ακριβά ρούχα μέχρι κουτάκια και χάντρες σε κάθε χρώμα και μέγεθος. Δεν χόρταινες να «χαζεύεις» βιτρίνες, τον καφέ στου «Ζώναρς» οι μεγαλύτεροι ή στο Κολωνάκι οι νεότεροι. Πλήθος κόσμου πήγαινε και ερχόταν ψωνίζοντας. Τα μαγαζιά γεμάτα, ο κόσμος σπρωχνόταν για να περάσει, ζητούσαν «συγνώμη» και συνέχιζαν. Μπαίναμε στα μαγαζιά, λέγαμε καλημέρα και οι πωλητές «σκοτωνόταν» να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους.
Τότε ήταν. Τότε που ήμασταν περήφανοι για τους Ολυμπιακούς που διοργανώσαμε, τότε που βλέπαμε το μετρό, την Αττική οδό, την Εγνατία να παίρνουν σάρκα και οστά. Τότε που γκρινιάζαμε για τους μισθούς που δεν μας έφταναν. Τότε που παραπονιόμασταν ότι αυξήθηκαν οι ΔΕΚΟ και δεν τα βγάζαμε πέρα. Τότε που φωνάζαμε για τις αυξήσεις των τιμών.
Τότε ήταν. Τότε που ακόμα ζούσαμε. Τουλάχιστον με αξιοπρέπεια. Τότε που ούτε μπορούσαμε να φανταστούμε…. Δεν πιστεύαμε…..Δεν ξέραμε…..
Και από το μέτριο όνειρο περάσαμε στον εφιάλτη. Στο κέντρο ο κόσμος πηγαίνει πια για συγκεντρώσεις και πορείες, ο καφές είναι πολυτέλεια, το συγνώμη είναι λέξη ξεχασμένη, οι πωλητές εξυπηρετούν τους λιγοστούς πελάτες με το ζόρι (έτσι κι αλλιώς το μαγαζί θα κλείσει), γριούλες ψάχνουν στις γειτονιές τα απομεινάρια από λαϊκές αγορές, άνεργοι ψάχνουν για φαγώσιμα σε κάδους με σκουπίδια, άστεγοι περιφέρονται εδώ κι εκεί, οικογένειες μένουν σε χαρτόκουτα, συσσίτια που προσπαθούν να καλύψουν την ανάγκη για φαγητό, παιδιά που τα αφήνουν σε ιδρύματα γιατί δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν, παιδιά που στα σχολεία λιποθυμούν από πείνα….. Ναι από πείνα… Σε μια χώρα Ευρωπαική!
Παράνοια? Ναι. Εφιάλτης? Ναι.
Κάποιοι μας κουκούλωσαν, μας τύλιξαν με νάιλον και χάνουμε μέρα με τη μέρα το οξυγόνο. Κάθε μέρα μας τυλίγουν και πιο σφιχτά. Πώς να ζήσεις χωρίς οξυγόνο που το μυαλό αρχίζει και παραλογίζεται? Πως αφήσαμε να μας κουκουλώσουν? Ποιος είχε το δικαίωμα?
Ένας λαός ακροβατεί. Ένας λαός χάνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ένας λαός ακούει ψέματα κάθε μέρα. Τον διαβεβαιώνουν ότι το νάιλον είναι για το καλό του. Γιατί χωρίς αυτό ο θάνατος είναι αναπόφευκτος.
Θέλω να πάρω αέρα. Θέλω να ζήσω. Δεν θα αφήσω κανένα να κουκουλώσει εμένα και τα παιδιά μου με νάιλον. Θέλω να βάλω τέλος στον εφιάλτη. Να ξυπνήσω και να είναι όλα όπως πριν. Δεν θα δώσω σε κανέναν το δικαίωμα να μου στερήσει το δικαίωμα μου να αναπνέω. Θέλω να έχω επιλογή στο νάιλον ή στο θάνατο.
Θα παλέψω για να ζήσουν τα παιδιά μου καλύτερα. Θα σκίσω το νάιλον για να πάρω αέρα. Να μπορέσω να σκεφτώ καλύτερα. Θα μείνω στη χώρα μου να παλέψω για αυτή και θα διώξω αυτούς που θέλουν να με πνίξουν. Είμαι Ελληνίδα. Απόγονος αγωνιστών. Και θα κάνω αυτό που έκαναν και οι πρόγονοι μου. Αγώνα. Όλα με αγώνες τα είχαμε κερδίσει. Γιατί έχω χρέος και δικαίωμα.
Γιατί θέλω πίσω τη χώρα μου...
eimastegynaikes.gr
