Απίστευτο και όμως αληθινό. Στο ντύσιμο των Ελλήνων για την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2012 επιστρέφει η μόδα της δεκαετίας του 1940. Η Πέπη Ραγκούση γράφει σχετικά...
"H μόδα για την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2012 αναπολεί την πιο ενδιαφέρουσα ίσως περίοδο στη σύγχρονη ιστορία της. Η μόδα είναι «τέκνον», έστω και νόθο, των πολιτικών αλλά κυρίως των οικονομικών συνθηκών της κάθε εποχής. Και συνήθως τρέφεται από τα ελλείμματά της. Ετσι, κάθε φορά που η Ιστορία επαναλαμβάνεται, η μόδα κοιτάει προς τα πίσω και ανακυκλώνει στυλ και πρότυπα. Γιατί, στην ουσία, η μόδα δεν αλλάζει. Επιστρέφει! Πίσω ολοταχώς λοιπόν. Στις πασαρέλες όπου περπάτησαν τα μοντέλα για την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2012 πολλές φορές υποδέχτηκαν το... 1940. Οχι μόνο ως χρονιά αλλά και ως ολόκληρη δεκαετία. Μάλλον την πιο παράξενη, την πιο δημιουργική και την πιο ριζοσπαστική στην ιστορία της μόδας. Υπάρχει πολύ νεωτερισμός στα '40s - έστω και κατ' ανάγκη ψυχολογική ή οικονομική - και ας μοιάζουν συντηρητικά. Στο πρώτο μισό αυτής της δεκαετίας, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε αιτία να κατεβάσουν προσωρινά ρολά οι μεγάλοι οίκοι μόδας του Παρισιού, απ' όπου αντλούσαν τις εμπνεύσεις τους και όλοι οι άλλοι. Η προσπάθεια των Γερμανών να μετατρέψουν σε κέντρο της μόδας το Βερολίνο απέτυχε γρήγορα και παταγωδώς. Οι Αμερικανοί, μην έχοντας τι να κοπιάρουν, αποθέωσαν αυτό που ήξεραν καλά, το αθλητικό στυλ, και το προσάρμοσαν στα καθημερινά ρούχα κάνοντας - ίσως χωρίς να το επιδιώκουν - τη δική τους επανάσταση. Καθιέρωσαν τα κοντά σακάκια (που δεν ξεπερνούσαν σε μήκος τα 55 εκ.) και τις στενές φούστες. Το μαλλί και το νάιλον τα χρειαζόταν η πολεμική βιομηχανία και οι σχεδιαστές έπρεπε να περιοριστούν στα συνθετικά υλικά. Τα οποία ήρθαν προσωρινά για να μείνουν μόνιμα!
Και ύστερα ήρθε το τέλος του Πολέμου. Και έφερε μαζί του τη χαρά της ζωής ή, έστω, την προσδοκία της. Και ήρθε και ο Κριστιάν Ντιορ, ένας μικρός, κοντούλης, στρουμπουλός «θεός» που (ξανα)έπλασε τη γυναίκα. Δηλαδή τη σιλουέτα της, λανσάροντας το περίφημο new look του. Φάρδυνε τη φούστα και πλούτυνε με κλος τον ποδόγυρο. Και, το κυριότερο, ανέβασε τη μέση στα ρούχα αναδεικνύοντας τα πόδια και κάνοντάς τα να φαίνονται πιο μακριά. Τα γυναικεία πόδια που έπρεπε να τρέχουν για να προλάβουν τη ζωή, το μέλλον, τα όνειρα, τις καινούργιες θέσεις εργασίας, τη νέα εποχή.
Προς την ακτή μιας νέας εποχής προσπαθούμε να κολυμπήσουμε και σήμερα, παλεύοντας ακόμη με τα απόνερα της παλιάς. Ισως γι' αυτό οι πασαρέλες για την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2012 είχαν έντονο άρωμα από τα '40s. Η επανάληψη δεν φανερώνει πάντα έλλειψη έμπνευσης. Συχνά μπορεί να είναι και δημιουργική υπενθύμιση...".
katoci.com
