Η αναφορά στο νέο μνημόνιο ότι το μέτρο σύγκρισης για την Ελλάδα είναι χώρες όπως η Βουλγαρία, Ρουμανία και άλλες χώρες από το πρώην Ανατολικό μπλοκ αποτελεί... τσαλάκωμα της εικόνας που έχουμε για το επίπεδο της χώρας μας και για τους εαυτούς μας.
Σημείο αναφοράς για τον Ελληνα πολίτη αλλά και για το Ελληνικό κοινωνικοπολιτικοοικονομικό σύστημα ήταν το επίπεδο μισθών των προηγμένων Ευρωπαϊκών χωρών και στόχος η σύγκλιση του βιοτικού μας επιπέδου με αυτό του πυρήνα της ευρωζώνης.
Αυτή η αναφορά αποτελεί σίγουρα ένα σοκ για την αυτοεικόνα μας σε σχέση με τους Βαλκάνιους γείτονες μας αλλά και σε σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους μας στην ΕΕ.
Ενδεχομένως η φαινομενική –όπως μπορεί να την αντιλαμβανόμαστε – και ίσως εν μέρει και τεχνητή υποβάθμιση ,να μας καλλιεργεί ιδέες συνομωσιολογίας, ότι δηλαδή οι κουτόφραγκοι σε συνεργασία με τους κουκουλοφόρους –οι οποίοι αναδεικνύουν κάποιες πλευρές του αντιπαραγωγικού Ελληνικού συστήματος που θα θέλαμε ν’ αποκρύψουμε-θέλουν να μειώσουν υπερβολικά το βιοτικό επίπεδο της χώρας για το οποίο αγωνιστήκαμε και κατακτήσαμε μέσα από την ΕΕ.
Σίγουρα ,η Τρόϊκα έχει ευθύνες για το αδιέξοδο της Ελληνικής οικονομίας.
Τις μεγάλες όμως ευθύνες τις έχει η Ελληνική κυβέρνηση η οποία για δύο χρόνια κοροϊδεύει τη Τρόϊκα και δεν έχει προβεί σε καμία διαρθρωτική αλλαγή αλλά και η Ελληνική κοινωνία διότι αντέδρασε έντονα στις μεταρρυθμίσεις.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα για το επίπεδο της Ελληνικής οικονομίας?
Η Ελληνική οικονομία έχει επωφεληθεί από τις εισροές κεφαλαίων του εφοπλισμού, αποτέλεσμα της κυρίαρχης θέσης την οποία κατέχει η Ελληνόκτητη ναυτιλία στο διεθνή χώρο, από το σχετικά καλό επίπεδο ενός μεγάλου τμήματος του τουρισμού-χωρίς βέβαια να έχουν αξιοποιηθεί οι δυνατότητες στο βαθμό που θα μπορούσαν-,από το σχετικά ικανοποιητικό επίπεδο οργάνωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος και διαφόρων ιδιωτικών υπηρεσιών και από τις επιδοτήσεις της ΕΕ για τη βελτίωση των υποδομών.
Το επίπεδο όμως των δομών της γεωργίας , της βιομηχανίας και της παραγωγής ενέργειας κατά μέσο όρο βρίσκεται πολύ πιο κοντά σ’ αυτό της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας παρά σ’ αυτό της Ιταλίας και Ισπανίας. Σ’ αυτή την ενδιάμεση κατάσταση βρίσκεται η Ελληνική οικονομία.
Εάν δεν κατανοήσουμε και δεν αποδεχθούμε αυτή την αλήθεια θα μας φταίνε μονίμως οι άλλοι και δεν θα μπορούμε να βρούμε λύση στο παραγωγικό πρόβλημα της χώρας, το οποίο είναι και το ουσιαστικό μας πρόβλημα.
Επίσης , θα έχουμε μία λανθασμένη εικόνα για τον εαυτό μας , για τη χώρα μας και δεν κάνουμε ποτέ τις προσωπικές προσαρμογές και συνεπώς τις εθνικές προσαρμογές ώστε να συμπλεύσουμε με τις διεθνείς εξελίξεις και να συγκατοικήσουμε με τη πραγματικότητα.
Το ότι οι εταίροι μας και κάποια ελληνικά συμφέροντα θέλουν ν’ αγοράσουν φθηνά δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες μας,-της έλλειψης ευελιξίας και απραξίας-διευκολύνοντας παράλληλα με τη συμπεριφορά μας τους στόχους τους.
Η μετάβαση από το παλαιό μοντέλο (κατανάλωσης) στο καινούργιο μοντέλο παραγωγής απαιτεί ένα μίνιμουμ αυτογνωσίας. Ξεφούσκωμα του διογκωμένου από αυταπάτες και ψέματα εγωϊσμού ο οποίος παραμορφώνει την αντίληψη μας για τη πραγματικότητα. Εάν δεν αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει, η προσαρμογή θα είναι πραγματικά βίαιη , η ένταση της οποίας δεν θα έχει καμία σχέση με τις καταστάσεις τις οποίες πρόκειται να ζήσουμε τα δύο επόμενα έτη.
ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΝΑ ΠΕΤΎΧΟΥΜΕ . Διότι κουβαλάμε πολύ βαριά Ιστορία με ανεξάντλητη σοφία ,παράδοση, αγώνες με θυσίες και διότι έχουμε ικανότητες . Αρκεί να οργανωθούμε μέσα σ’ ένα σωστό ,ανταγωνιστικό πλαίσιο με το βλέμμα στραμμένο στις αξίες της Δ. Ευρώπης ,δηλαδή στις αξίες των μακρινών προγόνων μας τις οποίες ο Δυτικός κόσμος ενσωμάτωσε καθ’ ολοκληρία για τη λειτουργία της κοινωνίας μέσα από τη πρόοδο. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε .
Η ουσία όμως είναι ότι πλέον είμαστε μόνοι μας για να προσελκύσουμε επενδύσεις και ανάπτυξη ώστε να μπορέσουμε να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους του βιοτικού μας επιπέδου σε σχέση με την Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία ,να ξανακοιτάξουμε προς αυτή τη κατεύθυνση και όχι προς τη κατεύθυνση της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Λετονίας.
Το θέμα δεν είναι πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας αλλά και πως μας βλέπουν οι άλλοι.
Οι φωνές και τα κλάματα ελαφραίνουν το πόνο. Η προσπάθεια της δημιουργίας λυτρώνει. Ας παρασύρουν λοιπόν οι παραγωγοί και οι δημιουργοί την Ελλάδα προς τη λύτρωση αφού τους προσφερθεί το κατάλληλο περιβάλλον.
