κάποιους δικούς μας "γερμανικότερους των Γερμανών", κάποιοι στη Γερμανία φαίνεται πως αρχίζουν να καταλαβαίνουν...
Αφήστε τους Έλληνες ήσυχους!
του Ludwig Greven
Η εντολή της ΕΕ για περικοπές οδηγεί την Ελλάδα στο γκρεμό - Αντί για βίαιες περικοπές, η χώρα χρειάζεται ένα πρόγραμμα ανάπτυξης – είναι και προς το συμφέρον της Γερμανίας.
Ειδήσεις από μια διαιρεμένη Ευρώπη: για πρώτη φορά η Γερμανία αυξάνει τις εξαγωγές σε ένα τρισεκατομμύριο Ευρώ. Η παραγωγή σφύζει, τα φορολογικά έσοδα αυξάνουν, η ανεργία πέφτει, το σωματείο της μεταλλουργίας ζητάει αυξήσεις 6,5% λόγω των καλών αποτελεσμάτων των επιχειρήσεων. Γερμανία: το νησί των ευλογημένων.
Από την άλλη μεριά η Ελλάδα: μια χώρα σε αναταραχή, στο χείλος του γκρεμού. Η μεταβατική κυβέρνηση αποφασίζει, υπό την πίεση της τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ), ένα νέο πακέτο δραστικών περικοπών. Οι μισθοί πρέπει να πέσουν 20 ως 30%. Από το Δημόσιο θα απολυθούν 150.000 άνθρωποι ως το 2015. Η οικονομία συρρικνώνεται, ίσως φέτος η ύφεση να φτάσει και το 8%. Η χώρα βρίσκεται σταθερά μπροστά στη χρεωκοπία.
Παρ' όλα αυτά, το δεύτερο πακέτο βοήθειας της ΕΕ, ύψους 130 δις Ευρώ, καθυστερεί. Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης αμφιβάλλουν αν η κυβέρνηση Παπαδήμου και τα κόμματα που τη στηρίζουν θα εφαρμόσουν πράγματι τις εξαγγελθείσες περικοπές. Έχουν δίκιο. Επειδή οι ήδη αποφασισμένες περικοπές δε βοηθούν, και απλώς οξύνουν τα προβλήματα. Και επειδή η αντίδραση των Ελλήνων ενάντια στο πρόγραμμα φτωχοποίησης και την απαξίωση της χώρας τους είναι, εύλογα, μεγάλη.
Αυτή είναι η προοπτική μιας ενωμένης Ευρώπης; Μια γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού και της δημοκρατίας, που μετατρέπεται πρακτικά σε προτεκτοράτο των Βρυξελλών - χωρίς ελπίδα καλυτέρευσης. Μια ήπειρος, που χωρίζεται όλο και βαθύτερα σε έναν Βορρά που ευημερεί και ένα Νότο που υποφέρει, όπου οι άνθρωποι δεν ξέρουν πια, πώς θα πληρώσουν το καθημερινό ψωμί τους. Ενώ στη Γερμανία ο κυβερνητικός συνασπισμός σκέφτεται σοβαρά να μειώσει τους φόρους, στη μέση της χειρότερης οικονομικής κρίσης εδώ και δεκαετίες.
Αλλά αυτά που συμβαίνουν γύρω μας στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν μπορούν να μας είναι αδιάφορα. Όχι μόνο επειδή ελλοχεύει μια επικίνδυνη ριζοσπαστικοποίηση και επανεθνικοποίηση της πολιτικής, όπως θα φανεί στις επερχόμενες εκλογές στην Ελλάδα.
Θα έπρεπε επίσης να ανησυχούμε, επειδή αυτή η καταστροφική εξέλιξη, που προωθείται κυρίως από τη γερμανική κυβέρνηση, απειλεί το ίδιο μας το μοντέλο επιτυχίας: ο μόνος λόγος που η γερμανική οικονομία αναπτύσσεται τόσο καλά, είναι ότι οι επιχειρήσεις μας κάνουν δουλειές και βγάζουν κέρδη εις βάρος των πιο αδύναμων κρατών. Επειδή εκεί οι μισθοί είναι (ακόμα) υπερβολικά υψηλοί σε σύγκριση με την πολύ χαμηλότερη παραγωγικότητα, ενώ ταυτόχρονα η εσωτερική ζήτηση μειώνεται λόγω της πίεσης των περικοπών. Ενώ εδώ στη Γερμανία οι επι χρόνια περιορισμένες αυξήσεις και οι μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας επί κυβέρνησης Σρέντερ έκαναν την οικονομία τόσο ανταγωνιστική, ώστε απειλεί να συντρίψει τις οικονομίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως της ίδιας της Γαλλίας.
