Τις τελευταίες αυτές ημέρες ενόψει της εθνικής μας επετείου της 25ης Μαρτίου κι εγώ όπως όλοι, γινόμαστε αποδέκτες πολλαπλών μηνυμάτων. Μηνύματα για τις παρελάσεις και τη σκοπιμότητά τους, για την παρουσία των πολιτικών σ' αυτές, για το νόημα των εορτασμών αλλά κυρίως για την ίδια την εθνική επέτειο και τα ποικίλα μηνύματά της.
Μόνο που φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τα μηνύματα ακούγονται ηχηρά, σημαίνοντα, μοναδικά, καθώς στο νόημά τους συμπυκνώνεται η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση και η πίκρα όλων των συμπολιτών μας που ανακαλούν την ιστορική μνήμη, αντιμετωπίζουν τη θλιβερή πραγματικότητα και πραγματοποιούν τη δική τους επανάσταση για μια ζωή που δεν τους αξίζει.
Στέκομαι μπροστά στη μεθαυριανή επέτειο με αληθινό δέος και βαθιά περισυλλογή.. Όπως το κάνουν εκατομμύρια σκεπτόμενοι Έλληνες. Για όσα σπουδαία διακυβεύτηκαν τότε, το '21 κι οδήγησαν στο μεγάλο ξεσηκωμό. Για τα χρόνια που ακολούθησαν και τον τρόπο που οι εκάστοτε κυβερνήσεις διαχειρίστηκαν την ιστορική μνήμη. Για την ιστορική συνείδηση που χάθηκε στα μονοπάτια του καιροσκοπισμού και της υστεροβουλίας. Για τον ιστορικό ρεαλισμό που μπερδεύτηκε με το μύθο, τον ηρωισμό με την ανοησία και τον αληθινό πατριωτισμό με την κενή εθνική ρητορεία.
Κι αν στα χρόνια που πέρασαν τα μηνύματα της 25ης Μαρτίου ήταν κοινότοπα λόγια για εκφώνηση πανηγυρικών ή για ομιλίες στα σχολεία, σήμερα, ειδικά σήμερα, αρχίζουν πάλι να αποκτούν νόημα. Σήμερα ξανά, το μέγεθος της αδούλωτης Ελληνικής ψυχής παρά το ξένο ζυγό, αποκτά υπόσταση. Γίνεται λάβαρο κουράγιου, δύναμης, ελπίδας. Σήμερα και πάλι η ανάγκη εθνικής ομοψυχίας γίνεται ανάγκη επιτακτική, ο μόνος δρόμος για να περπατήσει το έθνος και να βρει τον κοινό του βηματισμό προς το μέλλον. Σήμερα εκ νέου η 25η Μαρτίου που συμβολικά ταυτίζεται με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, φέρνει το μήνυμα μιας Ελλάδας ενωμένης η οποία πάντα στηρίχτηκε στην ορθοδοξία, στις παραδόσεις και στις ηθικές της αξίες για να παλέψει με τα κύματα.
Κι αν οι κατακτητές αλλάζουν ονόματα κι αν αλλάζουν μορφή και τρόπους επιβολής, όλοι καλά γνωρίζουμε πως για τον δέσμιο, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κι αυτό που ζουν σήμερα χιλιάδες συμπολίτες μας είναι υποδούλωση. Υποδούλωση λόγω ανεργίας, λόγω εξευτελισμού, λόγω ανέχειας. Απέναντι στην απόγνωση ενός νέου που αποφασίζει να μεταναστεύσει γιατί δε βρίσκει δουλειά στον τόπο του, αντικρίζοντας το κουρασμένο βλέμμα ενός ηλικιωμένου που αναρωτιέται γιατί το κράτος τον εγκατέλειψε, μπροστά στον οικογενειάρχη που κλείνει την επιχείρησή του και δεν έχει να θρέψει τα παιδιά του ή στο μισθωτό που δε μπορεί πια να καλύψει τις υποχρεώσεις του, η 25η Μαρτίου στέκεται πιο αγέρωχη από ποτέ, σημαία κυματίζουσα στην καρδιά μας, να αφυπνίζει το μόνο που σίγουρα διαθέτουμε όλοι μας. Το Ελληνικό Πνεύμα. Γι αυτό η συγκεκριμένη μέρα, απαιτεί περισυλλογή κι όχι βαρύγδουπα λόγια. Απαιτεί ανάληψη ευθύνης κι όχι υποσχέσεις. Απαιτεί να πιούμε ένα ποτηράκι από το «αθάνατο κρασί του '21» ενωμένοι, όλοι μαζί!
