μια και κανείς άλλος δε νιώθω πως με “εκπροσωπεί” στα Δημόσια πράγματα. Δηλαδή κανείς δε μιλά για μένα, κανείς δεν μπορεί να δει τα πράγματα από τη δική μου οπτική γωνία, κανείς δεν έχει τα ίδια συμφέροντα με μένα. Έτσι θα χρησιμοποιήσω αυτό το ταπεινό μέσο που μου δίνεται για να δώσω κι εγώ τη δική μου διάσταση με την ελπίδα πως ίσως κάποιος βρει αυτό το κείμενο και συμφωνήσει με μένα. Τότε ίσως να μη νιώθω τόσο μόνος όσο σήμερα…
Γιατί δεν είμαι επαναστάτης λοιπόν… Μήπως γιατί έχω βολευτεί; Όχι δεν ανήκω στους βολεμένους, η οικογένειά μου είναι φτωχή χωρίς πάρε δώσε με το Δημόσιο και κρατικοδιαιτες επιχειρήσεις… Εγώ ο ίδιος ψάχνω για δουλειά και δεν βρίσκω. Πολλές φορές μας λείπουν και τα βασικά. Άρα έχω κάθε λόγο να επιθυμώ να αλλάξει αυτή η κατάσταση η οποία με έχει στο περιθώριο. Μήπως δε βλέπω τη διαφθορά; Τη βλέπω συνεχώς μπροστά μου. Μήπως δε βλέπω τον νεποτισμό; Φυσικά και τον βλέπω… Γιατί τότε δεν επαναστατώ; Αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία που απαιτεί εξήγηση, για αυτό επιτρέψτε μου να εξηγήσω…
Για να λύσει κάποιος ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το καταλαβαίνει. Για να καταλάβει κανείς το παρόν, πρέπει να ανατρέξει στην Ιστορία. Για να δει κάποιος τι μας οδήγησε εδώ, πρέπει να δει ποιές πράξεις μας οδήγησαν εδώ. Στη συνέχεια και αφού κατανοήσει το πρόβλημα, πρέπει να έχει την πνευματική διαύγεια και τα κατάλληλα διδάγματα από την Ιστορία, και επίσης θα πρέπει να μη βάζει το προσωπικό συμφέρον πάνω από τη λύση του προβλήματος. Αλλιώς το πρόβλημα δε λύνεται. Όσες επαναστάσεις κι αν γίνουν…
Τι μας οδήγησε λοιπόν εδώ; Για λόγους συντομίας θα το πω συμπυκνωμένα: Το γεγονός πως η κοινωνία μας γέμισε με ανθρώπους που βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το συλλογικό τους συμφέρον. Και αυτό γίνεται δεκαετίες τώρα, από μικρούς και μεγάλους. Ο μεγάλος πολιτικός κλέβει εκατομμύρια και διορίζει μπόλικους ψηφοφόρους για να έχουμε να πληρώνουμε, και ο μικρός ψηφοφόρος ψηφίζει ανήθικους πολιτικούς για ένα ρουσφέτι, και όταν δεν είναι για ρουσφέτι το κάνει από βαρεμάρα, γιατί βαριέται να διαβάσει πέντε πράγματα και να ενημερωθεί πριν ψηφίσει για το μέλλον όλων μας…
Για να αλλάξει αυτό, πρέπει να αλλάξει το σύστημα. Το σύστημα είναι το ίδιο σάπιο. Και δεν επιτρέπει στις φωνές που μπορούν να υπερασπιστούν το κοινό καλό να το κάνουν. Τις πνίγει μέσα στη πολυφωνία του τίποτα… Για να αλλάξει όμως το σύστημα θέλει έναν λαό ο οποίος να μπορεί να κάνει την αυτοκριτική του, να διακρίνει πως το σύστημα είναι σάπιο, και να στηρίξει τις δυνάμεις εκείνες που θα βγουν από τα σπλάχνα του και θα κάνουν πράξη αυτές τις αλλαγές… Αυτή θα ήταν μια πραγματική επανάσταση… Αν αυτό ήταν δυνατό να γίνει, θα έχυνα και το αίμα μου για να το υποστηρίξω!
