Όσοι άνθρωποι ζήσανε
τις φρίκες των Παγκοσμίων Πολέμων και του εμφυλίου (για μας τους
Νεοέλληνες) φεύγουν από τη ζωή. Πεθαίνουν... Πεθαίνουν και μαζί μ' αυτούς
οι φρικτές μνήμες των μαχών, των απωλειών. Του πόνου.
Του πόνου που αφήνει κάθε πόλεμος. Τους νεκρούς φίλους, τους νεκρούς συγγενείς, τα ορφανά παιδιά, τις μαυροφορεμένες μανάδες...
Γράφω
αυτό το κείμενο μετά την προβολή της αριστουργηματικής ταινίας "Το
λιβάδι που δακρύζει". Δυστυχώς κάποια μυαλά διορατικά χάθηκαν στην
πάροδο του χρόνου. Το έργο τους όμως μας το άφησαν. Το θέμα όμως είναι
ποιος θα το παρακολουθήσει. Και από αυτούς που θα το παρακολουθήσουν
ποιοι θα κατανοήσουν το μέγεθος της φρίκης ενός πολέμου. Το μέγεθος της
φρίκης της ύπαρξης συνόρων. Το μέγεθος της φρίκης του να μη μπορεί
κανείς να κινείται ελεύθερα στον κόσμο, λες και κάθε έδαφος ανήκει σε
κάποιον συγκεκριμένο λαό. Λες και συ που αναζητάς έναν καλύτερο τόπο,
γίνεσαι εισβολέας στα μάτια των ντόπιων. Τα χρόνια περνάνε, οι στολές
αλλάζουν, αλλά στο τέλος διαπιστώνεις πως όλες οι στολές είναι ίδιες...
Οι
ακροαριστεροί σακατεύουν τους ακροδεξιούς, οι ακροδεξιοί σκοτώνουν τους
μετανάστες, οι μετανάστες δολοφονούν ντόπιους για να επιβιώσουν...
Παντού θύματα, παντού μίσος, παντού πόνος...
Και μέσα σ' όλα
αυτά η άγνοια. Η άγνοια πάνω στην ιστορία. Η άγνοια πάνω στην κοινωνία. Η
άγνοια που εξακολουθεί να προκαλεί πόνο και να ποτίζει με αίμα το από
χρόνια κόκκινο χώμα.
Αν υπήρχε θεός το μεγαλύτερό του λάθος είναι η άγνοια που πρόσφερε στα μυαλά του λαού...
Δε θέλω στολές...
Δε θέλω τον στρατό.
Δε θέλω την αστυνομία.
Δε θέλω ταυτότητα.
Δε θέλω σύνορα.
Δε θέλω κράτη.
Δε θέλω νόμισμα.
Θέλω να ζήσω άφοβα και ελεύθερα.
