Αναρίθμητες είναι στην Ιστορία οι περιπτώσεις που ολόκληρα κράτη διαλύθηκαν, έθνη αφανίστηκαν, τεράστιες αυτοκρατορίες έσβησαν από τον χάρτη εν ριπή...
οφθαλμού, επειδή είχαν την ατυχία, ο ηγεμόνας τους να είναι ανάξιος και ανίκανος να αντιμετωπίσει ένα εξωτερικό ή εσωτερικό εχθρό.
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών, ο ηγεμόνας βρέθηκε να κατέχει τα ηνία του κράτους, ή του έθνους ή της αυτοκρατορίας, είτε επειδή ήταν διάδοχος, είτε ευνοούμενος.
Λόγω ακριβώς του ότι ανήλθε στην εξουσία ουχί χάρη στις ικανότητες και στην αξιοσύνη του, ο ηγεμόνας επιβιώνει, μόνο αν είναι εξαιρετικά τυχερός και δεν συμβεί κατά την διάρκεια της ηγεσίας του κάποια αναποδιά.
Συνήθως όμως, επειδή ακριβώς είναι ανάξιος και ανίκανος, το πιο πιθανό είναι είτε να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, είτε οι εχθροί του έθνους που ηγεμονεύει, να αντιληφθούν έγκαιρα την ανικανότητα και την αδυναμία του ηγεμόνα και να σπεύσουν να επιτεθούν εναντίον του δυστυχούς αυτού έθνους.
Όταν η διαδοχή λοιπόν λάμβανε χώρα με κληρονομικό δικαίωμα, οι πιθανότητες να ηγηθεί ένας άχρηστος ηγεμόνας, ήταν αυξημένες, καθώς ουδεμία ιστορική εξασφάλιση υπάρχει, ότι επειδή ο βασιλιάς ήταν άξιος και ικανός, ο υιός, ο ανιψιός, η θυγατέρα, ή η ερωμένη, θα αποδειχθούν το ίδιο πετυχημένοι. Τουναντίον μάλιστα, καθώς συνήθως ο γόνος έχοντας όλα έτοιμα στο πιάτο χωρίς να μοχθήσει για τίποτε, αποδεικνύεται οκνός, εκτός τόπου και χρόνου, ολίγιστος εν γένει...
Βλέποντας λοιπόν πως λειτουργούσε η Δημοκρατία στην χώρα μας από τον Β΄ Παγκόσμιο και μετά, γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι το πολίτευμα της Ελλάδος μόνο κατ' όνομα δύναται να χαρακτηρισθεί δημοκρατία. Περισσότερο για αριστοκρατία των πολιτικών τζακιών ή ολιγαρχία του εγχώριου κεφαλαίου. Επουδενί όμως δημοκρατία.
Όταν λοιπόν αρχικά κατά την διαδοχή στην ηγεσία των κομμάτων εξουσίας εν συνεχεία δε κατά επιλογή του ηγεμόνα για την διακυβέρνηση της χώρας, το πιο σημαντικό κριτήριο επιλογής αποτελεί η κληρονομικότητα, δεν πρέπει να απορεί κανείς για ποιο λόγο αναλαμβάνουν την ηγεσία ολίγιστοι και ακατάλληλοι ηγήτορες.
Ο πολιτικός ραγιαδισμός μας είχε ως αποτέλεσμα να επιλέγουμε a priori το επώνυμο από την ουσία. Και αυτό ισχύει σε κάθε πολιτικό χώρο.
Έτσι, δεν αποτελεί ιστορική ατυχία ότι κατά την διάρκεια τούτης της κρίσεως, οι ηγεμόνες μας απεδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων. Το αντίθετο θα ήταν ακριβώς η έκπληξη πρώτου μεγέθους. Να αποδειχθούν δηλαδή οι γόνοι αυτοί σωτήρες του Έθνους.
Εν τέλει μοιάζει λίγο με "το αυγό έκανε την κότα, ή η κότα το αυγό", η αναζήτηση του πως φθάσαμε στην χειρότερη μεταπολεμική κρίση να έχουμε τους χείριστους ηγεμόνες.
