«Πώς μπορείς να προβάλεις ένα τουρνουά στο Μπράσοφ της Ρουμανίας, τη στιγμή που καίγεται η χώρα μας και οι ακαδημίες που οργανώνουν τις...
δικές τους εκδηλώσεις, παρακαλάνε τις ομάδες να συμμετέχουν, ενώ όλοι φυτοζωούν;» μου είπε μ’ ένα μελαγχολικό και κάπως επικριτικό τόνο στη φωνή, καλός μου φίλος προπονητής, που επίσης το καλοκαίρι διεξάγει ένα μικρό τουρνουά στην πόλη του .
Με αφορμή την ερώτηση, άρχισε να ξεδιπλώνεται στη μνήμη μου όλο το σκηνικό των τουρνουά, των παιδικών πρωταθλημάτων και των διοργανώσεων που επισκέφτηκα τα τελευταία δέκα χρόνια. Long story, όπως θα έλεγε και ο Nil, ένας φιλέλληνας σκάουτερ που δεν μπορεί – όσο και να του εξηγώ- πως καταφέραμε να σακατέψουμε τις υποδομές μας για μικροσυμφέροντα και «λίγους» χρήσιμους ανόητους και να τις μετατρέψουμε από ένα φιλόδοξο εμπορικό προϊόν σε δευτεράντζα ολκής που δεν καταδέχεται κανείς να τις επισκεφτεί πληρώνοντας…
Για δοκιμάστε να καλέσετε τα τζούνιορ, για παράδειγμα του Αγιαξ σε μία τοπική διοργάνωση; Αν, λέω ΑΝ, καταφέρετε να πείσετε το γραφείο δημοσίων σχέσεων τους να ασχοληθούν με το θέμα σας, θα σας προγραμματίσουν για του χρόνου στην καλύτερη, αν υπάρχετε ως τότε, και φυσικά θα πρέπει να τους πληρώσετε ακόμη και το απορρυπαντικό που θα πλήνει ο φροντιστής τα σώβρακά τους! Μπατζετ για ένα τμήμα με το τεχνικό τιμ; Απλησίαστο!
«Πες μου ένα τουρνουά στην Ελλάδα, που να κατάφερε να γίνει θεσμός και να συγκεντρώνει επί σειρά ετών περισσότερα από 4000 παιδιά», του απάντησα με ερώτηση στην απορία του. «Ένα τουρνουά, που να στήνεται με μεράκι και σοβαρότητα όλο τον χρόνο, να έχει τις πλάτες της όποιας τοπικής αυτοδιοίκησης, να έχει ανταγωνιστικές ομάδες, να διεξάγεται σ ένα αθλητικό κέντρο που να έχει από δέκα γήπεδα με αποδυτήρια μέχρι φουσκωτά παιχνίδια για τα μωρά, και να δουλεύει όλη η πόλη, η τοπική κοινωνία, η ευρύτερη αυτοδιοίκηση (όχι να παραστεί στη γιορτή λήξης, αλλά να δουλέψει!) και τα ξενοδοχεία της περιοχής για αυτό», τον πίεσα.
Αργούσε να έρθει η απάντηση, γιατί απλά δεν υπήρχε. Θυμάμαι, πριν μερικά χρόνια, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης με την συμπαράσταση της Νομαρχίας και της ΕΠΣ Μακεδονίας και τον αδερφό του Διονύση, προσπάθησαν αυτό να το κάνουν στη Θεσσαλονίκη. «Γιατί να πηγαίνουμε εμείς στην Σουηδία και να αφήνουμε τα ωραία μας λεφτά στο Gothia Cup και να μην έρχονται αυτοί εδώ;» υπογράμμιζε με έμφαση σε κάθε ευκαιρία. (σ.σ. Για όσους δεν το γνωρίζουν το Gothia Cup διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι στο Γκέτεμποργκ και πέρσι συγκέντρωσε συνολικά 35.200 αθλητές, από 1567 ομάδες που ταξίδεψαν από 72 χώρες! Αντε τρέχα να τους φτάσεις…)!
Το φιλόδοξο σχέδιο του Ψωμιάδη σχετικά με το SIFT (Salonica International Football Tournament), κερδίζει το στοίχημα το 2005 με τη συμμετοχή 1430 παιδιών, με 64 ομάδες εκ των οποίων 18 από το εξωτερικό (από Ρωσία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Κύπρο), 17 του νομού Θεσσαλονίκης και 29 από την όλη Ελλάδα. Την επόμενη χρονιά είχαμε μια δυναμική επανάληψη με 2500 παιδιά, αλλά αντί να γιγαντωθεί η διοργάνωση, το έργο τέλειωσε πριν αρχίσει για άγνωστος λόγους... Όπως τα περισσότερα, άλλωστε. Κάθε μεγάλη επιτυχία την ακολουθεί διαζύγιο στις συνεργασίες, γκρίνια και πικρία μεταξύ των πρώην αδερφών και φίλων.
«Μάλλον τα χαλάνε στη μοιρασιά! Δεν εξηγείται διαφορετικά», θα απαντούσε ένας σχετικός – άσχετος ξερόλας!
Το πίστεψα πολύ εκείνο το σχέδιο ανάπτυξης της αθλητικής Θεσσαλονίκης με το SIFT. Αν είχε στηθεί σωστά, αν υπήρχε συμφωνία, κοινός στόχος, κοινό όραμα, αν, αν… Ποιος έχασε τις απαντήσεις στα αναπάντητα «αν», για να τα βρούμε εμείς;
Οσες φιλόδοξες προσπάθειες κι αν έγιναν, δεν πήγαν καλά στη διάρκεια. Πριν γκρεμίσει το σχέδιο του Μπέου για τον Ολυμπιακού Βόλου και ο ίδιος καταλήξει στη φυλακή, το 1ο Volos Cup ακριβώς αυτό ήθελε, να κάνει: Τον Βόλο μια πόλη που να ανθίσει γύρω από τον αθλητικό τουρισμό. Δεν πρόκαμε ο παράγοντας!
