Παίρνω ως αφορμή αυτό που είπε σε ομιλία του χθες ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς στο...
ελληνογαλλικό επιμελητήριο για το ρόλο της Ελλάδας στη διαμόρφωση της πνευματικής Ευρώπης σημειώνοντας ότι η «η Ελλάδα είναι η Πύλη της Ευρώπης πριν απ’ όλα με την ίδια την ταυτότητά της» για να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα.
Για όλους εμάς που πιστεύουμε στην ιδιαιτερότητα και σπουδαιότητα αυτής της χώρας παρά τα δύσκολα και τα δεινά. Όλους εμάς που υποστηρίζουμε πως η δυναμική της δε χάθηκε παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που μας έβαλε απευθείας στον αδιέξοδο μονόδρομο των μνημονίων και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Όλους μας όσοι εξακολουθούμε να επενδύουμε στις παραγωγικές δυνάμεις αυτού του τόπου πασχίζοντας νυχθημερόν για την ανάταση.
Ε λοιπόν, αυτή η χώρα, «η Πύλη αυτογνωσίας» για την Ευρώπη αλλά και «η Πύλη στον υπόλοιπο κόσμο» λόγω της γεωπολιτικής της θέσης, διαθέτει ένα κλειδί που μέχρι σήμερα παραμένει πεταμένο και άχρηστο στα σεντούκια κάποιων θεωρητικών φαφλατάδων που ηγήθηκαν αλλά δεν ήταν ηγέτες.
Το κλειδί βέβαια, ήταν είναι και θα είναι η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.
Όλοι αναγνωρίζοντας το ρόλο της, με πρωτoστάτη τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη τη μετονόμασαν σε «Μητρόπολη των Βαλκανίων», τα σχέδια ήταν «μεγαλόπνοα», αλλά όπως αποδείχθηκε οι εκάστοτε κυβερνώντες επένδυσαν μεγάλα λόγια, ελάχιστα έργα και πλήθος σφαλμάτων και ολιγωριών για να την μετατρέψουν στο ακριβώς αντίθετο.
Δυστυχώς όσον αφορά την βορειοελλαδίτικη περιφέρεια και τη Θεσσαλονίκη και οι μέχρι πρόσφατα κυβερνώντες πρόσθεσαν ολοένα και νέους κρίκους στην ατελείωτη αλυσίδα των λαθών τους, υπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τις ανάγκες των δανειστών μας. Αυτό όμως δεν είναι πολιτική, δεν είναι καν διαχείριση, είναι τυφλοσούρτης!
Τη στιγμή που η χώρα βυθίζεται στη δίνη μιας ατέρμονης ύφεσης, τη στιγμή που οι πολίτες της αδυνατούν να ανταποκριθούν στην εφιαλτική καθημερινότητα που μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή, η κυβέρνηση Παπανδρέου –η κυβέρνηση Παπαδήμου ακόμη δεν έχει κριθεί- αφοσιωμένη στο να υπηρετήσει τις απαιτήσεις της τρόικας και τις υποδείξεις του μνημονίου εγκατέλειψε στην τύχη της, την άλλοτε ακμάζουσα περιφέρεια της Βόρειας Ελλάδας.
Με την ανεργία να χτυπάει κόκκινο, τους νέους να συγκεντρώνονται κατά χιλιάδες συμπληρώνοντας βιογραφικά για μια δίμηνη απασχόληση συμβασιούχου, τα λουκέτα στην αγορά να λαμβάνουν μορφή «επιδημίας», τη μελαγχολία στο βλέμμα των Θεσσαλονικέων να έχει διαδεχθεί το άλλοτε χαρούμενο, αισιόδοξο χαμόγελό τους, «το κλειδί» της Ευρώπης σκουριάζει στη μούχλα που καταδικάζουν την πόλη και τους ανθρώπους της οι πολιτικές και οι κυβερνήσεις που δείχνουν αδιάφορες και αδίστακτες.
Αν δεν γίνει πράξη η μεταβολή της Θεσσαλονίκης σε έναν βαλκανικό πόλο, έστω αυτή τη στιγμή, με τις μειωμένες πράγματι δυνατότητες που έχουν μείνει, τότε δε θα μιλάμε απλώς για μια χαμένη ευκαιρία ούτε για πολύτιμο χρόνο που σπαταλήσαμε άδικα. Θα μιλάμε για εγκληματικό λάθος σε καιρό πολέμου, γιατί είναι τώρα, τον καιρό που δυστυχούν οι άνθρωποι και υμνούνται οι αριθμοί που πρέπει να αξιοποιηθεί κάθε προτεινόμενη λύση προκειμένου να κινητοποιηθεί η ανάπτυξη.
Εν προκειμένω μόνο περίεργο δεν είναι ότι οι μαθητευόμενοι μάγοι και επίδοξοι πολιτικοί ταγοί που μας κυβερνούν δεν βλέπουν πως αυτή η αναπτυξιακή πολιτική που θα έβαζε στην ατμομηχανή της την Βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να σώσει ολόκληρη τη χώρα.
Όλοι αυτοί με τις μεγαλόστομες υποσχέσεις τους μετέτρεψαν για λίγο και μόνο στα λόγια τη Θεσσαλονίκη σε… γιαλαντζί «Μητρόπολη των Βαλκανίων».
Δεν το βλέπουν, δεν το ακούν, δεν το καταλαβαίνουν… ίσως γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει σε τούτη την κρίσιμη ώρα δεν είναι πως θα σώσουν τη χώρα και τη Θεσσαλονίκη, αλλά πως θα διασφαλίσουν το δικό τους χρυσοφόρο μέλλον.
Δεν βλέπουν όμως, δεν ακούν και δεν καταλαβαίνουν την οργή του κόσμου, την αγανάκτηση, την απόγνωση και την απελπισία του πολίτη, γι αυτό και δεν μπορούν να προβλέψουν με ασφάλεια το μέλλον.
Για να το δουν, να το ακούσουν, να το καταλάβουν θα έπρεπε να είναι με το μέρος του λαού και όχι απέναντι του, θα έπρεπε να είναι καινοτόμοι στις σκέψεις, στις ιδέες, τις προτάσεις και όχι συμβιβασμένοι, «σκυφτούληδες» και κομφορμιστές.
Το παρήγορο και ελπιδοφόρο είναι ότι το συγκεκριμένο «κλειδί», η Θεσσαλονίκη, δεν είναι επίχρυσο. Είναι ατόφιο χρυσό. Και μπορεί οι άσχετοι, οι ανέντιμοι, οι ιδιοτελείς οι ανεπαρκείς και οι ανίκανοι να το κρατούν καταχωνιασμένο υπάρχουν όμως πάντα και οι φωτισμένοι, οι ικανοί, οι επαναστάτες, εκείνοι που μπορούν να ανατρέψουν τα πράγματα, να πάρουν το κλειδί και να ανοίξουν την Πύλη…
Αυτούς πια αναζητούν οι πολίτες, αυτούς θέλουν μόνο να εμπιστευθούν και σ’ αυτούς πια όλη η κοινωνία επιθυμεί να εναποθέσει τις ελπίδες της. Γιατί αυτοί μόνο μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία, την πατρίδα μας, τον κόσμο.
pkokkoris.gr
