Ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές της άνοιξης φαντάζει εξαιρετικά προβλέψιμος και άχρωμος, στα όρια του βαρετού, ώστε να κάνουν οι Γάλλοι πέτρα την καρδιά τους, και να τον ψηφίσουν ως επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Προσπαθεί λοιπόν να διανθίσει το ρεπερτόριο της ρητορικής του, με tipping points, τα οποία το επιτελείο του προσδοκά ότι θα του προσφέρουν συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας. Και δεν θα διακινδυνεύσουν να χαθούν, σε μια πολωτική αναμέτρηση, στη διάρκεια της οποίας ο Νικολά Σαρκοζί θα επιχειρήσει να αναδείξει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της πληθωρικής προσωπικότητάς του, απέναντι στον ελλειμματικό Ολάντ.
Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να εξηγήσει κανείς και να… συγχωρήσει τον Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος σε προχωρημένο στάδιο της ζωής και της παρουσίας του στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας, ανακάλυψε τον Σοσιαλισμό. Και διατύπωσε δημοσίως πρόταση για να φορολογηθούν με 75%, όσοι Γάλλοι έχουν ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο του 1 εκατομμυρίου ευρώ.
Η πρόταση ηχεί υπέροχα, και δύσκολα θα μπορούσε κανείς να μην την προσυπογράψει. Απέχει ωστόσο μακράν της πραγματικότητας. Και επιβεβαιώνει το ιστορικά διαπιστωθέν συμπέρασμα ότι σε μια προεκλογική εκστρατεία μπορεί κανείς να ακούσει τα πάντα. Από τους πάντες. Με ελάχιστη… εγκράτεια ντροπής.
