για να συμμετέχουν σε μαθήματα πολεμικών τεχνών σε εξαντλητικές συνθήκες. Από την άλλη, ένας αγώνας δρόμου, λίγων μέτρων, θεωρείται κάτι σχεδόν βαρετό για πολλούς. Αλλά για ποιο λόγο αυτά τα αθλήματα «αναψυχής» έχουν γίνει τόσο... extreme;
Με αυτό το ερώτημα, δημοσίευμα του bbc, προσπαθεί να ερμηνεύσει την νέα τάση σε αυτή την κατηγορία «γυμναστικής».
«Είναι εθιστικό», αναφέρει η 42χρονη νοσηλεύτρια, Πέτρα Σπαρκς, μία λάτρης τέτοιων αθλημάτων από το Μπίρμιγχαμ, που εδώ και τέσσερα χρόνια ασχολείται με το τρίαθλο. «Θέλεις να δεις μέχρι πού βρίσκονται τα όριά σου», προσθέτει.
«Όταν δουλεύεις σκληρά, ο χρόνος γίνεται πιο πολύτιμος. Όταν βγαίνεις έξω για να γυμναστείς, προσπαθείς να κάνεις το περισσότερο που γίνεται», επισημαίνει από την πλευρά του ο Σμιθ.
Το να ανεβαίνεις τρέχοντας έναν βουνό, χωρίς πλοηγό, είναι μία εξαιρετική άσκηση. Μπορεί να σπάσεις μερικά κόκαλα ή να καταλήξεις να έχεις υποθερμία, αλλά δεν είναι τίποτε σοβαρό, δεν υπάρχει τίποτε από το οποίο δεν μπορείς να αναρρώσεις, προσθέτει ο Ντιν.
Παλαιότερα, το να κάνει κανείς τζόγκιγκ για να παραμείνει σε φόρμα, θεωρούνταν περίεργο. Ίσως, το να τρέχεις μέσα σε λάσπες κάποια μέρα θα αντιμετωπίζεται το ίδιο. Η αναζήτηση για όλο και πιο extreme sports δεν θα σταματήσει, καταλήγει το δημοσίευμα.
