άλλοι φοιτητές..άλλοι συνταξιούχοι και άλλοι..αγέννητοι...κι όμως υπάρχει μια ελπίδα...όταν τα βιβλία έχουν λιωμένες σελίδες από το διάβασμα που χρειάζεται αποστήθιση,όταν το κορμί πονάει από την ψυχική κούραση μιας κούρσας για τις πανελλήνιες,όταν όλα θέλουν να κατευνάσουν την επιθυμία του εφήβου για ζωή,υπάρχει ελπίδα...υπάρχει κάτι μέσα σε ορισμένα παιδιά που προβληματίζονται με όσα συμβαίνουν,για το μέλλον τους και το μέλλον της χώρας τους...μα όλοι μένουν απαθείς...μισθοί κόβονται,η παιδεία διαλύεται,οι δίκαιοι εξοστρακίζονται και οι άδικοι θεοποιούνται...ίσως ήρθε πια ο καιρός αυτοί που έχουν μάτια ανοιχτά να σηκωθούν και να μιλήσουν και να θεοποιηθούν και όσοι επιτρέπουν να διαιωνίζονται καταστάσεις σαν αυτές που βιώνει η χώρα μας να απομυθοποιούνται...είμαστε σε ένα χείλος,σε ένα γκρεμό που όμως αν σηκώσουμε τη γροθιά μας θα πιαστούμε από την ελευθερία που μας αξίζει,τον αγώνα που αργήσαμε αλλά πρέπει να κάνουμε,την αντίσταση που κανείς δεν περιμένει αλλά πρέπει να γίνει...τι περιμένουμε για να ξεσηκωθούμε? ?Να ζητιανεύουμε και τα 10000000 που υπάρχουν στην Ελλάδα???
Αναγνώστης
