Κατά καιρούς ένιωθα την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο. Υποκύπτω στην επιθυμία μου...
γιατί πλέον οι επιστολές που δέχομαι στα «εισερχόμενά» μου από προβληματισμένους γονείς νεαρών αθλητών που… χάθηκαν στο δρόμο και ζητούν «εδώ και τώρα» λύσεις ή έστω ένα χέρι βοηθείας από όπου κι αν προέρχεται, αυξήθηκαν επικινδύνως.
Με πνίγουν όλα αυτά τα μηνύματα, που καταγράφουν καθημερινά τη ζοφερή πραγματικότητα η οποία επικρατεί στον χώρο της αθλητικής υποδομής και αντανακλά την γενικότερη χαώδη κατάσταση που οδηγήθηκε η πολύπαθη χώρα μας. Σαφώς το να αναπαράγουμε διαρκώς αρνητικές διαπιστώσεις δεν ωφελεί, όμως βοηθάει στο να κατανοήσουμε πως φτάσαμε σε αυτή την μη αναστρέψιμη κατάσταση, που μόνο με ριζική ανατροπή ενδέχεται να αλλάξει.
Μία κατάσταση που έχει να κάνει με την έλλειψη αξιοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, πέραν της ανύπαρκτης υλικοτεχνικής υποδομής που βελτιώνει όλους όσοι διαθέτουν τις δεξιότητες. Η έλλειψη αξιοκρατικών κριτηρίων στην επιλογή ατόμων για οποιαδήποτε θέση, ακόμη και στις ποδοσφαιρικές ομάδες παιδικών πρωταθλημάτων έφερε τους πάντες προ των ευθυνών τους.
Μια απαράδεκτη ευνοιοκρατία, η οποία θεωρείται ένας από τους βασικότερους λόγους της αναποτελεσματικότητας ακόμη και του δημόσιου τομέα. Πόσο μάλλον του αθλητισμού.
Κατεξοχήν το φαινόμενο της ευνοιοκρατίας συναντιέται σε χώρες που είναι καθυστερημένες οικονομικά, κοινωνικά, και πολιτιστικά ή σε χώρες που υπάρχει χάσμα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Και τώρα που άρχισε μεθοδικά αλλά σταθερά να εξαφανίζεται η μεσαία τάξη στην χώρα μας, φάνηκαν ακόμη περισσότερο τα κενά, οι ελλείψεις και οι διαφορές.
Καθώς το ποδόσφαιρο αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας, δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να μη καθρεφτίζεται σε αυτό το παρασκήνιο και η διαπλοκή, φέρνοντας μοιραία στο προσκήνιο, τούτες τις δύσκολες ώρες που όλοι βιώνουμε, τα σαθρά θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχτηκε το οικοδόμημα της υποδομής.
Και ενώ βυθιζόμαστε στα απόνερα της ύφεσης και αναπόφευκτα, - υποθέτω σύντομα-, θα βιώσουμε το “αποθανέτω η ψυχή μου με τον αλλοφύλων” η αξιοκρατία, η πάταξη της ευνοιοκρατίας και η εξάλειψη των πελατειακών σχέσεων, παραμένουν για αυτό το τόπο, άπιαστο όνειρο. Πελατειακές σχέσεις που γιγαντώθηκαν, ρίζωσαν και δημιούργησαν τα δίκτυα πελατείας και πατρωνίας.
Ο «πιτσιρικάς» να έχει γίνει ατομικά, μέρος του προβλήματος, αφού απαιτεί και πιέζει ως «ψηφοφόρος-πελάτης» τον πάτρωνά του, τον ενδιάμεσο για να επωφεληθεί, να προωθηθεί, να αναδειχτεί, και εν τέλει να καταλήξει που; Στο απαξιωμένο ελληνικό ποδόσφαιρο; Να χτίσει επαγγελματική καριέρα που; Σε ομάδες και συλλόγους, που δεν γνωρίζουν αν θα έχουν αύριο; Αλλού ήταν το όνειρο και αλλού οι συλλογικές επιλογές μάς πήγαν…
Επιμένουν όμως οι γονείς να ψάχνουν το ρουσφέτι, την «εσωτερική πληροφόρηση», να αποζητούν την κατάχρηση εξουσίας των προπονητών που έχουν την εξουσία και τα κονέ γιανα βοηθήσει το δικό τους παιδί, κρυφά να μη το μάθει κανείς, να χρηματίσουν εν ανάγκη τον ισχυρό, ώστε να γίνει το βλαστάρι τους επίλεκτος στις μικτές, στην εθνικές, στην ίδια του την ομάδα, για να έχει το προβάδισμα, ανεξάρτητα αν έχει τα προσόντα, αν το αξίζει και αν τελικά μπορεί.
Δεν σκέφτεται όμως κανείς, πως με τις ενέργειές του, ότι έχει μετατραπεί ακούσια ή εκούσια από ενεργός πολίτης σε πελάτης-συμμέτοχος αυτού του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος.