Αλλά ποιος θα αγοράζει στο μέλλον τα γερμανικά προϊόντα; Δε χρειαζόμαστε πια τα χρεωμένα κράτη, επειδή μας κοστίζουν μόνο χρήματα;
Όποιος σκέφτεται έτσι, παραγνωρίζει το εξής: δεν ευνοείται η Ελλάδα τα μέγιστα από το πρόγραμμα σωτηρίας, το κοινό νόμισμα και την ενιαία αγορά, αλλά η Γερμανία. Αν η Ελλάδα δήλωνε ανοιχτά στάση πληρωμών, και οι γερμανικές τράπεζες θα υποχρεώνονταν να ξεγράψουν για άλλη μια φορά δισεκατομμύρια, επιβαρύνοντας εν τέλει τον Γερμανό φορολογούμενο. Αν καταργούσαμε το Ευρώ και επανερχόταν το μάρκο, η ισοτιμία του θα ανέβαινε δραστικά. Το αποτέλεσμα, κατά τους υπολογισμούς των ειδικών, θα ήταν να ακριβύνουν τα γερμανικά προϊόντα κατά 40%. Αυτό θα ήταν το τέλος του γερμανικού αναπτυξιακού μοντέλου, που βασίζεται στις εξαγωγές.
Στον ευρωπαϊκό Νότο, και όχι μόνο στην Ελλάδα, επικρατεί μια απειλητική διάθεση, που στρέφεται πρωτίστως κατά της Γερμανίας. Σχεδόν 70 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, η Γερμανία αντιμετωπίζεται ξανά ως εχθρική δύναμη. Κάποιες φωνές προτείνουν ήδη ριζοσπαστικά βήματα κατά της κηδεμονίας από Βρυξέλλες και Βερολίνο.
Ποιος να κατηγορήσει τους ανθρώπους αυτούς, που πιέζονται από τη δυστυχία; Γιατί να μείνουν απαθείς, την ώρα που το μετρημένο μοντέλο ευημερίας τους κατρακυλάει και οι πολιτικοί τους γίνονται εντολοδόχοι; Και αυτό, μόνο για να μην ξεγράψουν οι τράπεζες και οι σπεκουλαδόροι τα δάνειά τους, που για χρόνια τους απέδιδαν ζουμερούς τόκους, όταν τα παρείχαν στις αδύναμες χώρες.
Όχι, δεν μπορεί να είναι αυτή η Ευρώπη, στην οποία θέλουμε να ζήσουμε. Μια Ευρώπη, όπου θα αποφασίζουν οι τράπεζες και τα Hedgefounds, ποια κράτη θα επιζήσουν και ποια όχι.
Το τίμημα της μονομερούς πολιτικής περικοπών που ακολουθούν οι οικονομικοί παράγοντες και η Μέρκελ είναι η αποσύνθεση της Ευρώπης, και μια μακρόχρονη ύφεση , που κάποτε θα πλήξει και τη Γερμανία. Γιατί φυσικά δεν ζούμε σε ένα απομονωμένο νησί των ευλογημένων.
Η Ελλάδα χρειάζεται την αλληλεγγύη μας, μια πλήρη διαγραφή χρεών και ένα πρόγραμμα ανόρθωσης αντί για συνεχή πακέτα περικοπών και δανείων. Ώστε να αποκτήσει η χώρα μια ελπίδα να σταθεί πάλι στα πόδια της σε δέκα ή είκοσι χρόνια, και να ξαναγίνει ισότιμο μέλος της Ένωσης.
Ένα τέτοιο ευρωπαϊκό πακέτο ανάπτυξης δε θα κόστιζε περισσότερο. Αλλά θα έδινε στους ανθρώπους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη πάλι μια προοπτική. Γι' αυτό αξίζει να αγωνιστεί κανείς, και όχι για τον αποκλεισμό της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή κοινότητα αλληλεγγύης. Χρειαζόμαστε την Ελλάδα - ως παράδειγμα, ότι η Ευρώπη κατανοεί τον εαυτό της.
