Οι απειλές ότι θα μας βγάλουν τις κουκούλες, οι ίδιοι οι προδότες είναι αστείες, καθώς δεν ήταν κανείς κουκουλοφόρος στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή το απόγευμα, αλλά απλοί διαδηλωτές που πλέον δεν είναι αγανακτισμένοι, αλλά οργισμένοι και αποφασισμένοι να σηκώσουν το γάντι. Γιατί ένας ιππότης που σέβεται τον εαυτό του, απαντά πάντοτε στις προκλήσεις. Είναι νόμος της ιπποσίνης αυτός, δεν αλλάζει.
Εκείνο όμως που άλλαξε είναι η δομή και ο όγκος των εμπλεκομένων. Τις τελευταίες δεκαετίες οι ακραίοι μόνοι τους, είτε μάχονταν μεταξύ τους είτε έναντι της αστυνομίας με διάφορους παρακρατικούς, καθεστωτικούς πρακτορίσκους αναμεσά τους να τους ζαλίζουν για να χάνουν τις μάχες, τον πόλεμο (ποιόν άραγε;), αυγά και πασχάλια. Λίγες ώρες αργότερα κατέληγαν είτε στο κοντινότερο τμήμα, είτε στο σπίτι τους σαν μπαρουτοκαπνισμένα καθαρόαιμα, να βλέπουν τα χαριτωμένα γαϊδουράκια γύρω τους να κυκλοφορούν αμεριμνα μασουλώντας καρότα. Το αποτέλεσμα ήταν να αφηνιάζουν ακόμη περισσότερο και να αυτοεξορίζονται στις σκοτεινές γωνιές της κοινωνίας που δεν ήταν έτοιμη να τους δεχθεί. Την Κυριακή αυτή οι ακραίοι, βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια νέα πρόκληση. Απλοί, φιλήσυχοι διαδηλωτές που πίστευαν έως πρότεινως ότι ειρηνικά διαμαρτυρώμενοι (αγανακτισμένα, με το ένα χέρι μούντζα και χοτντογκ στο άλλο) θα έκαναν τη διαφορά, αποφάσισαν να αντεπιτεθούν. Έτσι οι ακραίοι, βρέθηκαν να οδηγούν πλήθος εταιρόκλητων ανθρώπων που για πρώτη φορά έλαβαν μέρος σε επεισόδια. Η μεγαλύτερη όμως νίκη ενάντια στο καθεστώς δεν είναι μόνο ότι οι ακραίοι είχαν λάο να τους βοηθά, και ότι οι ίδιοι, απαλλαγμένοι από τα τσιράκια του καθεστώτος πολεμούσαν για να κρατήσουν στην πλατεία τον όγκο των διαδηλωτών, αλλά ότι πολεμούσαν μαζί. Γιατί αυτό που δεν έχει γίνει σαφές είναι ότι δεν ήταν μόνο αναρχικοί και αριστεροί στην πρώτη γραμμή, αλλά και όσοι αγαπούν υπερβολικά την πατρίδα τους, ώστε να παραμερίσουν τις ιδέες τους και να σταθούν δίπλα σε ανθρώπους με τους οποίους διαφωνούν.
