Παρακολουθώντας κανείς τις κινήσεις τους το τελευταίο διάστημα, διαπιστώνει ότι λειτουργούν συμπληρωματικά. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει αναλάβει να σηκώσει το βάρος της πολιτικής εκπροσώπησης του ΠΑΣΟΚ, και της αντιπαράθεσης με τη Νέα Δημοκρατία.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος απ’ την άλλη, εμφανίζεται σε ρόλο «εκσυγχρονιστή». Παρουσιάζοντας ιδεολογική και οργανωτική πλατφόρμα για το «νέο ΠΑΣΟΚ», αλλά και ανοίγοντας χθες τη συζήτηση για συμμετοχή του Κινήματος σε μια κυβέρνηση μαζί με τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, εφόσον η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση αναδειχθεί στις εκλογές πρώτο κόμμα, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, χωρίς ωστόσο να διαθέτει αυτοδυναμία.
Η πρόταση Λοβέρδου ισοδυναμεί με το πέταγμα… λευκής πετσέτας στο πολιτικό καναβάτσο, και από το «νέο ΠΑΣΟΚ». Ο Υπουργός Υγείας βέβαια επικαλείται τον ρεαλισμό, αποδεχόμενος ωστόσο ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ελπίδες να είναι πρώτο κόμμα στις επερχόμενες πρόωρες εκλογές, ενισχύει τις τάσεις αποσυσπείρωσης στη βάση του.
Είναι η πρώτη φορά που το ένα από τα δυο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, σπεύδει πριν ακόμη ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος, να αποδεχθεί την ήττα του. Μια πολιτική συμπεριφορά, που συνηθέστατα παρατηρείται στα λεγόμενα μικρά κόμματα, τα οποία επιδιώκουν να λειτουργήσουν ως… συμπλήρωμα εξουσίας για ένα από τα μεγάλα.
Με την πρότασή του βέβαια, ουσιαστικά ο Ανδρέας Λοβέρδος διασφαλίζει ότι το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να μετέχει στη νομή της εξουσίας, έστω και από θέση μειοψηφούντος κυβερνητικού εταίρου. Μόνο που, με την αποσυσπείρωση που προκάλεσε στη βάση του ΠΑΣΟΚ, είναι πλέον πρωτεύον ζητούμενο το να διαπιστώσουμε στην κάλπη, πόσοι απογοητεύτηκαν και δεν προσήλθαν να ψηφίσουν. Αφαιρώντας από το ΠΑΣΟΚ τη δυνατότητα καθώς και τη χρησιμότητα συμμετοχής σε μια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας.
