Προσπαθώ να μπω στη λογική εκείνων, που στην Ελλάδα κατέχουν μια μορφή εξουσίας. Οποιαδήποτε μορφή, είτε είναι πρόεδροι μιας ομάδας, ενός συλλόγου είτε είναι βουλευτές και πρωθυπουργοί.
Ίσως δε σκέφτομαι σωστά, ίσως δεν έχω σφαιρική άποψη επί του θέματος αλλά η προσέγγισή μου στηρίζεται μονάχα και αποκλειστικά στην απορία μου. Ο Δημοσθένης κάποτε, προσπαθώντας να επεξηγήσει την έννοια της εξουσίας στην Ελλάδα που αναπτυσσόταν με γνώμονα τις τέχνες και τα γράμματα , είχε πει: «Δεν μπορεί να σταθεί η εξουσία, όταν στηρίζεται στην αδικία, στην επιορκία και στην προδοσία.».
Με βάση λοιπόν αυτή τη θεώρηση μου γεννάται η απορία πως εμείς ως συνεχιστές αυτών των ιδεών κατορθώσαμε να παίξουμε τόσο με τις λέξεις και τα νοήματα καταστρέφοντας μια τεράστια ανάπτυξη που υποσχόταν το ένδοξο παρελθόν αυτής της χώρας. Εμείς στηρίξαμε την εξουσία στην αδικία, την επιορκία και την προδοσία. Εντέχνως όμως, σαν έξυπνος λαός, προσθέσαμε ως περιτύλιγμα την ατιμωρησία για να φτιάξουμε ένα δελεαστικό πακέτο, έτοιμο να αντικαταστήσει την εξουσία ως έννοια και να της προσδώσει νέα υπόσταση ως κατάρα!
Χρόνια βλέπω, παρατηρώ και κρίνω εκείνους που διοικούν οτιδήποτε να χάνονται αμαχητί στα πολύπλοκα γρανάζια της εξουσίας και να χάνουν την ουσία προσδοκώντας το προσωπικό όφελος και τη δόξα. Όχι τη δόξα βέβαια όπως τη γνωρίζουμε μέσα από το λεξικό (η μεγάλη και καλή φήμη που αποκτήθηκε εξαιτίας ηρωικών πράξεων ή άλλων επιτευγμάτων και κάνει κάποιον αντικείμενο θαυμασμού) , αλλά την έννοια εκείνη που αναπτύχθηκε στις πλάτες της προαναφερθείσας δόξας για να γίνει σήμερα κάτι που προσδοκούν μόνο όσοι θέλουν να εργαστούν κάτω από το νομικό πλαίσιο είτε κρυφά για προσωπικά οφέλη και εξυπηρετήσεις . Η δόξα λοιπόν που επιθυμούν οι κυβερνώντες δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διασφάλιση του φόβου απέναντι σε εκείνους που τους τοποθέτησαν σε εκείνη τη θέση. Δοξάζουμε κάποιον ο οποίος έχει προσφέρει κάτι ανιδιοτελώς. Δεν δίνουμε εξουσία σε όποιον επιθυμεί να δοξαστεί!
Στην Ελλάδα αυτό κάνουμε τα τελευταία 30+ χρόνια που υπάρχω. Ψηφίζουμε κάποιον ο οποίος μπορεί με όχι νόμιμο τρόπο να μας εξυπηρετήσει, τον δοξάζουμε γιατί το έκανε και μετά τον φοβόμαστε επειδή θυμόμαστε τον άτιμο τρόπο που το έκανε.
Κύριοι, κυρίες, παιδιά …. οι μέρες δόξας τελείωσαν. Δεν υπάρχει πλέον κανένα σημάδι αποσαφήνισης εννοιών και λέξεων. Η εξουσία πια στην πολύπαθη Ελλάδα μου, θα είναι μια λέξη κακιά η οποία σε συνδυασμό με τη δόξα, θα ευθύνονται για την κατάντια αυτής της χώρας. Οι εξουσία πρέπει να πάρει άλλη έννοια. Η δόξα θα πρέπει να θωρακιστεί, όχι να πωλείται έναντι κάποιων συναισθημάτων ικανοποίησης επειδή δουλεύει ο γιος ή η κόρη μας στο δημόσιο. Μόνο αν διδάξουμε τους εαυτούς μας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις κρίσεις κάθε λογής. Η διδαχή ακολουθείται από την ανάλογη πράξη. Και στη χώρα που ανεμίζει η γαλανόλευκη, είναι ώρα για πράξεις. Πράξεις ήθους, αποφασιστικότητας, αλληλοεκτίμησης, ανιδιοτέλειας και πράξεις που ακολουθούν τον ίσιο δρόμο της αξίας! Της αξίας της ανθρώπινης ζωής, της αξίας του πολιτισμού και των γραμμάτων, της αξίας του ευ ζην και της αξίας όλων αυτών που τόσα χρόνια πλουτίζουν τις τσέπες τους ξεσκίζοντας την ιστορία ενός έθνους.
Σε λίγο καιρό να μου το θυμηθείτε… θα ζητήσουν πάλι ψήφους. Θα ζητήσουν όλοι τους πάλι εμάς να τους δώσουμε αυτό που ονειρεύονται κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν …. εξουσία. Κάποιοι από εμάς θα την προσφέρουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Κάποιοι άλλοι , ας σκεφτούμε για μια στιγμή τι ακριβώς ζητάνε εκείνοι που δε γνωρίζουν ποιας πατρίδας παιδιά είμαστε! Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να τους αποδείξουμε για ΜΙΑ φορά πως αυτός ο λαός δεν κοιμάται … δεν κοιμήθηκε ποτέ…. πως εν αντιθέσει με εκείνους, αυτός ο λαός …. ΘΥΜΑΤΑΙ!
