Πλέον, δε
θλίβομαι για τα γηρατειά που φεύγουν... μα, για τα νεογνά, γι αυτά λυπάμαι...
που 'ρχονται, άθελα τους...
να ζήσουν σαν σκλάβοι και να πεθάνουν υπόδουλοι... σ' έναν κόσμο πλούσιων κι ανίκανων ταγών... υποτελείς... για 'να χρέος, δήθεν εθνικό!!! επιτέλους, ξυπνήστε την εσωτερική σας φωνή... και μαζί μ' αυτή, τους ιδιοτελείς, που εις βάρος σας, εξακολουθούν εντέχνως να κοιμούνται... να εθελοτυφλούν... κι αφήστε αυτούς που ονειρεύονται, έναν κόσμο αλλιώτικο... έναν κόσμο δίκαιο... διαφορετικό... για όλους εσάς, για όλους εμάς...
τι κι αν ήρθε η ώρα που σχεδόν... πρέπει να πολεμήσεις, εσύ... φοβάσαι ακόμα, και να μιλήσεις!!!
σχώρα με αν σε πληγώνω, αν δεν κατέχω πως σου 'μαθαν να ζεις... αν, στην αυλική σου κουστωδία, ουδέποτε εντάχθηκα κι εγώ... κι εμείς... σχώρα με ακόμα επειδή, στο δικό μου κόσμο... στο δικό μας τον κόσμο... ανέκαθεν η ευτυχία γραφόταν με, Ε κι όχι με €!!!
http://kittaro.blogspot.com/
