«Ἑπτάριθμος Χάρις» δίπλα στὴν Λεπτοκαρυὰ Γιαννιτσῶν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας κ. ΙΩΗΛ.
Ὁ πατὴρ Μελέτιος κατάγεται ἀπὸ τὸν μαρτυρικὸ Πόντο. Ἔμεινε τυφλὸς ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν ἐννέα ἐτῶν. Παρὰ τὴν ἀναπηρία του ὅμως ἀναδείχθηκε ἰδιαίτερα ἐλεήμων καὶ διηύθυνε μὲ πολλὴ αὐταπάρνηση γιὰ πολλὰ χρόνια ὀρφανοτροφεῖα στὴν Ἔδεσσα, στὰ Γιαννιτσὰ καὶ στὴν Νάουσα. Τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του ἀποσύρθηκε στὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο «Ἑπτάριθμος Χάρις», σὲ μικρὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὴν κώμη Λεπτοκαρυὰ Γιαννιτσῶν, ὅπου καὶ παρέδωσε τὴν τελευταία του πνοὴ ἐπὶ τῆς γῆς.
Κατὰ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία ὁ Πρωτοπρ. Ἀβραὰμ Τουμπίδης, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία δέχθηκε τὴν προστασία καὶ τὴν φροντίδα τοῦ π. Μελετίου, ἐκφώνησε τὸν ἐπικήδειο λόγο ποὺ παραθέτουμε στὴ συνέχεια.
«Ὁ Θεὸς σώζει καὶ προστατεύει τὰ ὀρφανά» εἶναι ἡ ἐπικεφαλίδα ὅλων τῶν ἐπιστολῶν καὶ ἐπισήμων ἐγγράφων σου, Πολυσέβαστε καὶ φιλόστοργε πατέρα.
Σήμερα θρηνοῦν δύο χιλιάδες παιδιά σου ποὺ βρῆκαν ἀγάπη καὶ στοργὴ στὴν ἀγκαλιά σου, μὲ τὰ παιδιά τους καὶ τὰ ἐγγόνια τους. Σὲ μένα ἔλαχε ὁ κλῆρος νὰ πῶ σὲ περίληψη γιὰ τὴν μακροχρόνια ζωή σου. Ἐκεῖνα τὰ πέτρινα χρόνια τῆς κατοχῆς, ἐσὺ μάζεψες κοντά σου ὀρφανὰ παιδιά, τὰ προστάτεψες καὶ τὰ ἔσωσες ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὸν θάνατο. Ὀρφανοτρόφος ἔγινες σὺ ὁ τυφλὸς κατὰ σάρκα καὶ φωτοδότης στὸ πνεῦμα. Μήπως ξεχνᾶ κάποιο ἀπὸ τὰ παιδιά σου τὶς τόσες ταλαιπωρίες σου; Γυρνοῦσες ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ καὶ ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι, ὁδοιπόρος μέσα στὸ λιοπύρι τὸ καλοκαίρι καὶ μέσα στὶς βροχὲς τὸ φθινόπωρο, γιὰ νὰ μᾶς φέρεις ψωμὶ κυρίως καὶ ἄλλα ἀγαθὰ γιὰ νὰ ζήσουμε.
Ἔτσι μᾶς μεγάλωσες, ἔτσι σπουδάσανε πολλοί, ἐνῶ ἄλλοι ἔγιναν τίμιοι ἐπαγγελματίες. Αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια ἔκανες ἐσύ, τυφλὸς ὄντας, τόσο μεγάλο ἔργο, ποὺ ἄλλοι βλέποντες καὶ μὲ ἐξουσία, δὲν ἔκαναν. Τοὐναντίον σᾶς ταλαιπωροῦσαν συχνὰ καὶ ἔφευγες ἀπὸ πόλη σὲ πόλη, ἔχοντας ὑπὸ τὴν σκέπην σου καὶ τὴν ἀγκαλιά σου ἐμᾶς.
Προσωπικὰ σᾶς εὐχαριστῶ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μου, διότι μὲ προστάτεψες μέχρι σήμερα. Γι' αὐτὸ ἀπὸ σήμερα νιώθουμε ὀρφανοὶ καὶ ἡ Ζηνοβία καὶ τὰ παιδιά μου, ἡ Εὐδοκία, ἡ Σοφούλα, ὁ Μελέτιος καὶ τὰ ἐγγόνια μου, ποὺ σὲ θεωροῦν παπποῦ τους, καὶ εἶσαι.
Ἐσὺ μοῦ ἔδωσες τὸ ζῆν καὶ τὸ εὖ ζῆν. Προστάτεψες τὴν οἰκογένειά μου, ὅταν ἐγὼ ὑπηρετοῦσα στρατιώτης, ὅταν σπούδαζα στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἀκαδημία νὰ γίνω ἱερέας καὶ διδάσκαλος. Ὅ,τι εἶμαι σήμερα, ὅλα τὰ χρωστῶ σὲ σένα πολυαγαπημένε σεβαστέ μου πατέρα.
«Κύριε ἡμῶν, ὁ πατὴρ τῶν ὀρφανῶν, τὸ ἔλεός Σου, χάριζε τῷ πιστῷ Σου δούλῳ Μελετίῳ, ὅτι αὐτὸς ἐγένετο πατὴρ ἡμῶν τῶν ὀρφανῶν σου, εἰς δόξαν τοῦ ἁγίου Σου ὀνόματος τοῦ εὐλογημένου εἰς τοὺς αἰῶνας».