Η εντολή της ΕΕ για περικοπές οδηγεί την Ελλάδα στο γκρεμό - Αντί για βίαιες περικοπές, η χώρα χρειάζεται ένα πρόγραμμα ανάπτυξης – είναι και προς το συμφέρον της Γερμανίας.
Ειδήσεις από μια διαιρεμένη Ευρώπη: για πρώτη φορά η Γερμανία αυξάνει τις εξαγωγές σε ένα τρισεκατομμύριο Ευρώ. Η παραγωγή σφύζει, τα φορολογικά έσοδα αυξάνουν, η ανεργία πέφτει, το σωματείο της μεταλλουργίας ζητάει αυξήσεις 6,5% λόγω των καλών αποτελεσμάτων των επιχειρήσεων. Γερμανία: το νησί των ευλογημένων.
Από την άλλη μεριά η Ελλάδα: μια χώρα σε αναταραχή, στο χείλος του γκρεμού. Η μεταβατική κυβέρνηση αποφασίζει, υπό την πίεση της τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ), ένα νέο πακέτο δραστικών περικοπών. Οι μισθοί πρέπει να πέσουν 20 ως 30%. Από το Δημόσιο θα απολυθούν 150.000 άνθρωποι ως το 2015. Η οικονομία συρρικνώνεται, ίσως φέτος η ύφεση να φτάσει και το 8%. Η χώρα βρίσκεται σταθερά μπροστά στη χρεωκοπία.
Παρ' όλα αυτά, το δεύτερο πακέτο βοήθειας της ΕΕ, ύψους 130 δις Ευρώ, καθυστερεί. Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης αμφιβάλλουν αν η κυβέρνηση Παπαδήμου και τα κόμματα που τη στηρίζουν θα εφαρμόσουν πράγματι τις εξαγγελθείσες περικοπές. Έχουν δίκιο. Επειδή οι ήδη αποφασισμένες περικοπές δε βοηθούν, και απλώς οξύνουν τα προβλήματα. Και επειδή η αντίδραση των Ελλήνων ενάντια στο πρόγραμμα φτωχοποίησης και την απαξίωση της χώρας τους είναι, εύλογα, μεγάλη.
Αυτή είναι η προοπτική μιας ενωμένης Ευρώπης; Μια γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού και της δημοκρατίας, που μετατρέπεται πρακτικά σε προτεκτοράτο των Βρυξελλών - χωρίς ελπίδα καλυτέρευσης. Μια ήπειρος, που χωρίζεται όλο και βαθύτερα σε έναν Βορρά που ευημερεί και ένα Νότο που υποφέρει, όπου οι άνθρωποι δεν ξέρουν πια, πώς θα πληρώσουν το καθημερινό ψωμί τους. Ενώ στη Γερμανία ο κυβερνητικός συνασπισμός σκέφτεται σοβαρά να μειώσει τους φόρους, στη μέση της χειρότερης οικονομικής κρίσης εδώ και δεκαετίες.
Αλλά αυτά που συμβαίνουν γύρω μας στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν μπορούν να μας είναι αδιάφορα. Όχι μόνο επειδή ελλοχεύει μια επικίνδυνη ριζοσπαστικοποίηση και επανεθνικοποίηση της πολιτικής, όπως θα φανεί στις επερχόμενες εκλογές στην Ελλάδα.
Θα έπρεπε επίσης να ανησυχούμε, επειδή αυτή η καταστροφική εξέλιξη, που προωθείται κυρίως από τη γερμανική κυβέρνηση, απειλεί το ίδιο μας το μοντέλο επιτυχίας: ο μόνος λόγος που η γερμανική οικονομία αναπτύσσεται τόσο καλά, είναι ότι οι επιχειρήσεις μας κάνουν δουλειές και βγάζουν κέρδη εις βάρος των πιο αδύναμων κρατών. Επειδή εκεί οι μισθοί είναι (ακόμα) υπερβολικά υψηλοί σε σύγκριση με την πολύ χαμηλότερη παραγωγικότητα, ενώ ταυτόχρονα η εσωτερική ζήτηση μειώνεται λόγω της πίεσης των περικοπών. Ενώ εδώ στη Γερμανία οι επι χρόνια περιορισμένες αυξήσεις και οι μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας επί κυβέρνησης Σρέντερ έκαναν την οικονομία τόσο ανταγωνιστική, ώστε απειλεί να συντρίψει τις οικονομίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως της ίδιας της Γαλλίας.
