της κρίσης και το πως έχει επηρεαστεί η 3η πόλη της Ελλάδος από αυτήν.
Το άρθρο προσπαθώντας να κάνει έναν παραλληλισμό, ξεκινάει με ένα απόσπασμα
από τη θεατρική παράσταση "Πιτσιμπούργκο" που παίχτηκε πρόσφατα στην πόλη μας. Στο έργο, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, ζωντανεύουν στη σκηνή τα γράμματα που ανταλλάσσουν δύο νέοι από τη Χίο, ο Δημοσθένης και η Ελέγκω, που αμέσως μετά τα γάμο τους αναγκάζονται να αποχωριστούν ο ένας τον άλλο, καθώς ο Δημοσθένης φεύγει στην Αμερική μετανάστης. Τα γράμματα του Δημοσθένη και της Ελέγκως γράφτηκαν το απόμακρο 1913, μα όσο ξετυλίγονται μπροστά στο θεατή γίνονται όλο και πιο κοντινά, όλο και πιο οικεία. Δεν είναι μόνο το γλυκόπικρο των αναμνήσεων που φέρνουν, αλλά και μια απροσδιόριστη ανησυχία, μια σιγανή αμφιβολία… Σαν να μην είναι τόσο μακρινή αυτή η ιστορία. Σαν να γίνεται πάλι επίκαιρη.
Στην συνέχεια του άρθρου ο ανταποκριτής αναφέρει συζητήσεις του με πολίτες της πόλης, μεταξύ άλλων, με τον Πρόεδρο του Κοινωνικού Τομέα του Δήμου Πατρέων Θεοχάρη Μασσαρά, τον ΚωνσταντίνοΑσημακόπουλο επίκουρο Καθηγητή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου αλλά και με τον ιερέα της ενορίας της Αγίας Σοφίας, πατέρα Ερμόλαο. Ο τελευταίος λέει πως από τον περασμένο Σεπτέμβριο μοιράζονται κάθε Σάββατο στην ενορία του 200 σακούλες με τρόφιμα σε απόρους ενώ τουλάχιστον 1500 δίνονται σε ολόκληρη την πόλη από την εκκλησία.
Ο καθηγητής κος Ασημακόπουλος, ψυχίατρος, μιλάει για μετα-τραυματικό σύνδρομο. Αναφέρει πως οι ασθενείς του έχουν διπλασιαστεί καιυποφέρουν από κρίσεις άγχους και κατάθλιψη.
Σε γενικές γραμμές είναι λίγο υπερβολικός ο Γάλλος ανταποκριτής κος BenoîtVitkine. Σκέφτεται σαν Γάλλος. Θεωρεί πως όλα κυλούσαν καλά και ρόδινα στην περιοχή μας ώσπου ξαφνικά ήρθε η κρίση. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι ακριβώς.
Η Πάτρα δεν είναι η πρώτη φορά που πλήττεται από συνθήκες κρίσης. Ας μην ξεχνάμε πως σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζει από την δεκαετία του 1990 όπου και έκλεισαν μεγάλες παραγωγικές μονάδες της περιοχής όπου απασχολούνταν χιλιάδες εργαζόμενοι οι οποίοι έμειναν χωρίς δουλειά. Παράλληλα είχε και έχει να αντιμετωπίσει το βάρος της φιλοξενίας του τεράστιου αριθμού των λαθρομεταναστών που συσσωρεύονται στην πόλη.
Το μεγάλο της πρόβλημα όμως είναι οι πολιτευτές της, τους οποίους εμείς οι ίδιοι εκλέγουμε. Στον κομματικό βωμό θυσιάζουμε το παρών και το μέλλον της πόλης μας. Ποιος έκανε κάτι για την Πάτρα, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων; Πρέπει να γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω για να βρούμε κάποιον που πραγματικά αγάπησε αυτόν τον τόπο!
