Ειδικά τα νοικοκυριά δοκιμάζονται τριπλά, καθώς το «κούρεμα» των μισθών (που λειτουργεί προς όφελος των επιχειρήσεων) μειώνει το διαθέσιμο εισόδημα, τη στιγμή που οι δαπάνες παραμένουν σταθερές -αν δεν ανεβαίνουν κιόλας- ενώ την ίδια στιγμή καταρρέει και η αξία των ακινήτων στα οποία επένδυσαν με στεγαστικά δάνεια την περίοδο της ευημερίας. Επιπλέον, χάνουν ένα μεγάλο μέρος των ασφαλιστικών εισφορών που κατέβαλλαν επί δεκαετίες, λόγω του «κουρέματος» των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων.
Κάπου, επομένως, πρέπει να ελαφρυνθούν. Ασφαλώς, ο έλεγχος των τιμών είναι κάτι που θεωρείται «ιεροσυλία» για τους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς. Οι συνθήκες, όμως, είναι έκτακτες -σχεδόν πολεμικές- και απαιτούν έκτακτα μέτρα. Δεν αρκεί το -αναγκαίο- «ξετίναγμα» όλων των μεσαζόντων και των ολιγοπωλίων που κερδοσκοπούν. Ενα «κούρεμα» στα δάνεια είναι απαραίτητο και δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε επιμήκυνση των υπαρχόντων δανείων, με «αιώνιες» δόσεις, αλλά να γίνει ουσιαστική ελάφρυνση. Ασφαλώς, δεν είναι απλή υπόθεση, καθώς θα προσθέσει βάρη στις τράπεζες, οι οποίες είναι οι «αρτηρίες» της αγοράς.
Οι ελληνικές τράπεζες, βέβαια, δεν ευθύνονται για την παγκόσμια κρίση, ενώ πληρώνουν και τα σπασμένα του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων. Εχουν όμως και αυτές πολλές ευθύνες, κυρίως για την αλόγιστη προώθηση και χορήγηση δανείων κάθε είδους σε μια αγορά που δεν ήταν έτοιμη γι’ αυτό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί «φούσκα» στην κατανάλωση αλλά και στα ακίνητα.
Υπό τις έκτακτες συνθήκες στις οποίες όλοι ζούμε, θα πρέπει να μελετηθεί η υπόθεση και το κόστος να μοιραστεί ώστε ένα μέρος από την ενίσχυση που θα λάβουν οι τράπεζες προκειμένου να αντέξουν το «κούρεμα» να χρησιμοποιηθεί για την ελάφρυνση των νοικοκυριών από το κόστος των δανεικών.