Αυτή η απίστευτη φράση, περιέχεται σε άρθρο της μεγάλης Γερμανικής εφημερίδας Die Welt, που αναδημοσιεύει «Η Καθημερινή» του Σαββάτου 18 Φεβρουαρίου.
Είναι φράση τρομακτική και για την Ελλάδα και για τη Γερμανία.
Για τη Γερμανία, γιατί είναι δείγμα της αναβίωσης του ρατσισμού σ’ αυτή τη χώρα. Ρατσισμού, μάλιστα, που αναφέρεται (όπως τότε) σε ολόκληρους λαούς και χώρες.
Όταν η διακίνηση των πιο επικίνδυνων και ανατριχιαστικών στοιχείων αυτής της διεστραμμένης ιδεολογίας, αναλαμβάνεται και από «έγκυρα» έντυπα της Γερμανίας, τότε η κατάσταση πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί σοβαρά όλους τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης και όχι μόνο.
Περισσότερο πρέπει ν’ αρχίσει να ανησυχεί τους ίδιους τους Γερμανούς, η πλειοψηφία των οποίων δεν θάθελε να ξαναζήσει ούτε η Γερμανία ούτε ο κόσμος εξ αιτίας της, τη φρίκη που εξέθρεψε ο ρατσισμός, ως εμπνευστήριος μύθος της ναζιστικής ιδεολογίας. Ας αναλογιστούν πως ξεκίνησε, και τότε, «το κακό».
Για την Ελλάδα, είναι τρομακτική αυτή η φράση, γατί μας δείχνει από πόσο μακριά πρέπει να ξεκινήσουμε το έργο της αποκατάστασης της εικόνας της Πατρίδας μας. Του κύρους που έχτισε πάνω στην Ιστορία της, ο μόχθος, η ευφυία και οι αγώνες, του λαού της, παρά τις –κατά περιόδους- ανεπάρκειες και τα λάθη των ηγεσιών του.
Δείχνει ακόμη, αυτή η αποκρουστική φράση των Γερμανών («η Ελλάδα …που δεν είναι καν κράτος» !) πόσο βαθιά και μεγάλη ζημιά προκάλεσαν στη χώρα και στην ιστορική της εικόνα, ο απίθανος Κυβερνήτης του… «διεφθαρμένου λαού», ο καπετάνιος του «Τιτανικού» και όσοι τους στήριξαν και τους στηρίζουν.
Όλοι όμως οι Έλληνες έχομε τώρα πρώτιστο χρέος να ξαναστήσουμε την Ελλάδα στα πόδια Της.
Η «δανεική σωτηρία» της από δανειστές και εταίρους, είναι μια μόνο πτυχή. Με πολύ πόνο και θυσίες και ταπεινώσεις θα συνοδεύεται, άλλωστε, αυτή η «σωτηρία», αν βέβαια αποδειχτεί στην πράξη ότι είναι όντως σωτηρία.
Η Κυβέρνηση, αν όχι αυτή, πάντως εκείνη που θα προκύψει από τις εκλογές, οφείλει να αναθέσει σε μια Ομάδα ειδικών, διεθνούς επαγγελματικής επιφάνειας και εμπειρίας, την αποκατάσταση της εικόνας της χώρας στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Η αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπιστίας είναι άλλη υπόθεση και είναι έργο κυρίως των ηγεσιών (πολιτειακών, πολιτικών, οικονομικών, επιστημονικών και όλων των άλλων) αλλά και της προσπάθειας, σε καθημερινό πραγματικό επίπεδο, όλων των παραγόντων της κοινωνίας και όλου του λαού.
Μια μικρή Ομάδα τεκμηρίωσης είναι επίσης χρήσιμο ν’ αναζητά σε μόνιμη και επαγγελματική βάση, τα σημαντικότερα κείμενα που γράφονται κάθε μέρα για την Ελλάδα, το Λαό της, την Ιστορία της την παλαιά και την πρόσφατη, για τις Ελληνικές δημιουργίες στην Τέχνη, στη Μουσική, στον κινηματογράφο κτλ. κτλ.
Πολλοί παλαιότεροι αλλά και σύγχρονοι από τους μεγάλους του Πνεύματος, της Επιστήμης της Τέχνης, αλλά και από συγγραφείς, φιλοσόφους, επιστήμονες, πολιτικούς, γνωστούς δημοσιογράφους και άλλες προσωπικότητες, έχουν γράψει και γράφουν αξιοθαύμαστους ύμνους για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μόνο αμαθείς και απολίτιστοι δεν είναι σε θέση, αν όχι να συμμερισθούν, τουλάχιστο να κατανοήσουν.
Η αξιοποίηση αυτών των τεκμηρίων, αν γίνει σωστά και επαγγελματικά, μπορεί ν’ αποδειχτεί, επίσης, εξαιρετικά χρήσιμη στην προσπάθεια αποκατάστασης της τραυματισμένης, από την πρόσφατη περιπέτεια, εικόνας της Χώρας μας.
Το Υπουργείο εξωτερικών, εξ’ άλλου, είναι αναγκαίο να συγκροτήσει μια Ομάδα, από διπλωμάτες κυρίως, εν ενεργεία και επί τιμή, εθελοντές ίσως, αλλά και από άλλα έγκυρα πρόσωπα, που θα ασχοληθούν σε σταθερή βάση με την απάντηση, σε όλα τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, τα αρνητικά κυρίως αλλά μερικές φορές, σχολιάζοντας και τα θετικά.
Η προχθεσινή, άψογη σε ύφος, ήθος και γραφή, ανοιχτή επιστολή του πρέσβυ μας στη Βιέννη, μετά την αποκρουστική «προτροπή» του προέδρου του Αυστριακού οικονομικού επιμελητηρίου, να πουλήσουμε μερικά από τα νησιά μας, «ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης προς τους Ευρωπαίους σωτήρες» μας, είναι ένα έξοχο δείγμα του τι είναι σκόπιμο και χρήσιμο να γίνεται, σε ανάλογες περιπτώσεις.
Τα παραπάνω δεν είναι ιδιαιτέρως δύσκολα πράγματα. Είναι όμως και αναγκαία και εφικτά. Λίγη φαντασία χρειάζεται και κάπως μεγαλύτερη επιμονή και εργατικότητα.
Τα δύσκολα είναι μπροστά, μην το ξεχνάμε!
