Οι θυσίες που κάνει ο ελληνικός λαός τα τελευταία δύο χρόνια και θα συνεχίσει σίγουρα έως το 2015 βάσει των προβλέψεων, είναι απόρροια κακών πολιτικών, κυβερνητικής ολιγωρίας και φόβου μπροστά στις μεταρρυθμίσεις.
Αν είχαμε προχωρήσει σε όλες τις διαρθρωτικές τομές που απαιτούσαν οι δανειστές μας ήδη από το πρώτο μνημόνιο, θα μπορούσαμε να είχαμε διασώσει κάποιες μισθολογικές περικοπές. Αυτό δεν είναι αντιπολιτευτική ρητορική εκ των υστέρων, αλλά κοινή διαπίστωση. Αναγκαζόμαστε να δεχτούμε νέα και πιο δύσκολα μέτρα, γιατί δεν καταφέρνουμε να πιάσουμε τους στόχους που οι ίδιοι θέτουμε στον εαυτό μας.
Ο Έλληνας πολίτης αναγκάζεται να ζει πλέον με νέα δεδομένα και μάλιστα υποχρεώθηκε σε αυτή την απότομη και βίαιη μεταβολή. Πρόσφατα μάλιστα ο Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης δήλωσε πως ένας μειωμένος μισθός είναι καλύτερος από την ανεργία. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα, όπως ανερυθρίαστα τα περιγράφει ο κ. Κουτρουμάνης. Δεν μειώνονται απλά οι μισθοί, αυξάνονται κατακόρυφα και οι υποχρεώσεις του πολίτη. Συνεχείς νέοι και υψηλοί φόροι, καμία πρόνοια για συγκράτηση τιμών, ενώ παράλληλα η χώρα βουλιάζει στην ύφεση με δραματικές παρενέργειες στον κοινωνικό ιστό.
Αισθανόμαστε πλέον να ακροβατούμε σε ένα τεντωμένο σκοινί. Η κοινωνία είναι στα όρια ενός ξεσπάσματος με ανυπολόγιστες συνέπειες. Πόσες αντοχές μπορεί να έχει ένας οικογενειάρχης, συνεπής φορολογούμενος, όταν αισθάνεται ότι βάλλεται από παντού; Την προηγούμενη εβδομάδα, ένας άνθρωπος 70 ετών εισέβαλε με όπλο στη ΔΟΥ της Αγίας Παρασκευής φωνάζοντας ότι βρίσκεται πλέον σε απόγνωση. Ναι, πρόκειται σίγουρα για ένα μεμονωμένο και ακραίο περιστατικό, είναι όμως ένα μήνυμα μίας κοινωνίας που έχει φτάσει στα όρια της.
Στην Ελλάδα δυστυχώς αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα όταν πια δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Δεν κάνουμε ποτέ σχεδιασμό για να αποφύγουμε τις συνέπειες ενός διαφαινόμενου προβλήματος, δεν προβλέπουμε ποτέ λύσεις για ένα ζήτημα που είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσει δυσάρεστες συνέπειες. Ακόμα και η ίδια η οικονομική κρίση θα μπορούσε να έχει σαφώς μικρότερες απώλειες στην ελληνική κοινωνία, αν για δεκαετίες το ελληνικό κράτος κατάφερνε να καταπολεμήσει τη διαφθορά ή αν προέβαινε σε τομές που διέπουν τις περισσότερες σύγχρονες χώρες.
Ναι, πρέπει να προβούμε σε νέα μέτρα. Όχι όμως εισπρακτικά, ούτε καν διορθωτικά. Πρέπει να προχωρήσουμε σε ολοκληρωμένες και στοχευμένες παρεμβάσεις, με γνώμονα την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη
1. Νομοθετικές ρυθμίσεις για τα δάνεια των ιδιωτών: Οι δόσεις θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν με βάσει το διαθέσιμο εισόδημα των δανειοληπτών. Ο χρόνος αποπληρωμής ει δυνατόν να μεγιστοποιηθεί και σε περιπτώσεις αντικειμενικών δυσκολιών να υπάρξει πρόβλεψη για «κούρεμα» του χρέους.
2. Αποκατάσταση των ομολογιούχων ιδιωτών του ελληνικού δημοσίου: Έλληνες πολίτες εμπιστεύθηκαν τα χρήματά τους στο ελληνικό δημόσιο και τώρα χάνουν ένα σημαντικό μέρος του αρχικού κεφαλαίου. Οικονομίες μίας ζωής
3. Αναθεώρηση του άρθρου 99 του πτωχευτικού κώδικα: Με τις ισχύουσες διατάξεις, η εταιρεία η οποία προσφεύγει διασφαλίζεται ότι δεν θα πτωχεύσει, ενώ εργαζόμενοι, ασφαλιστικά ταμεία, συνεργαζόμενες επιχειρήσεις και τράπεζες χάνουν μεγάλα χρηματικά ποσά από τη διαδικασία
4. Κίνητρα απασχόλησης και ανάσχεση της ανεργίας: Ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο οι άνεργοι, σχεδόν 40.000 οι άστεγοι. Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε μία κοινωνική έκρηξη θα πρέπει τώρα να θεσπίσουμε μέτρα που θα ανακόψουν το φαινόμενο
Το πολιτικό σύστημα οφείλει να αποδείξει ότι αφουγκράζεται την κοινωνία και τα προβλήματά της. Ας νομοθετήσουμε υπέρ της κοινωνίας. »
(Ναυτεμπορική)
