Αλλά ο Δίας του απάντησε. «Αν δάγκωνες τον πρώτο που σε πάτησε, τότε δεν θα επιχειρούσε κανένας άλλος να σε πατήσει». Από τότε το φίδι δαγκώνει όποιον τον πατήσει. Τόσο που όλοι προσέχουν μήπως και κατά λάθος, το πατήσουν. (Αισώπου μύθος).
Οι άνθρωποι αποθρασύνονται όταν διαπιστώσουν πως μπορούν να διαπράξουν οτιδήποτε, χωρίς συνέπειες για τις πράξεις τους: όχι μόνο συνεχίζουν την ίδια συμπεριφορά, αλλά την δικαιολογούν με χίλιους τρόπους. Είναι επιδέξιο το μυαλό να βρίσκει δικαιολογίες, ακόμα και για τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι πολιτικοί στην Ελλάδα. Εξακολουθούν να διαπράττουν τα χείριστα, δίνοντάς τους ιδεολογική (με τη βοήθεια των ΜΜΕ) και θεσμική (με τους νόμους που οι ίδιοι ψηφίζουν) κάλυψη.
Το ζήτημα δεν είναι γιατί κάποιοι –οι πολιτικοί εν προκειμένω- πράττουν τα χείριστα. Είναι γιατί η Ελληνική κοινωνία, τους άφησε ανεξέλεγκτους. Τους αφήσαμε να διαχειρίζονται τις τύχες μας, ακόμα και όταν ήταν φανερή η μετριότητά τους. Κάθε ένα ξεχωριστά από τα άτομα αυτά, μάλλον δεν θα τα προσλαμβάναμε, σε δική μας επιχείρηση. Θα αναζητούσαμε και θα βρίσκαμε πιο ικανούς. Αλλά δεν αντι-δράσαμε όταν έπαιρναν -την μια μετά την άλλη- αποφάσεις που αφορούσαν το παρόν και το μέλλον μας. Για εκείνη δε την μερίδα του λαού, που συμμετείχε στο φαγοπότι, είναι εν μέρει κατανοητό. Για τους άλλους όμως; Αυτούς που μόνο αποφάγια είχαν και κόκαλα έγλειψαν από αυτή την πολιτική; Πώς να δικαιολογηθεί η στάση, του ‘σφάξε με αγά μου να αγιάσω’ με την οποία αντιμετωπίζουμε τους πολιτικούς μας;
Γιατί αντί-δραση, δεν είναι τα Tweets και τα likes: Αυτά στην καλύτερη περίπτωση είναι εκτόνωση. Ούτε η ψήφος, σε ένα σύστημα που ότι και να ψηφίσεις σου βγάζει την ίδια πολιτική. Κατά την άποψή μας, η δράση ενάντια στις πράξεις των πολιτικών μας, πρέπει να είναι συνειδητή, συνεχής, σχεδιασμένη με κάθε λεπτομέρεια και να στοχεύει στην καρδιά του συστήματος. Γνωρίζουμε πως ειδικά το πρώτο είναι πολύ δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο. Μόνο όμως έτσι έχει νόημα η οποιαδήποτε δράση –αντίδραση και δεν καταντάει ψυχολογικό παιχνίδι του τύπου ‘βαράτε με και ας κλαίω’. Αν θέλουμε βέβαια να συνεχίσουμε να είμαστε το αιώνιο θύμα, δεν έχει νόημα να αλλάξουμε τη στάση μας. Αν όμως βαρεθήκαμε να γλείφουμε τις πληγές μας, ας θυμηθούμε την προτροπή του Δία στο φίδι. «Αν δάγκωνες τον πρώτο που σε πάτησε, τότε δεν θα επιχειρούσε κανένας άλλος να σε πατήσει».
Τι θα γινόταν αν, ακόμα και τώρα, ποτέ δεν είναι αργά, αν κάθε φορά που μας πατούσε ο πολιτικός, εμείς απαντούσαμε άμεσα; Απλά, δεν θα τολμούσε να το ξανακάνει. Θα μάθαινε να μας σέβεται. Θα υπολόγιζε πρώτα το δικό μας συμφέρον και μετά το δικό του. Αν απαντούσαμε άμεσα, δεν θα είχαν διανοηθεί οι πολιτικοί μας να φτάσουν στην υπογραφή των μνημονίων..
Εμείς όμως ως σύνολο, έχουμε την ψευδαίσθηση, πως πολιτικός πολιτισμός σημαίνει να πηγαίνουμε κάθε τέσσερα χρόνια στις κάλπες, να εξασκούμε το ‘ύψιστο δικαίωμά’ μας και να εκφράζουμε τις απόψεις μας στο καφενείο οι πιο μεγάλοι και στο διαδίκτυο οι νεότεροι. Ότι αυτό που ζούμε είναι δημοκρατία, είναι το ‘καλύτερο’ πολίτευμα και φυσικά οποιαδήποτε πράξη εναντίον των πολιτικών μας, στρέφεται εναντίον της τάξης του κοινωνικού συνόλου. Ο,τι και να κάνουν οι πολιτικοί μας, συγχωρείται αφού εκφράζουν ‘την μόνη σταθερά του συστήματος’. Προσβάλλουμε τα ιερά και τα όσια, όταν δούμε τους πολιτικούς μας, όπως είναι, χωρίς την εικόνα που προβάλλουν τα δικά τους ΜΜΕ και απαντήσουμε με πράξεις στις πράξεις τους.
Οι πράξεις τους είναι γνωστές. Στην καλύτερη περίπτωση, κλέβουν το ψωμί το δικό μας και των παιδιών μας. Πως θα φερόμαστε σε έναν κατ’ επανάληψη κλέφτη; Υπάρχει λόγος να συμπεριφερθούμε διαφορετικά στους πολιτικούς;
