χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς κάμερες, χωρίς ομάδα υποστηρικτική, κουβαλώντας όλο το ρίσκο της αντίστασής του στις πλάτες του. Να τιμήσω τον αγωνιστή που δεν φαίνεται.
Είχα γνωρίσει σε μια διαμαρτυρία έναν άνθρωπο, για μένα σύμβολο, τον Πασχάλη. Παιδί ελλήνων μεταναστών από Γερμανία, άφησε την οικογένεια του, όλο το βιος του, για να έρθει εδώ και να διαμαρτύρεται μπρος στην Γερμανική πρεσβεία. Δεν έχει σπίτι, ούτε δουλειά, δεν έχει βιος, γιατί όλα αυτά θα τον έβαζαν στον σύστημα, το οποίο πολεμά.
Δεν στάθηκα να εξετάσω αν έχει δίκιο ή άδικο, στάθηκα μόνο στο γεγονός ότι παλεύει μόνος του, χωρίς χειροπιαστό όφελος, ο αγώνας του δεν φέρνει αποτέλεσμα -ο εχθρός τον θεωρεί γραφικό, τρελό. Αυτό που με έκανε να τον θαυμάσω είναι ότι στιγμή δεν μετανιώνει.. Πώς γίνεται; Πώς γίνεται κι ενώ δεν καταφέρνει τίποτα, ο ίδιος βασανίζεται τρομερά και την ίδια ώρα στον αντίπαλο (το σύστημα) δεν φέρνει καμία λαβωματιά, πώς και δεν μετανιώνει;
Δεν μπορείς να μετανιώσεις αν κάνεις αυτό που το μέσα σου σού υπαγορεύει. Αν δεν το κάνεις μετανιώνεις. Αν υποκύψεις σε κάτι με το οποίο διαφωνείς, αν συμβιβαστείς, αν δεν σε τιμήσεις, αν δεν παλέψεις γι' αυτό που θεωρείς σωστό, αν το ποδοπατήσεις, τότε μετανιώνεις.
Ο Πασχάλης είναι μόνος στον αγώνα του αλλά δεν είναι ο μόνος που αγωνίζεται. Η πλειοψηφία σήμερα παλεύει, ο καθένας από το μετερίζι του. Την αντίσταση του καθενός δεν γίνεται να την γνωρίζουμε, γιατί δεν φαίνεται. Δεν καλεί κανάλια, ούτε αναρτά κείμενα σε blogs, ούτε βγάζει τη ντουντούκα για να μάς πει τι έκανε (να καταδείξει τον αγώνα του) ο συνταξιούχος, αυτός που του κλέβουν το βιος του και αντιστέκεται με σθένος.
Επειδή δεν φαίνεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Ο αγώνας μαίνεται. Ο αγώνας απ' το μετερίζι σιγά-σιγά εξαπλώνεται. Σε πολύ λίγο το μετερίζι θα απλωθεί τόσο που θα φτάσει να γίνει κοινό.
Αναγνώστρια