Αυτό συνέβη για ένα και μοναδικό λόγο. Ο εχθρός πλέον έχει πάρει μορφή και είναι σαφής σε όλους. Όχι μόνο σε όσους ζούσαν στις άκρες και γκάριζαν αμφότεροι χρόνια τώρα άληθειες που κανένας δεν ήθελε να ακούσει. Δεν είναι κάπου μακρυά στην Αμερική, ή όπου αλλού πιστεύαμε ότι κρυβόταν μέχρι τώρα. Είναι εδώ, ορατός και τους μαλθακούς εκπροσώπους του τους βλέπεις κάθε φορά που ανοίγεις την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες και τα περιοδικά του συρμού. Οι στρατιώτες τους, που υποτίθεται ότι έχουν ορκιστεί να μας προστατεύουν, κυκλοφορούν στους δρόμους και στις πλατείες, αποφασισμένοι να γίνουν στο εγγύς μέλλον οι καρπαζοεισπράχτορες του καθεστώτος, ακόμη καταπατούν τον όρκο τους με θράσος κάθε φορά που μας ψεκάζουν με καρκινογόνα χημικά, να χτυπούν ενενηντάχρονους και να δέρνουν με θρασυδειλία όλοι μαζί τον έναν που θα καταφέρουν να πιάσουν. Πιστεύουν ακόμη ότι όλα αυτά που μας συμβαίνουν δεν θα τους αγγίξουν ποτέ.
Ο πόλεμος είναι κοινός. Το εχθρικό αυτό καθεστώς είτε το βλέπουμε ως εθνοκτόνο, είτε ως αντεργατικό, είτε ολοκληρωτικό δεν παύει να είναι όλα αυτά μαζί και μας χτυπάει το ίδιο αδυσώπητα. Σε λίγο, όποιες κι αν είναι οι πολιτικές μας θέσεις και κοσμοθεωρείες δεν θα έχουμε κανείς δουλειά και χρήματα όχι για να πάμε σινεμά, αλλά ούτε ψωμί, ρεύμα και τρεχούμενο νερό στα σπίτια μας, ενώ σε λίγο ύπουλα θα έχουν καταστρατηγηθεί όλες οι μικρές ελευθερίες που μας έχουν απομείνει. Και ενάντια σε έναν κοινό εχθρό, δεν μπορούμε παρά να αφήσουμε πίσω τις διαφορές μας γιατί κακά τα ψέμματα, δεν έχουμε καμία ελπίδα ακολουθώντας τους ξεχωριστούς δρόμους που χάραξε χωρίς εμάς, για εμάς ο μακαρίτης Μαρκεζίνης. Για τους εθνικιστές, το καλό του γένους οφείλει να είναι πάνω από όλα κι αν πρέπει να συνεργαστούμε με πολεμιστές που δεν πιστεύουν στην έννοια τους γένους θα το κάνουμε. Γιατί, το οφείλουμε στους επόμενους που θα πάρουν τη θέση μας. Όσο για την άλλη άκρη, πιστεύω ότι έχει αντιληφθεί, εξίσου καλά όπως κι εμείς, την ανάγκη που έχει προκύψει.
Σε μια εποχή όπου οι μάσκες με τα χαμόγελα και τα μουστάκια ξεπουλάνε, είναι λες και πέφτουν το ένα μετά το άλλο τα πέπλα που κρατούσαν θαμπό το αληθινό πρόσωπο πολλών ανθρώπων, κομμάδων και οργανώσεων γύρω μας, αφηνοντάς μας με την ίδια απορία «μα ήταν μπροστά μου, γιατί δεν το έβλεπα;» Αυτή την κατάσταση δεν τη ζούν μόνο τα αθώα γαΪδουράκια που μάσαγαν το καροτάκι τους αμέριμνα έως τώρα, αλλά και άνθρωποι που όχι μόνο ανήκαν, αλλά κυριολεκτικά ζούσαν για τις οργανώσεις στις οποίες άνηκαν. Κι αυτό συμβαίνει κι από τις δυο πλευρές. Έως πρόσφατα οι πραγματικοί ιδεολόγοι αριστεροι και αναρχικοί δεν άκουγαν, όσους φώναζαν ότι οι οργανώσεις τους, χρηματίζονται από νονούς και σκιώδεις ΜΚΟ που εμπορεύονται λαθρομετανάστες και όμως κουνούσαν με τέμπο τα σημαιάκια τους. Πόσοι από αυτούς εθελοτυφλούν ακόμη; Όσο για τον εθνικιστικό χώρο, όσοι υποτίθεται ότι τους εκπροσωπούν, απέχουν προδοτικά από τις εξελίξεις και υιοθετούν καθεστωτική και αποτρεπτική γλώσσα στις εκτιμήσεις των γεγονότων .