Το επαναλαμβάνω με κάθε αφορμή πως δεν είχαμε ποτέ στα όσα χρόνια ζω και βιώνω τις υποδομές, εθνικό στόχο. Κανείς στην πραγματικότητα δεν νοιάστηκε για το μέλλον αυτών των παιδιών που πλήρωναν ακόμη και τον αέρα που ανέπνεαν στις γηπεδικές εγκαταστάσεις. Περισσότερο εντυπωσίασαν τα ποσά που κινήθηκαν και συνεχίζουν να κινούνται με όχημα την συλλογή εμπειριών των παιδιών και με καύσιμο τις προσδοκίες των γονιών για την καταξίωση των απογόνων τους. Στήθηκαν "μπίζνες" εκατομμυρίων στην πλάτη των παιδιών και τώρα που τελειώνει το πάρτι, θα σωθούν μόνο οι σοβαροί επιχειρηματίες.ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!
Συντάσσομαι με την άποψη που εξέφρασε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, ότι: «Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί, έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα». Αλλά και για να τη βουλιάξει, θα πρόσθετα εγώ. Και την βάρκα μας που λέγεται «ακαδημίες», κάποιοι σήμερα την έριξαν στο παγόβουνο και την βούλιαξαν, όπως ο Τιτανικός… Κι έτσι δεκάδες σχολές ποδοσφαίρου που δεν έκαναν σωστή διαχείριση ετοιμάζονται να κλείσουν, και να αποσυρθούν από τις διοργανώσεις ελλείψει χρημάτων, αφήνοντας μετέωρα χιλιάδες παιδιά.
Είναι γνωστό άλλωστε πως οι περισσότεροι σύλλογοι έπαιρναν τα χρήματα από τις συνδρομές των ακαδημιών και πλήρωναν μεταγραφές παικτών στην πρώτη ομάδα, ακόμη και στα ερασιτεχνικά σωματεία. Γιατί κανείς δεν επένδυσε σημαντικά ποσά σε αθλητικές εγκαταστάσεις με αποτέλεσμα σήμερα, μετά από μία ισχυρή βροχή να αναβάλλονται σχεδόν όλα τα πρωταθλήματα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας. Γιατί μόλις πρόσφατα άρχισαν να επιμορφώνονται οι προπονητές, ενώ μέχρι σήμερα δίδασκαν ως εμπειρικοί, ημιμαθείς βετεράνοι ποδοσφαιριστές «καίγοντας» ελπιδοφόρους νέους με την ασχετοσύνη τους. Και τώρα που άρχισαν να παίρνουν τη σκυτάλη καταρτισμένοι τεχνικοί, το οικοδόμημα κατέρρευσε και δεν βρίσκουν έδαφος να χτίσουν.
Όμως η απογοήτευση είναι πως αυτής της μορφής οι πελατειακές σχέσεις, αυτό το θλιβερό αλισιβερίσι που μπορεί να βοήθησε μερικούς «τυχερούς» πιτσιρικάδες να πάνε μισό μέτρο παρακάτω, και χαντάκωσε χιλιάδες άλλους ίσως και καλύτερους, συνεχίζει να παραμένει το καρκίνωμα της εξέλιξης. Αλλά και της δικής μας καθημερινότητας. Γιατί δεν είναι μόνο οι επιλογές προσώπων που δεν γίνονται με αξιοκρατικά κριτήρια, αλλά και πως δεν έχουν ως στόχο τους την παραγωγικότητα και την ουσιαστική αναβάθμιση του ποδοσφαίρου.
Το τραγικότερο είναι ότι έχει διαχρονικά οικοδομηθεί ως ιδεολογία ο εκμαυλισμός της συνείδησης του κάθε ταλαίπωρου πολίτη που αναζητά στον ήλιο μοίρα. Για να γίνει και αυτός ο τέλειος οπαδός, ο τέλειος ακόλουθος, ο τέλειος δούλος, του άθλιου συστήματος τους. Πελατειακές σχέσεις και εθνική συντριβή, ή κοινωνίες πολιτών, αξιοκρατία και πραγματική δημοκρατία. Ιδού το πραγματικό δίλημμα για όλους μας.
Η αξιοκρατία, προβάλει σημαντική για τρεις βασικούς λόγους. Πρώτο είναι το κλειδί της κοινωνικής συνοχής. Σε ένα τόπο όπου η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι κυριαρχεί η συναλλαγή, τότε αναπόφευκτα υποσκάπτεται σοβαρά η κοινωνική συνοχή. Δεύτερο είναι η σημασία της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όταν συστηματικά οι πολίτες βλέπουν την προώθηση ατόμων σε συγκεκριμένους θώκους και θέσεις οι οποίες δεν ανταποκρίνονται προς τις ικανότητες τους, τότε παύει να υπάρχει το περί δικαίου αίσθημα και ο καθένας κοιτάζει να σωθεί από μόνος τους.
Τρίτο, η αναξιοκρατία και οι πελατειακές σχέσεις είναι προφανές ότι δεν οδηγούν στην καλύτερη αξιοποίηση του πιο πολύτιμου κεφαλαίου, του ανθρώπινού δυναμικού της νεολαίας. «Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα». Και για αυτό σήμερα πάτωσε.
Και μοιραία, μετά τον κύκλο δεκαετιών φτάσαμε σε τέλμα. Να αρκούνται οι γονείς που επένδυσαν στο ποδοσφαιρικό μέλλον των παιδιών τους, (χωρίς εναλλακτική λύση αν όλες οι προσπάθειες αποτύχουν), δαπανώντας αγόγγυστα χρήμα, χρόνο και ελπίδες, σε μία «στοιχειώδη» μεταγραφή που δυνητικά θα εξασφαλίσει στο παιδί ένα… μεροκάματο.
acadimies.gr
