Στα πρώτα χρόνια ,ακόμη από τον βρεφονηπιακό σταθμό, έχουν το λεγόμενο “άγχος του αποχωρισμού”. Το άγχος αυτό πηγάζει από τον φόβο ότι μπορεί κάτι κακό να πάθουν οι γονείς τους ή να τα εγκαταλείψουν, με αποτέλεσμα να είναι συνέχεια προσκολλημένα πάνω τους.
Συνήθως αρνούνται να πάνε σχολείο, αποφεύγουν το παιχνίδι εκτός σπιτιού, δε συμμετέχουν σε εκδηλώσεις με τα άλλα παιδάκια και θέλουν να βρίσκονται συνέχεια με τους γονείς τους.
Η σχολική άρνηση σε μικρότερες ηλικίες εκδηλώνεται με διαμαρτυρίες κλάματα, θυμό ή και σιωπή.
Συχνά επίσης κυρίως σε ηλικίες μεταξύ 5 και 7 θα ακούσουμε τα παιδιά να προφασίζονται κάποια σωματικά συμπτώματα όπως πονοκέφαλο, ναυτία και πόνο στην κοιλίτσα. Τα συμπτώματα αυτά εξαφανίζονται αυτόματα όταν οι γονείς δώσουν τελικά την άδεια στο παιδί ώστε να μην πάει σχολείο.
Σε μεγαλύτερες ηλικίες η άρνηση για το σχολείο παίρνει τη μορφή της παθητικότητας. Κάποια παιδιά κλείνονται στο δωμάτιό τους και αρνούνται να βγουν από εκεί.
Σύμφωνα με έρευνες , στην πλειονότητα των περιπτώσεων έντονα αντιδρούν κυρίως τα αγόρια σε σχέση με τα κορίτσια, τα μοναχοπαίδια, τα πρωτότοκα ή τα μικρότερα παιδιά. Στις μισές περίπου περιπτώσεις σχολικής φοβίας, το παιδί εντάσσεται πλήρως στο σχολείο αλλά και στην εξωσχολική ζωή. Στις άλλες μισές, ενώ το παιδί εντάσσεται στο σχολείο, η φοβία παραμένει αλλά σε πιο ήπια μορφή . Τέλος, σε ελάχιστες περιπτώσεις το παιδί δεν μπορεί να προσαρμοστεί καθόλου.
Για να αντιμετωπίσετε τη σχολική φοβία καλό είναι να ενημερώσετε αμέσως τον δάσκαλο του παιδιού σας ώστε να το παροτρύνει περισσότερο και να το ενθαρρύνει.
Επίσης προσπαθήστε με ήρεμο τρόπο να εξηγήστε στο παιδί σας ότι δεν πρέπει να απουσιάζει στο μάθημα γιατί έτσι θα μείνει πίσω στην τάξη και μην του μεταφέρετε το δικό σας άγχος.
Τέλος αν το πρόβλημα είναι έντονο και συνεχίζεται απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό προκειμένου να ξεκινήσετε κάποιες συνεδρίες ενθάρρυνσης.
