Τις τελευταίες μέρες δεν βγαίνω από το σπίτι. Παρακολουθώ τα γεγονότα νιώθοντας ένα κενό μέσα μου. Η αλήθεια είναι ότι κλαίω κάθε βράδυ. Δεν κλαίω για μένα...γιατί εγώ έχω μέσα μου κλειδωμένες τις πιο όμορφες αναμνήσεις του κόσμου. Τις κρατάω κλειδωμένες και κανείς δεν θα μου τις πάρει ποτέ. Κλαίω για σένα. Για αυτό και κλαίω κρυφά, γιατί δεν θέλω να χάσεις τις τελευταίες σου ελπίδες. Είδα ένα όνειρο χτες το βράδυ. Μια μέρα πριν την 25η Μαρτίου του 2012 λέει βγήκαμε όλοι στους δρόμους. Αλλά αυτή τη φορά χωρίς θυμό. Ίσως επειδή όταν έχεις θυμό κάνεις πράγματα που μετανιώνεις, όχι όμως όταν είσαι ευτυχισμένος. Βγήκαμε λέει όλοι στους δρόμους έτοιμοι να γιορτάσουμε. Επιτέλους μετά από καιρό ξανά χαρούμενοι. Ανακουφισμένοι. Ευτυχισμένοι. Ελεύθεροι. Ξεκινήσαμε να τραγουδάμε και να χορεύουμε. Μερικοί μας κοιτούσαν περίεργα, κοντοστεκόντουσαν αλλά μπαίνανε και αυτοί στη γιορτή. Κοιταζόμασταν στα μάτια και τραγουδούσαμε. Σε μια στιγμή θυμάμαι ότι αγκαλιαστήκαμε και αρχίσαμε να τραγουδάμε τον εθνικό μας ύμνο. Ανάμεσα μας βέβαια υπήρχαν και αυτοί που ήταν ακόμα θυμωμένοι και πετούσαν πέτρες. Ανάμεσα μας ήταν και κουκουλοφόροι που πετούσαν μολότοφ. Ανάμεσα μας ήταν και αστυνομικοί που προσπαθούσαν να μας απωθήσουν. Εμείς απλά συνεχίζαμε να τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο ακόμα πιο δυνατά. Ξανά και ξανά. Όλο το βράδυ. Όλοι. Με Μια Φωνή. Το επόμενο πρωί ξύπνησα Ελεύθερος.
Αναγνώστης
