tromaktiko: Από Έλληνες γίναμε "Δήθεν";

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Από Έλληνες γίναμε "Δήθεν";



Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως καταφέραμε και φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Στην χρεοκοπία, στην οικονομική εξαθλίωση, στην επιτήρηση από τις ξένες δυνάμεις, στην απογοήτευση, στο χείλος του γκρεμού.
Και ενώ ένδοξα οι πρόγονοί μας επέλεξαν τον γκρεμό, υπερασπιζόμενοι με σθένος την εθνική μας ταυτότητα και υπερηφάνεια, την τιμή να είσαι Έλληνας για να μην πέσουν στα χέρια του κατακτητή, τώρα πλησιάζουμε τρομοκρατημένοι τον γκρεμό και φιλάμε και τα χέρια του κατακτητή.

Φταίει τελικά το σύστημα, οι πολιτικοί μας, τα οικονομικά παιχνίδια και οι μυστικές συμφωνίες που ίσως γίνονται πίσω από τη πλάτη μας από ισχυρά λόμπι ή μήπως φταίμε και εμείς οι ίδιοι;

Ίσως φταίει που από Έλληνες γίναμε «δήθεν». Ίσως όλα ξεκίνησαν όταν αρχίσαμε να φεύγουμε από τους τόπους καταγωγής μας, τα χωριά μας και πήγαμε στην πόλη για μια καλύτερη ζωή. Κι εκεί, για να γίνουμε «κάποιοι» (έτσι δηλαδή νομίζαμε) απαρνηθήκαμε το προσωπικό μας παρελθόν για να γίνουμε δεκτοί από το νέο μας κοινωνικό περιβάλλον. Μιμηθήκαμε τον τρόπο ζωής και την κουλτούρα της πόλης χωρίς να την κάνουμε κτήμα μας, απλά για να τους μοιάσουμε . Πόσοι ακόμη από εμάς αναφέρουν το όνομα της πόλης που βρίσκεται κοντά στο χωριό από το οποίο κατάγονται όταν τους ρωτήσεις «από πού είσαι»;

Μικρό το κακό θα μου πεις. Μικρές οι διαφορές σε αυτή τη περίπτωση. Αλλά κάπως έτσι αποκτήσαμε τη νοοτροπία του «δήθεν». Δήθεν συμπεριφορές, δήθεν νέα κουλτούρα που άρχισε να γυρίζει την πλάτη στην παράδοση και στα έθιμα που δεν ήταν πλέον στη μόδα ή δεν είναι «εναλλακτικά».

Και κάπου εκεί ήρθε και η Ευρώπη! Γίναμε Ευρωπαίοι και έπρεπε να γίνουμε πάλι «κάποιοι», έπρεπε να τους μοιάσουμε. Η ανάπτυξη των ΜΜΕ και του διαδικτύου μάς έφερε πιο κοντά σε άλλους πολιτισμούς. Η νοοτροπία του «δήθεν» μας οδήγησε σε μιμητισμό. Αρχίσαμε να γινόμαστε παπαγάλοι άλλων πολιτισμών, τρόπων σκέψης, άλλης κουλτούρας χωρίς να την αφομοιώσουμε μέσα στο δικό μας πολιτισμό, την ιστορία, τον ελληνικό τρόπο σκέψης, την ελληνική παιδεία. Και έτσι αρχίσαμε να χτίζουμε μόνοι μας το ίδιο μας το κλουβί. Γιατί σε αυτή τη περίπτωση οι διαφορές που ανέφερα παραπάνω δεν ήταν μικρές.

Βλέπω γύρω μου πολλούς «δήθεν» ανθρώπους. Που επειδή μένουν στο σπίτι και έχουν το αυτοκίνητο που προβάλουν τα ΜΜΕ ως must έγιναν κάποιοι. Που επειδή ακούνε μουσική που την ονομάζουν «έντεχνη» και συχνάζουν σε δήθεν εναλλακτικά μέρη έγιναν κουλτουριάρηδες. Κι ας μην ξέρουν τι είναι η Ελληνική κουλτούρα. Κι ας στερούνται παιδείας. Που ντύνονται μόνο με την τελευταία λέξη της μόδας για να προβάλουν έτσι τον εαυτό τους στους άλλους και να κάνουν εντύπωση. Τι κι αν δεν έχουν την οικονομική άνεση; Ας είναι καλά οι πιστωτικές κάρτες και τα δάνεια. Βλέπω ανθρώπους που ενδιαφέρονται να γίνουν «δήθεν» και ξεχνούν τι είναι. Βλέπω τον εαυτό μου να παρασύρεται σε αυτό το παιχνίδι.

Από Έλληνες γίναμε «Δήθεν». Χάσαμε την συνοχή σαν έθνος. Την αποφασιστικότητα μας σαν λαός. Χάσαμε την παιδεία μας, την Ιστορία μας, την θρησκεία μας, τις αξίες μας, τα πιστεύω που είχαμε σαν Έλληνες. Γίναμε «δήθεν» και πουλάμε και μούρη.

Ενώ παραχωρούμε στις Μεγάλες Δυνάμεις κυριαρχικά μας δικαιώματα, εμείς σκεφτόμαστε πως θα αφήσουμε π.χ. το σπίτι, που από την αρχή δεν αντέχαμε οικονομικά και κοιτάμε τρομοκρατημένοι τους ξένους να αποφασίζουνε για εμάς, χωρίς να αντιδράμε σαν μια γροθιά, σαν Έλληνες. Αφήνουμε τον εχθρό και προελαύνει ανενόχλητος γιατί μάθαμε να ήμαστε σαν κι αυτόν. Τον μιμηθήκαμε τουλάχιστον… Αλλά υπερηφανευόμαστε για το πόσο ένδοξα αντισταθήκαμε στον ξένο κατακτητή το ΄40. Πόσο ένδοξα αντισταθήκαμε στο παρελθόν σε κάθε εχθρό, όποιο κι αν ήταν το κόστος για έα καλύτερο μέλλον! Και τώρα τρέμουμε στο ενδεχόμενο παγώματος των μισθών και της χρεοκοπίας. Και το μέλλον μας σαν Ελλάδα και σαν Έλληνες; Ποιος νοιάζεται γι' αυτο;

Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του. Ενώ συνάνθρωποί μας δεν έχουν να φάνε, να ταΐσουν τα παιδιά τους, μένουν άστεγοι μετά τα οικονομικά μέτρα, τις περικοπές των μισθών και τις απολύσεις, ακούω άλλους, που μπήκανε σε μια προνομιακή δουλειά με μέσον, χωρίς να έχουν καν τα απαραίτητα προσόντα τις περισσότερες φορές, να κατακρίνουν τους αγανακτισμένους και κάθε προσπάθεια αντίστασης σε αυτά τα μέτρα γιατί απλά δεν τους αγγίζουν και ο μισθός τους παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Δεν τους ενδιαφέρει αν χάνουμε την ελευθερία μας σαν έθνος. Τι κι αν παραχωρούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και δεχόμαστε επιτήρηση από ξένους επιτρόπους; Αρκεί να μην χάσουν το μπόνους των 2000 ευρώ στη δουλειά αυτό το μήνα.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!