Ενδεχόμενες αναταραχές που θα δημιουργήσουν και θα οδηγήσουν στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ή διαφορετικά τον πρώτο ψηφιακό παγκόσμιο πόλεμο, αποτελούν ήδη μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Τα λογικά πλαίσια σήμερα αντικαθίσταται από το υπερκέρδος και την εξουσία.
Σε αυτό το σημείο, εισάγεται η έννοια του διαδικτύου. Η ανησυχητική ιδέα του τέλους του internet, γίνεται μεθοδικά και με αργό τρόπο πραγματικότητα. Ιστοσελίδες όπως το Megaupload ήδη έχουν δεχθεί τις πρώτες επιθέσεις της πολιτικής στρατηγικής της CIA έναντι της ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών.
Οι αποκαλύψεις της ιστοσελίδας Wikileaks, χάρη στην οποία πολλές εκατοντάδες χιλιάδες απόρρητα έγγραφα είδαν το φως της δημοσιότητας, αποτελούν εξίσου ένα στοιχείο υπέρ μίας άλλης εμπόλεμης πραγματικότητας. Έγγραφα στα οποία μπορεί κανείς να διακρίνει το όνομα ενός μεγάλου συνόλου πολιτικών από πολλές χώρες του πλανήτη, και κυρίως τις πιο «σημαντικές». Αμερική, Καναδάς, Βενεζουέλα, Αργεντινή, Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα, Γερμανία, Ιταλία, Ρωσία, Λιβύη, Ρωσία, Κίνα και Ιαπωνία, είναι μερικές μόνο από τις χώρες στις οποίες αναφέρονται τα έγγραφα. Πολλοί υποστηρικτές και επικριτές του Wikileaks, λειτουργούν πλέον με επίγνωση ότι οι πληροφορίες του παρεμποδίζονται και αποσιωπούνται ώστε να διατηρήσουν το καθεστώς του τωρινού γεωπολιτικού και οικονομικού κλίματος.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σχετική ερώτηση του κινήματος Zeitgeist: Έχει η οποιαδήποτε κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπεί και ενεργεί εκ μέρους του λαού, το δικαίωμα να λειτουργεί με τέτοια μυστικότητα και σε πολλές περιπτώσεις παράνομα; Η απάντηση που θα έδινε σε πρώτο χρόνο κάποιος που έχει λογική είναι όχι. Σε δεύτερο χρόνο όμως, αυτή η ερώτηση δεν έχει απάντηση. Το ίδιο συμβαίνει και με την ερώτηση για το εάν τέτοιου είδους ενέργειες είναι κατακριτέες από το ευρύ κοινό, ποιος ο ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του διαδικτύου ώστε να ελέγχεται η δομή της εξουσίας.
Τα ΜΜΕ έχουν αλλάξει τρόπο λειτουργίας. Ο παλαιότερος φορμαλισμός τους έχει μετατραπεί σε μία κλεψύδρα όπου στη μια πλευρά βρίσκεται το κέρδος, ενώ στην άλλη ο πολιτικός κόσμος και η εν γένει εξουσία. Κάθε φορά που η πλευρά του κέρδους γεμίζει περισσότερο από το μισό, το οποιοδήποτε μέσω ενημέρωσης γυρίζει την κλεψύδρα ανάποδα. Το ίδιο συμβαίνει και όταν ξεπεράσει το μισό και το κομμάτι της εξουσίας. Η «κλεψύδρα του αδέσμευτου» έχει περιοριστεί πλέον σημαντικά, έως και εκμηδενιστεί.
