Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να ασχοληθούμε με τις …ηρωϊκές δηλώσεις (κοινώς καραγκιοζιλίκια) των πολιτικών αρχηγών, ύστερα από κάθε σύσκεψη στο μέγαρο Μαξίμου. Δηλαδή, με τον Σαμαρά...
που μας είπε ότι «παλεύει» (ο ενικός υπονοεί ότι το κάνει μόνος του), για να μας σώσει από την ύφεση. Αρα, πρέπει να του οφείλουμε χάριτες, που (αυτός μόνος!) έσωσε τον 13ο και 14ο μισθό. Κι ας είχε ανακοινώσει εδώ και μέρες ο περιβόητος Τόμσεν ότι είχαν ήδη σωθεί (προφανώς είχαν μπεί στο τραπέζι όλα μαζί, για να βγουν στο τέλος κάποια και να αισθανθούμε ανακουφισμένοι. Επίσης, θα έπρεπε να οφείλουμε χάριτες στον Καρατζαφέρη, ο οποίος μας ανακοίνωσε υπερηφάνως και σε πανελλήνια τηλεοπτική σύνδεση ότι αποφάσισε να σώσει (όχι μόνο εμάς αλλά και) όλη την Ευρώπη (!) από την επανάσταση της φτώχειας.
Καραγκιοζιλίκια, που δείχνουν, δυστυχώς, σε ποιους έχουμε εναποθέσει τις τύχες μας(ευτυχώς αυτή τη φορά ο τρίτος της ομάδας, ο Παπανδρέου, απέφυγε να μας πει ότι κι αυτός έσωσε κάτι). Ας τα παραμερίσουμε.
Κι ας ασχοληθούμε με αυτό που κυριαρχεί εδώ και μήνες στη δημόσια συζήτηση και αναμένεται να ενταθεί μόλις οριστικοποιηθεί, όπως φαίνεται αυτή τη στιγμή, η νέα συμφωνία με τους δανειστές. Δηλαδή, με το θέμα της ανεξαρτησίας και κυριαρχία της χώρας. Θα μου επιτρέψετε να υπενθυμίσω όσα έχω γράψει στην «Αιχμή» τουλάχιστον δυο φορές στο πρόσφατο παρελθόν, όταν η συζήτηση ήταν πάλι σε έξαρση.
Στις 6 Ιουλίου 2011 έγραψα:
« Ώστε, λοιπόν, θα μειωθεί δραστικά η εθνική μας κυριαρχία. Το είπε και ο πρόεδρος της Eυρωζώνης, Γιούνκερ, που θεωρείται από τους φίλους μας. Φαντασθείτε τι λένε οι άλλοι, δηλαδή. Κι εμείς -που… δεν το ξέραμε!- ανατριχιάσαμε με το που το ακούσαμε. Και άρχισαν να εκφωνούνται και να δημοσιεύονται πάλι εθνικοπατριωτικές κορώνες.
Τι υποκρισία! Μια χώρα που έχει μάθει να τρέφεται με μύθους και ψευδαισθήσεις, περίμενε έναν Ευρωπαίο αξιωματούχο να της πει το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, αν αρνείσαι την πραγματικότητα, αυτή θα ‘ρθει κάποια στιγμή να σε προσγειώσει. Ότι αν ζητάς συνεχώς δανεικά και ξεπεράσεις κάποιο όριο, ο δανειστής θα σου πει «από εδώ και πέρα θα κάνεις αυτά και αυτά». Κι αν αποδειχθεί ότι δεν μπορείς εσύ να τα κάνεις, θα σου τα επιβάλει αυτός.
