«Πρώτο: Η απόφαση της Βουλής για τη δεύτερη δανειακή σύμβαση και τη συμφωνία με τους ιδιώτες δανειστές στα ιστορικά μουσεία θα επιδεικνύεται δίπλα στη συμφωνία παράδοσης στους ναζιστές το 1941 ή στο διάταγμα συγκρότησης της δικτατορικής κυβέρνησης το 1967. Είναι κείμενο επαίσχυντο, εγκληματικό και περιλαμβάνει την πιο άγρια επίθεση ενάντια στον κόσμο της εργασίας από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους. Είναι όμως και κείμενο εκτός πραγματικότητας και ανεφάρμοστο. Το μέσο που χρησιμοποιεί, δηλαδή η ακραία συμπίεση του εργασιακού κόστους, και η συνέπεια που έχει, δηλαδή η νέκρωση της οικονομικής δραστηριότητας, αναιρούν πλήρως το στόχο τους, δηλαδή τα δημόσια ελλείμματα και χρέος αντί να εξαλειφθούν, θα πολλαπλασιάζονται. Είναι σίγουρο και ότι κάθε απόπειρα εφαρμογής του θα πυροδοτεί σωρευτικές κοινωνικές εκρήξεις και ότι σε λίγες βδομάδες ή σε λίγους μήνες το πολύ θα βρεθούμε μπροστά σε νέα κρίση. Νέοι μεγάλοι αγώνες είναι μπροστά μας.
Δεύτερο: Το πολιτικό σύστημα της χώρας φθάνει πλέον στα όριά του. Η Βουλή αποτελεί αντικείμενο χλευασμού και μίσους από τον λαό. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αποτελούν όλο και περισσότερο για την κοινή γνώμη ενιαίο κόμμα. Ο δικομματισμός, ως εργαλείο εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και εξασφάλισης λύσεων διαδοχής μέσα στο σύστημα έχει εξαρθρωθεί. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της ακροδεξιάς έχει αυτογελοιοποιηθεί. Η ανεξαρτητοποίηση δεκάδων βουλευτών αναδεικνύει ένα σύστημα σε βαθύτατη παρακμή και αποδόμηση, χωρίς χρησιμότητα. Ταυτόχρονα αναδεικνύει προσπάθειες ανασυγκρότησής του σε «αντιμνημονιακή» βάση είτε με σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο είτε με λαϊκο – ακροδεξιό.
Τρίτο: Η χθεσινή λαοθάλασσα στο Σύνταγμα, αλλά και σε κάθε σημείο της Ελλάδας, που κατατάσσεται στις πιο μαζικές συγκεντρώσεις της τελευταίας διετίας, αποτελεί ένα μεγάλο μήνυμα ελπίδας. Ο λαός είναι ενωμένος. Είναι αποφασισμένος. Και είναι αποφασιστικός. Διαμορφώνονται δυνατότητες για ένα νικηφόρο παλλαϊκό κίνημα. Πρέπει όμως να επισημάνουμε δύο σοβαρά προβλήματα. Από τη μια η προσπάθεια συστηματικού εκφοβισμού κύρια μέσω των τηλεοπτικών μέσων και μέσα στη Βουλή στη βάση ότι η μη ψήφιση της δανειακής σύμβασης οδηγεί στην καταστροφή, κάμπτει το ηθικό και ενισχύει τη μοιρολατρεία στο βαθμό που δεν δίνεται θαρραλέα, σαφής και συγκροτημένη απάντηση για την παύση πληρωμών και τη σύγκρουση με την Ευρωζώνη και η αντίθεση μένει εγκλωβισμένη σε μια αντιμνημονιακή θέση. Από την άλλη η έλλειψη κάθε ενωτικού πλαισίου από τις περισσότερες δυνάμεις της αριστεράς και σε μεγάλα κοινωνικά γεγονότα όπως η χθεσινή τεράστια συγκέντρωση, η απουσία ενός συγκροτημένου σχεδίου ώστε η ίδια να αναδειχθεί σε δυναμικό πολιτικό παράγοντα επηρεασμού της εξέλιξης αφήνει ένα μεγάλο υπαρξιακό ερωτηματικό σε δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές που παρέμεναν ακλόνητα παρά τις βάναυσες επιθέσεις της αστυνομίας εκεί που τους έταξε η αίσθηση του χρέους. Ο στοιχειώδης συντονισμός στην πράξη των βασικών σχημάτων της αριστεράς που δειλά εμφανίστηκε στην χθεσινή διαδήλωση, αναδεικνύει την τεράστια έλλειψη αλλά και την επείγουσα ανάγκη συνειδητής και αποφασιστικής διαδικασίας συνεργασίας των οργανωμένων δυνάμεών της.
