καταναλωθεί –από την σταθερά εκμεταλλεύσιμη εργατική δύναμη, στο όνομα του μέγιστου κέρδους-με αποτέλεσμα η συσσώρευση κεφαλαίων να μην βρίσκουν δίοδο να αποδράσουν για ακόμα μεγαλύτερη παραγωγή και περισσότερο κέρδος.
Εκεί λοιπόν που προσπαθούσα να καταλάβω, γραμμή- γραμμή, λέξη- λέξη, τι ακριβώς νόημα είχαν όλα αυτά και πως εξηγούνται σήμερα, εκείνες τις μέρες λοιπόν, συνάντησα τυχαία μετά από πολύ καιρό, μία φίλη, την Αλεξάνδρα.
Τότε ήταν που άκουσα για μία εκδοχή της δικής της πραγματικότητας, την οποία ονόμασε το σύγχρονο τρενάκι του τρόμου. Φυσικά και δυστυχώς για μένα , δεν εννοούσε μία βόλτα, ένα ωραίο ραντεβού σ’ ένα από τα τεράστια λούνα παρκ της Αθήνας, αλλά για κάτι άλλο, σοβαρότερο, απόρια της δυσμενούς οικονομικής της κατάστασης.
‘’Γιώργο, μου λέει, τους τελευταίους μήνες είμαι απλήρωτη από την εργασία μου, τόσο που δυσκολεύομαι και για τα απολύτως απαραίτητα. Τις προάλλες, συνεχίζει, καθώς ήμουν στο μετρό για να μεταβώ στην δουλειά μου, εισήλθαν μέσα ελεγκτές και μετά από έλεγχο, μου επέβαλαν πρόστιμο γιατί δεν είχα εισιτήριο. Παρότι τους εξήγησα την κατάστασή μου, εκείνοι με αυστηρό ύφος, όχι μόνο δεν σκέφτηκαν στιγμή να δείξουν κατανόηση, κάθε άλλο, με προσέβαλαν μπροστά σε όλο τον κόσμο, λέγοντάς μου ‘’και τι είναι εδώ ίδρυμα;’’
Τρελάθηκα Γιώργο, κοκκίνισα, δάκρυσα, ένιωσα εξευτελισμό. Τι ντροπή Θεέ μου! Από τότε, ζω τον τρόμο καθημερινά. Μακάρι να μπορούσα να έχω εισιτήριο, δεν έχω όμως, όχι από επιλογή, αλλά από οικονομική αδυναμία. Ξέρεις, είμαι απλήρωτη τέσσερις μήνες τώρα. Έτσι, σε κάθε στάση του μετρό, έντρομη κάθε φορά, κοιτάζω κάθε πόρτα του συρμού που ανοίγει, μη τυχόν και μπει κάποιος ελεγκτής. Πάντως, αν ξανασυμβεί, παρακαλώ το θεό, να μην γίνω αντιληπτή από τόσο κόσμο, γιατί το πρόστιμο της τιμής και της υπόληψης δεν αντέχεται.’’
Τα λόγια της Αλεξάνδρας με προβλημάτισαν έντονα. Για φαντάσου σκέφτηκα, ενώ αυτή εργάζεται και κάποιος κερδίζει, εντούτοις δεν αμείβετε, αλλά κινδυνεύει κάθε τόσο από κάθε είδους πρόστιμο-χρηματικό ή ηθικό- από τα υποτιθέμενα λαϊκά μέσα μαζικής μεταφοράς.
Τα δουλικά άραγε στο μεσαίωνα ήταν σε χειρότερη μοίρα;
Βέβαια, τότε σίγουρα δεν υπήρχαν θεάματα να προσφέρουν πλάκα και χαβαλέ προπαγανδίζοντας, όπως το δικό μας- υποτίθεται σατιρικό (σε τι;)- παραλίας μεριά ‘’Το ίδρυμα.’’ Σωστά, τώρα η πείνα, η θλίψη, ο εξευτελισμός εκατομμυρίων συνανθρώπων μας, λειαίνει τα βράδια τη ψυχή μας χαχανίζοντας και κάνει το σύγχρονο τρενάκι του τρόμου, ουραγό των σκέψεών μας.
ΥΓ1: Ξεχάστηκα, στο μεσαίωνα υπήρχαν οι σαλτιμπάγκοι!
ΥΓ2: Πατριώτες, ψηλά το κεφάλι!
Ε.Α
