόζο, πρωταγωνιστές του θιάσου της τρόικας και των τραπεζιτών-ληστών, εμφανίζονται ως κοινοί νταβατζήδες που πουλάνε προστασία σε σκυλάδικο της παραλιακής. Άφησαν τα προσχήματα. Πέταξαν στην άκρη το όποιο καρότο και μας απειλούν όλους με το μαστίγιο, διατάσσοντας την πλήρη παράδοση της χώρας. Κυριολεκτικά τσαλαπατούν την αξιοπρέπεια του λαού, κουρελιάζουν ακόμα και τους απαξιωμένους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, και επιχειρούν να μετατρέψουν τη χώρα στην πρώτη αποικία-μέλος της Ε.Ε. Με φιρμάνια που παραπέμπουν ευθέως σε σουλτάνους, με διαταγές που θυμίζουν ανακοινωθέντα της Κομαντατούρ, σαν αυτές που διάβαζαν οι κάθε λογής δωσίλογοι στις πλατείες των χωριών, αποφασίζουν και διατάζουν: «Τέρμα η Ελλάδα. Δεν δικαιούστε να ζείτε. Δεν θα ’χετε δουλειά, δεν θα ’χετε μισθούς, δεν θα ’χετε γιατρούς, δεν θα ’χετε σχολειά, δεν θα ’χετε σύνταξη, δεν θα ’χετε μέλλον. Σας καταργούμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως υπόσταση…».
2. Το πολιτικό σύστημα της χώρας απογυμνώνεται και αποκαλύπτεται. Στις κλειστές αίθουσες του Μαξίμου και στις τηλεδιασκέψεις με τα αφεντικά ο Παπαδήμος, ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης μυξοκλαίνε και εκλιπαρούν. Σκύβουν το κεφάλι στον πασά ως σύγχρονοι ραγιάδες και ελπίζουν στο έλεος και το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης των ίδιων των αφεντάδων. Τέτοια είναι η πρόκληση, τόσο κραυγαλέα υποτιμούν τη χώρα και τα λαό όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, που ακόμα και η Τρέμη με τον Πρετεντέρη «εξεγέρθηκαν» – και αυτό λέει πολλά. Όσα ζούμε τις τελευταίες μέρες αποτελούν χοντρή προσβολή για τη χώρα. Αποτελούν και προσωπική προσβολή για κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Σε ζωντανή σύνδεση παζαρεύουν τη μετατροπή, και επίσημα πια, της Ελλάδας σε προτεκτοράτο. Ο λαός είναι θυμωμένος, αισθάνεται βαθιά πληγωμένος και προδομένος. Δεν είναι μόνο η φτώχεια που τον εξοργίζει, ούτε μόνο το κατάμαυρο μέλλον που ετοιμάζουν. Ο λαός είναι βαθιά πληγωμένος και προδομένος ακριβώς επειδή τόσο προκλητικά τον υποτιμούν, τον απαξιώνουν, και παραδίδουν τη χώρα ενέχυρο στα κοράκια του ιμπεριαλισμού και των διεθνών ληστών.
3. Και η Αριστερά; Πού είναι; Ζούμε ιστορικές στιγμές και η Αριστερά –έστω και τώρα– έχει ιστορικό ρόλο. Μέχρι στιγμής πεισματικά τον αρνείται. Μελετά τις δημοσκοπήσεις, βγάζει πολλές ανακοινώσεις και ικανοποιείται με τα δημοσκοπικά ποσοστά. Περιγράφει την κρίση, την επίθεση, τη φτωχοποίηση σαν αναλυτής σε δελτίο των 8. Πολιτεύεται με τον τρόπο που το έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σαν να μην άλλαξε τίποτα, σαν να διανύουμε μια «ομαλή» περίοδο. Αλλά τα ψέματα τέλειωσαν. Το χτένι πύκνωσε πολύ και οι κόμποι μεγάλωσαν… Ή το χτένι θα σπάσει ή οι κόμποι θα λυθούν. Δεν χωράνε πια υπεκφυγές και χειρισμοί. Όταν η χώρα απειλείται ευθέως ακόμα και ως κρατική οντότητα, όταν ο λαός μετατρέπεται σε νεόφτωχο ενοικιαστή του τόπου του, δεν χρειάζονται πολλές και «βαθυστόχαστες» αναλύσεις και σχέδια. Το «όλοι στους δρόμους, να φύγουν τώρα η τρόικα και η κυβέρνηση των νεοραγιάδων» δεν χρειάζεται κανέναν παραπανίσιο προσδιορισμό. Το καθήκον σήμερα είναι ένα: Να τους διώξουμε!
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