Αλλά ποιος θα αγοράζει στο μέλλον τα γερμανικά προϊόντα; Δε χρειαζόμαστε πια τα χρεωμένα κράτη, επειδή μας κοστίζουν μόνο χρήματα;
Όποιος σκέφτεται έτσι, παραγνωρίζει το εξής: δεν ευνοείται η Ελλάδα τα μέγιστα από το πρόγραμμα σωτηρίας, το κοινό νόμισμα και την ενιαία αγορά, αλλά η Γερμανία. Αν η Ελλάδα δήλωνε ανοιχτά στάση πληρωμών, και οι γερμανικές τράπεζες θα υποχρεώνονταν να ξεγράψουν για άλλη μια φορά δισεκατομμύρια, επιβαρύνοντας εν τέλει τον Γερμανό φορολογούμενο. Αν καταργούσαμε το Ευρώ και επανερχόταν το μάρκο, η ισοτιμία του θα ανέβαινε δραστικά. Το αποτέλεσμα, κατά τους υπολογισμούς των ειδικών, θα ήταν να ακριβύνουν τα γερμανικά προϊόντα κατά 40%. Αυτό θα ήταν το τέλος του γερμανικού αναπτυξιακού μοντέλου, που βασίζεται στις εξαγωγές.
Στον ευρωπαϊκό Νότο, και όχι μόνο στην Ελλάδα, επικρατεί μια απειλητική διάθεση, που στρέφεται πρωτίστως κατά της Γερμανίας. Σχεδόν 70 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, η Γερμανία αντιμετωπίζεται ξανά ως εχθρική δύναμη. Κάποιες φωνές προτείνουν ήδη ριζοσπαστικά βήματα κατά της κηδεμονίας από Βρυξέλλες και Βερολίνο.
Ποιος να κατηγορήσει τους ανθρώπους αυτούς, που πιέζονται από τη δυστυχία; Γιατί να μείνουν απαθείς, την ώρα που το μετρημένο μοντέλο ευημερίας τους κατρακυλάει και οι πολιτικοί τους γίνονται εντολοδόχοι; Και αυτό, μόνο για να μην ξεγράψουν οι τράπεζες και οι σπεκουλαδόροι τα δάνειά τους, που για χρόνια τους απέδιδαν ζουμερούς τόκους, όταν τα παρείχαν στις αδύναμες χώρες.
Όχι, δεν μπορεί να είναι αυτή η Ευρώπη, στην οποία θέλουμε να ζήσουμε. Μια Ευρώπη, όπου θα αποφασίζουν οι τράπεζες και τα Hedgefounds, ποια κράτη θα επιζήσουν και ποια όχι.
Το τίμημα της μονομερούς πολιτικής περικοπών που ακολουθούν οι οικονομικοί παράγοντες και η Μέρκελ είναι η αποσύνθεση της Ευρώπης, και μια μακρόχρονη ύφεση , που κάποτε θα πλήξει και τη Γερμανία. Γιατί φυσικά δεν ζούμε σε ένα απομονωμένο νησί των ευλογημένων.
Η Ελλάδα χρειάζεται την αλληλεγγύη μας, μια πλήρη διαγραφή χρεών και ένα πρόγραμμα ανόρθωσης αντί για συνεχή πακέτα περικοπών και δανείων. Ώστε να αποκτήσει η χώρα μια ελπίδα να σταθεί πάλι στα πόδια της σε δέκα ή είκοσι χρόνια, και να ξαναγίνει ισότιμο μέλος της Ένωσης.
Ένα τέτοιο ευρωπαϊκό πακέτο ανάπτυξης δε θα κόστιζε περισσότερο. Αλλά θα έδινε στους ανθρώπους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη πάλι μια προοπτική. Γι' αυτό αξίζει να αγωνιστεί κανείς, και όχι για τον αποκλεισμό της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή κοινότητα αλληλεγγύης. Χρειαζόμαστε την Ελλάδα - ως παράδειγμα, ότι η Ευρώπη κατανοεί τον εαυτό της.