Την Κυριακή αυτή όμως όταν πολεμούσαμε να κρατήσουμε τα ΜΑΤ μακρυά από την πλατεία Συντάγματος, ποιος ήταν δίπλα μας να μας βοηθήσει να σηκωθούμε όταν πέφταμε; Δίπλα στον αναρχικό ήταν ο φιλικός φασίστας της γειτονιάς που του έδωσε το χέρι, την ώρα που τυφλώθηκε. Δίπλα στον φασίστα, ήταν ο αναρχικός ή ο αριστερός που κάλυψε τα νώτα του την ώρα της μάχης. Ο εργάτης έχει πατρίδα κι αυτό αποδείχθηκε την Κυριακή πέρα από κάθε αμφιβολία. Την ώρα που εμείς μαχόμασταν όλοι μαζί να κρατήσουμε την πλατεία ελεύθερη, οι ξένοι έτρωγαν κι έπιναν στην υγεία των κορόιδων που πολεμούσαν. Όσο πολεμούσαμε, ξένοι προσπαθούσαν να πουλήσουν τις λαθραίες πραμάτειες τους και τα ψεύτικα γυαλιά τους. Ακόμη κι εκεί, προσπαθούσαν να εκμεταλευτούν τον πόνο μας. Τους έβλεπα όπως γυρνούσα σπίτι να τρώνε και να διασκεδάζουν. Ίσως κατέβηκαν μετά αργά τη νύχτα για πλιάτσικο. Δεν μπορώ να γνωρίζω, δεν ήμουν εκεί. Δεν μου αρέσουν οι βανδαλισμοί, ούτε τα επεισόδια που γίνονταν έως πρόσφατα επικροτούσα. Όμως ο κόσμος άλλαξε και το κράτος και ο κόσμος γύρω μας είναι εχθρικα και παρασιτοζωούν εις βάρος μας. Απαιτούνται ριζικές αλλαγές. Οι εξεγέρσεις δεν γινονται χωρίς θυσίες. Από όλες τις πλευρές.
Ίσως να μην αρέσουν σε κάποιους εθνικιστές αυτά που γράφω περί ενότητας με τους αριστερούς απέναντι στον κοινό εχθρό. Ίσως και στην άλλη πλευρά να υπάρχουν αντίστοιχες αντιδράσεις. Όμως, στην παρούσα φάση είμαστε όλοι θηράματα του ίδιου κυνηγού και αν θέλουμε να επιβιώσουμε και να αντεπιτεθούμε, θα πρέπει να ενωθούμε και να σταματήσουμε τις γελοιότητες του παρελθόντος, όπως τότε που οι Γερμανοί ήταν ακόμη στη χώρα κι εμείς σκοτωνόμασταν μεταξύ μας.
Τώρα που ο πόλεμος είναι μια πραγματικότητα και όχι ένα ωραιοποιημένο παρελθόν και οι μάχες αποκτούν νόημα, τώρα πρέπει να δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Από τι υλικό είμαστε πλασμένοι και τι είμαστε ικανοί να πραξουμε. Όπως την Κυριακή. Όλοι μαζί. Που οι ψυχές μας έγιναν μία, έτσι όπως συμβαίνει στους Έλληνες στους αιώνες όταν απειλούνται από ισχυρούς εχθρούς. Είναι αυτές οι στιγμές μας που γράφονται στην ιστορία. Σε ότι κι αν πιστεύουμε, δεν μπορούμε να πράξουμε κανείς μας διαφορετικά. Γιατί όσο κι αν προσπαθήσουν να μας αλλιώσουν υπάρχει πάντα κάτι που μας ενώνει και μας κάνει πιο δυνατούς από το θάνατο.