Τι είναι αυτό που γίνεται όμως τόσα χρόνια; Τι είναι αυτό που υποτίθεται πως αποτελεί αντίδραση; Απεργίες, καταλήψεις, πορείες, επεισόδια, μολότωφ… Όποιος πιστεύει πως με αυτόν τον τρόπο θα λυθεί το πρόβλημα, πρέπει να πάει να κοιτάχτεί σε γιατρό… Αυτό που γίνεται δε ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα, μάλλον λίγο κι απ’ τα δύο… Ο κόσμος να κάνει όλες αυτές τις πράξεις για να αντισταθεί στην εξουσία που θεωρεί πως δε τον εκφράζει, αλλά όταν είναι η ώρα να επιλέξει την εξουσία που τελικά τον εκφράζει να επιλέγει πάλι τους ίδιους… Αυτό δεν είναι παράδοξο. Υπάρχει λόγος που συμβαίνει…
Η αντίδραση αυτή συμφέρει το σύστημα. Επιτρέπει το ξέσπασμα της οργής, έτσι ώστε ο ψηφοφόρος νηφάλιος να ξαναπαραχωρήσει την εξουσία στα ίδια πρόσωπα… Το σύστημα έχει ήδη επιλέξει τα πρόσωπα που θα ηγούνται αυτών των πράξεων. Επαγγελματίες επαναστάτες είναι στη πραγματικότητα. Έχουν κάνει επάγγελμα την αντίδραση, επιδοτούμενη άμεσα ή έμμεσα από το ίδιο το κράτος, έτσι ώστε να μην δίνουν χώρο σε αυτούς που πραγματικά θέλουν να αλλάξει κάτι. Αν ποτέ αυτοί οι επαγγελματίες επαναστάτες αποκτήσουν την εξουσία, δε θα ξέρουν τι να την κάνουν. Δεν είναι πολιτικοί, δεν είναι καν έξυπνοι. Δεν έχουν την ικανότητα να διαχειριστούν τις τύχες ανθρώπων. Και το χειρότερο όλων είναι πως αν ποτέ το σύστημα φτιάξει, αυτοί θα μείνουν χωρίς δουλειά! Εφιαλτικό σενάριο… Τι δουλειά θα κάνουν οι επαγγελματίες επαναστάτες όταν δε θα υπάρχει λόγος να επαναστατήσουν;
Παρακολουθώ με βαρεμάρα τις εξελίξεις από τα επεισόδια στο κέντρο. Κάηκαν μαγαζιά. Εντελώς τυχαία, ενώ τις περισσότερες φορές δεν γίνονταν τέτοιες καταστροφές, τώρα με τη κρίση που δεν έχει δουλειά και τα μαγαζιά είναι χρεωκοπημένα κάηκαν… Το πονηρό μου μυαλό κάνει συνειρμούς. Η επανάσταση για κάποιους είναι μπίζνες… Κάποιοι θέλουν να πάρουν μεγαλύτερο κομμάτι από την εξουσία πατώντας πάνω στις αγωνίες του κοσμάκη που καταστρέφεται… Πουλούν πατριωτισμό. Ελλαδέμπορες. Αριστεροί και δεξιοί, όλοι θυμούνται την “πατρίδα” όταν θέλουν να κονομήσουν. Λες και όποιος έχει σήμερα εξουσία, χρήματα, και προβολή σε αυτή τη χώρα την απέκτησε επειδή ήταν πατριώτης… Άτομα που τόσο καιρό ήταν μέρος του συστήματος ξαφνικά θέλουν να εξαργυρώσουν επιταγές επαναστατικότητος. Δείχνουν με το δάχτυλο τους διεφθαρμένους λες και οι ίδιοι δεν τους έκαναν παρέα τόσα χρόνια και δεν ήξεραν, δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν τι γίνεται γύρω τους…
Να λοιπόν γιατί δεν είμαι επαναστάτης. Γιατί δε πρόκειται να ματώσω εγώ, να φάω δακρυγόνα εγώ, να χάσω πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου εγώ, για να κονομήσει κάποιος πάνω στη πλάτη μου. Μόνο και μόνο επειδή γεννηθήκαμε στην ίδια χώρα και μιλάμε την ίδια γλώσσα και μου λέει πως νοιάζεται για το καλό μου… Δε θέλω ρε να κοιτάτε το καλό μου. Το καλό του έθνους μου θέλω. Αυτό μου αρκεί. Αν το έθνος μου συνέλθει, θα βρω εγώ το δρόμο προς την ευτυχία. Είμαι ικανός. Αλλά ακριβώς επειδή είμαι ικανός, μπορώ να διακρίνω πότε κάποιος είναι αγνός υπερασπιστής του δικαίου και πότε είναι λαμόγιο. Κι εγώ τη προσωπική μου δύναμη σε λαμόγια δε τη παραχωρώ. Προτιμώ να υπομένω σιωπηλά μέσα στη μοναξιά του πλήθους…
http://imonaksiatouplithous.wordpress.com
