Ζω στην χώρα που επικρατεί η ανέχεια, η πείνα και που καθημερινά εξευτελίζεται...
η έννοια της ανθρωπιάς. Κατοχικές σκηνές παρακολουθούμε καθημερινά στο θέατρο του παραλόγου που παίζετε στις πλάτες μας. Η βια οργανωμένη και μη καθημερινό φαινόμενο η ανασφάλεια αναποστατο κομμάτι της ζωής μας. Η κοινωνία μας μοιάζει με ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και να συμπαρασύρει στο διάβα του τα πάντα σωστά η λάθος. Μια Ελλάδα πληγωμένη βαριά που την σκεπάζει το μαύρο πέπλο της απελπισίας και της στεναχώριας, που καταριέται το χθες τρομάζει στο σήμερα και τρελαίνεται για το αύριο. Ο περήφανος λαός στην πλειοψηφία του άνεργος , με άδειες τσέπες, ξενυχτάει τις κρύες νύκτες σε παλιά κτίσματα, χαλάσματα και εισόδους πολυκατοικιών μη ξέροντας αν το πρωί τον βρει ζωντανό η πεθαμένο από το κρύο. Αυτός ο λαός που στέκεται γεμάτος απόγνωση για ένα πιάτο φαΐ στα δωρεάν συσσίτια,που βλέπει τα παιδιά του νηστικά να λιποθυμούν στα σχολειά, τους άρρωστους να πεθαίνουν από έλλειψη φαρμάκων και το χειρότερο κάποιους να αυτοκτονούν μη αντέχοντας αυτό που ζούνε. Αυτή η περήφανη χώρα βλέπει ξανά τα παιδιά της να κάνουν αιτήσεις για την Αυστραλία,την Νορβηγία,τον Καναδά, την Αμερική ακόμα και στην χώρα του δυνάστη κατακτητή την Γερμανία. Οι Έλληνες καθημερινά ακούνε και πιο σκληρά μέτρα αποφάσεις των ντόπιων δοσίλογων, των τοκογλύφων και των φασιστοειδών Γερμανών κατακτητών, στην σκέψη μου μοιάζουν με πολυβόλα που βάζουν κατά ριππας εναντία στον σκλαβωμένο και υπόδουλο λαό και στα αυτιά μου κάθε λέξη αντηχεί σαν κροτάλισμα πολυβόλου και κραυγή απόγνωσης των θυμάτων. Ζω και μέσα μου πιστεύω ότι το καζάνι σιγόβραζε αλλά τώρα ξεχειλίζει η αδικια η ανισότητα η απελπισία. Ειναι πράγματα που τρελαίνουν τον άνθρωπο και γίνονται οργή, θύμος και μίσος. Εύχομαι να μην χυθεί αίμα αλλά όλα αυτά που ζούμε είναι σκληρά και απρόβλεπτα. Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς γιατί τους επιτρέψαμε να κάνουν την ζωή μας κόλαση;
Αναγνώστης