Είμαστε όλοι οι Έλληνες φασίστες, αφού δεν ακούμε ποτέ κανέναν, παρά μόνο ότι κατεβάσει το ξερό μας το κεφάλι και κρύβουμε όλοι έναν αναρχικό μέσα μας, αφού μεταξύ μας, όλοι πιστεύουμε ότι οι νόμοι δεν ισχύουν για εμάς. Και τα δυο είναι αλήθεια. Μόνο που υπάρχουν κάποιοι νόμοι που μας επηρεάζουν και μας καθορίζουν ακόμη κι όταν δεν πιστεύουμε σε αυτούς. Γιατί οι ψυχές μας και οι ζωές μας διέπονται από νόμους και κανόνες που χάνονται πίσω σε μια εποχή που δεν υπήρχαν όντως κράτη, αλλά έθνος ήταν μόνο ένα.
Υπάρχουν πολλά περισσότερα που μας ενώνουν απ΄ότι μας χωρίζουν και ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί αναρχικοί, αγαπούν αυτή την χώρα, αλλιώς θα είχαν μεταναστεύσει οι ίδιοι. Έστω κι αν την θέλουν ξέφραγο αμπέλι. Δεν είναι της παρούσης για συζήτηση ή για καυγά αυτό. Εξάλλου δεν έχει σημασία αν δεν πιστεύουν ότι οι πρόγονοί τους είναι γύρω τους, δίπλα τους, τους ακούν και τους βλέπουν. Σημασία έχει ότι οι πρόγονοί τους είναι εκεί, δίπλα τους και τους προστατεύουν όσο μπορούν. Και για την Κυριακή το απόγευμα είναι πολύ υπερήφανοι για αυτούς. Για όλους μας που παλέψαμε να μείνουμε εκεί. Και δεν μπορεί κανείς, όση λάσπη και να ρίξει αυτές τις ώρες να μας τις κλέψει ή να τις πουλήσει σε κάποιο ξένο κέντρο εξουσίας.
Όσο για όλους τους υπόλοιπους, που πιστεύουν ότι η κρίση δεν θα φτάσει ποτέ στο σπίτι τους, πίνουν καφέδες και τρώνε στα εστιατόρια την ώρα που άλλοι ματώνουν, καλύτερα να προσέχουν. Όχι πολύ απότομες κινήσεις, γιατί μπορεί να βγει το βύσμα. Είναι πολύ όμορφη αυταπάτη να πιστεύεις ότι επειδή δουλεύεις σε γραφείο δεν είσαι εργάτης. Εμενα πάλι με έμαθαν οι γονείς μου ότι αν δουλεύεις για μεροκάματο και μισθό είσαι εργάτης, όπως κι αν σε βαπτίσουν τα νεοταξικά αφεντικά σου. Μια συμβουλή επίσης. Όχι πολύ κοντά στο κέντρο των πόλεων από τούδε και στο εξής, γιατί μπορεί να τους βγάλει κάποιος απότομα το βύσμα και να πάθουν στερητικά ή και πολύ χειρότερα. Για κάποιους άλλους επίσης που περιμένουν τον Superman με τα τανκς να τους σώσει καλύτερα να κλειστούν σε μοναστήρι, γιατί θα περιμένουν στον αιώνα τον άπαντα.
Υ.Γ. Μπορείς στη ζωή να συμμετέχεις στα γεγονότα και να τα ζεις έχοντας ήσυχη τη συνείδησή σου ότι ήσουν εκεί και πάλεψες, ακόμη κι αν ο αγώνας είναι άνισος και χαμένος. Ή μπορείς να τα παρακολουθείς από μακρυά και να παραπονιέσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και να μοιρολογείς για ότι σου συμβεί στο μέλλον. Ας πράξουμε όλοι κατά το δαίμονα μέσα μας (κατά τη συνείδησή μας).
Αναγνώστρια