Τέταρτο: Το καρτ ποστάλ που έφυγε χθες από την Αθήνα προς τα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου έφερνε το θετικό μήνυμα μιας κοινωνίας σε έκρηξη ενάντια στην τρόικα. Δεν εικόνιζε όμως τους ανθρώπινους χείμαρρους στις πλατείες αλλά μια πόλη να φλέγεται. Η βία σφράγισε τη χθεσινή εκδήλωση και σε μεγάλο βαθμό την επισκίασε. Ασφαλώς η χρήση και αξιοποίηση της προβοκάτσιας από τις δυνάμεις καταστολής ενός συστήματος που αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο όχι απλώς ήττας αλλά συντριβής είναι δεδομένη. Δεν αρκεί όμως ούτε στο ελάχιστο για να ερμηνεύσει μονοσήμαντα τις χθεσινές εξελίξεις, που αποτελούν επανάληψη ενός επαναλαμβανόμενου σεναρίου, όπως δυστυχώς έσπευσαν να κάνουν κατεστημένες δυνάμεις της αριστεράς. Η κλιμάκωση σε απάνθρωπα όρια εδώ και τρία χρόνια της βίας του συστήματος, με το νόμο, με την αστυνομία, με τον εργοδότη, με την εφορία, με την ανεργία γεννά ένα τμήμα αποκλεισμένων, απελπισμένων και εξαγριωμένων, μια «άγρια νεολαία», που στο κάτω κάτω την πυρπόληση και τη λεηλασία έχει διδαχθεί και από τα μέσα ενημέρωσης και από το γήπεδο και από το πολιτικό σαβουάρ-βιβρ και από κάθε σύγχρονη μυθολογία. Στο βαθμό που οι δυνάμεις της αριστεράς μένουν αποξενωμένες από τον κύριο όγκο της νέας γενιάς, στο βαθμό που η «ανατροπή» αποτελεί ένα κουραστικό στερεότυπο και δεν μεταφράζεται σε επαναστατικό σχέδιο και πολιτική συγκρουσιακότητα τα φαινόμενα αυτά και θα πυκνώνουν και θα διαχέονται. Ο Γαβριάς των «Αθλίων» του Βίκτωρα Ουγκό, αν είχε κατέβει χθες στο Σύνταγμα, δεν θα ήταν στα κλειστά μπλοκ κομματικών νεολαιών, θα έκαιγε με την παρέα του τράπεζες και κινηματογράφους.
Πέμπτο: Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής ήταν μαχητικά παρόν τις χθεσινές δραματικές ώρες στο κέντρο της Αθήνας. Και θα συνεχίσει με πείσμα τις προσπάθειές του: Για την επίτευξη ενός νικηφόρου ενωτικού λαϊκού μετώπου. Για τη συνάντηση, τον συντονισμό και την συνεργασία της αριστεράς. Για την επεξεργασία και προβολή ενός εναλλακτικού προγράμματος πέρα από την αφωνία του «αντιμνημονιακού» ή μόνο την γενική και αφηρημένη ιδεολογική προπαγάνδα. Για την ενίσχυση του εργατικού κινήματος, των συνοικιακών συνελεύσεων, των καταλήψεων μέχρι την κατάκτηση του σχεδιασμού και της ενότητας που θα κάνουν σύντομα το όνειρο πραγματικότητα: μια πλατεία Ταχρίρ – δηλαδή ένα λαό υποκείμενο – με την αριστερά παρούσα και ενωμένη, σε μέτωπο ικανό να εκκινήσει τις επαναστατικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο λαός αυτής της χώρας».