Τι υποκρισία! Επί δεκαετίες «κυνηγάμε» τους φοροφυγάδες κι αυτοί κάνουν πάρτι. Επί δεκαετίες «μειώνουμε» την κρατική σπατάλη κι αυτή απογειώνεται. Επί δεκαετίες συντηρούμε άχρηστους οργανισμούς μόνο και μόνο για να βολεύεται η κομματική πελατεία. Και τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και κάτι πρέπει να γίνει, πάλι δεν μπορούμε. Και είναι «μείωση της εθνικής κυριαρχίας», που θα ‘ρθουν αλλοδαποί εμπειρογνώμονες να επιβλέπουν πώς θα τα κάνουμε;
Μάλλον κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Είναι, άραγε, εθνική κυριαρχία να ζητάμε συνεχώς δάνεια χωρίς να διασφαλίζουμε τις προϋποθέσεις αποπληρωμής τους, παρά μόνο με τη συνήθη-και ανήθικη- μέθοδο της φορολόγησης των ίδιων και των ίδιων; Γιατί, άραγε, να νιώθω εθνικά μειωμένος εγώ που πληρώνω ανελλιπώς τους φόρους μου-τακτικούς και έκτακτους, οριζόντιους και κάθετους- αν έρθει Ευρωπαίος εμπειρογνώμονας να πει στους άχρηστους δικούς μας πώς θα φέρουν στο κρατικό ταμείο όσους τόσα χρόνια πίνουν στην υγεία των κορόιδων;
Επί δεκαετίες κοροϊδεύαμε τους κουτόφραγκους κατασπαταλώντας τους πόρους που μας έδιναν. Κοροϊδεύαμε και τους εαυτούς μας. Ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι αυτό θα συνεχιζόταν επ’ άπειρον. Πριν από ενάμισι χρόνο κάποιοι ξύπνησαν απότομα. Και έκτοτε διεξάγεται μια μάχη μεταξύ υπευθυνότητας και λαϊκισμού. Όμως, όλο και λιγότερο ακούγονται οι ψύχραιμες και λογικές φωνές. Έτσι όπως πάμε είναι ζήτημα χρόνου η ανευθυνότητα να κυριαρχήσει πλήρως».
Και λίγους μήνες μετά (28 Οκτωβρίου 2011) συμπλήρωσα:
« Μέχρι και πριν από δυο χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχειρίζονταν κατά το δοκούν (δηλαδή εντελώς ανεξέλεγκτα) τα δημόσια οικονομικά, τα οποία στηρίζονταν σε δανεικό χρήμα. Έκτοτε, αφού διαπιστώθηκε ότι η χώρα έχει φτάσει σε ένα προ-πτωχευτικό στάδιο, άρχισαν να μπαίνουν οι πρώτοι περιορισμοί. Έχει κανείς την αυταπάτη ότι τώρα, που οι δανειστές της αποφάσισαν να της «κουρέψουν» το ανεξέλεγκτο χρέος, δεν θα μπει σε αυστηρότερη επιτήρηση;
Έτσι, όσοι ξαφνικά έγιναν «ευαίσθητοι» στο θέμα της κυριαρχίας (από υπουργούς και βουλευτές μέχρι συνδικαλιστές, τραπεζίτες και φωνασκούντες στα τηλεοπτικά παράθυρα) «ξεχνούν» ότι μια χώρα που τρέχει συνεχώς με απλωμένο το χέρι για δανεικά δεν μπορεί να είναι κυρίαρχη. Αυτή τη στιγμή και για κάμποσα ακόμη χρόνια η Ελλάδα – δηλαδή, οι μισθοί και οι συντάξεις της, η Υγεία και η Παιδεία της, οι επιχειρήσεις της κλπ – εξαρτώνται από τα δάνεια των ξένων.
Αν θέλουμε να είμαστε «κυρίαρχοι», μπορούμε να τα αρνηθούμε και να ζήσουμε με όσα έχουμε. Μπορούμε, επίσης, για να έχουμε ακόμη μεγαλύτερη «κυριαρχία» , να επιστρέψουμε στο δικό μας νόμισμα (δραχμή). Αρκεί να γνωρίζουμε τι σημαίνουν όλα αυτά για το δικό μας σήμερα και για το αύριο των παιδιών μας.
Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ούτε χώρος για τζάμπα μάγκες. Το δίλημμα είναι σαφές και αμείλικτο: θα ζήσουμε με δανεικά ευρώ και εξάρτηση ή δραχμοβίωτοι και «ελεύθεροι»;«.
Kαι τώρα; Για λίγους μήνες φαίνεται ότι θα συμβεί το πρώτο. Μετά ποιός ξέρει;