Αμέτρητοι άνθρωποι, κυρίως προπονητές και παράγοντες ερασιτεχνικών συλλόγων μου έχουν πει κατά καιρούς, ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Διοργανώνουμε τουρνουά και θέλουμε να γίνει θεσμός, να φέρουμε ομάδες από το εξωτερικό, να περάσουμε όμορφα, να γνωρίσουν τον τόπο μας μπλα, μπλα…». Ωραία, απαντάω, εσείς και μερικές δεκάδες άλλοι από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη το ίδιο κάνετε. Το κέρδος σας είναι μικρό -συλλογικό, καθώς πέρα από τη χαρά της διοργάνωσης, μένει και ένα οικονομικό όφελος προς το σύλλογο, τα ξενοδοχεία και τους ανθρώπους που το τρέχουν. Δεν μένει παρακαταθήκη. Γιατί δεν συντονίζεστε όλοι μαζί στο Νομό, στον Καλλικρατικό έστω δήμο να γιγαντώσετε μια διοργάνωση και να το κάνετε όπως οι Σουηδοί; Ή έστω όπως οι Καταλανοί! Οι περισσότεροι που πήγατε στο CopaCatalunya στην Ισπανία και δώσατε τα ωραία σας λεφτά, ξέρετε τι εννοώ. Γιατί; Ενδεχομένως γιατί είναι ανταγωνιστικό, διαφορετικό, έχει κάπου κοντά το γήπεδο της Μπαρτσελόνα και φυσικά είναι στην εξωτική Καταλονία και έχει χιλιάδες αθλητές. Τι περισσότερο κάνουν αυτοί και το πετυχαίνουν τόσο καλά, και δεν μπορούμε εμείς τόσα χρόνια στην Ελλάδα; Τι στην ευχή μας εμποδίζει να χτίσουμε ένα ΣΟΥΠΕΡ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ που να μπορεί να εξυπηρετεί αθλητές, και να μας καταδέχονται οι επιλεκτικοί ξένοι. Τα Ολυμπιακά Ακίνητα δεν θέλω να τα θυμηθώ καν.
Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τις εύλογες απορίες, τις διαπιστώσεις μου και όλα όσα συνεπάγεται η έλλειψη υποδομής, που δεν χτίστηκε όταν έπρεπε σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σημείο στην Ελλάδα ένα υπερσύγχρονο αθλητικό χωριό, ώστε σήμερα να έχουμε κάτι αντίστοιχο των ξένων που να μπορεί να υποδεχτεί μαζικά μερικές χιλιάδες νεαρούς αθλητές, δίνοντας μια σημαντική οικονομική ανάσα στον τόπο μας.
Επιτέλους, ως πότε θα επιδιδόμαστε στα «εθνικά» αθλήματα του διχασμού κουτσομπολιού, συκοφάντησης υποτίμησης «του απέναντι που επίσης διοργανώνει ό,τι κι εγώ», με αντίβαρο την υπέρ-απλοποίηση; Να θυμόμαστε ότι χρησιμοποιήσαμε όλη την υπολογιστική ισχύ του εγκεφάλου μας για να εμποδίζουμε τους συμπολίτες μας να προοδεύσουν, ακόμα και να τους ωθήσουμε σε ψυχολογικά αδιέξοδα και παρακμή. Έτσι η γενική παρακμή της κοινωνίας μας επηρέασε μοιραία όλους μας…
Ισως είναι καιρός να το σκεφτούμε σοβαρά το σχέδιο "από έξω προς τα μέσα" αφού το αντίστροφο έγινε πολυτέλεια για όλους. Δηλαδή, αφού εμείς φτωχύναμε βίαια και δεν μπορούμε να πάμε σε αυτούς με πακέτα των 650 ευρώ το άτομο τουλάχιστον, γιατί δεν συντονιζόμαστε όλοι μαζί να φέρουμε εμείς αυτούς εδώ και να κερδίσουμε όλοι. Υπάρχει ωραιότερη και πιο ματαιόδοξη χώρα στον κόσμο; Θα μου πείτε, ίσως μαλώναμε δέκα χρόνια στο που θα γίνει το χωριό και ποιος θα το έχτιζε... χωρίς να αποφασίζαμε ..
ΥΓ> Για όσους δεν κατάλαβαν, η απάντηση στο αρχικό ερώτημα του φίλου μου, είναι απλή. Δεν μπορώ να προμοτάρω ταυτόχρονα 40 μικροδιοργανώσεις στην Ελλάδα, χωρίς να παρεξηγηθώ από τον απέναντι που κάνει ακριβώς το ίδιο με άλλο τρόπο. Στηρίζω λοιπόν κάθε αξιόπιστη προσπάθεια που δεν εμπεριέχει το κέρδος ως αυτοσκοπό και αναμένω πότε επιτέλους θα γίνει πράξη το «όλοι μαζί μπορούμε στον αθλητισμό και στον πολιτισμό», που μου υποσχέθηκαν.
Αν δεν ξέρουμε το πώς, ας αντιγράψουμε το Gothia Cup, που κάθε χρόνο έχει λίστες αναμονής, στην μικρή ποδοσφαιρική ολυμπιάδα που διοργανώνει και ξεπερνά τους 100.000 επισκέπτες σε διάστημα λίγων ημερών, ενώ οι παράπλευρες εκδηλώσεις και τα έσοδα εκατομμυρίων ευρώ δεν λείπουν…
acadimies.gr
