Μεγάλα στρώματα της κοινωνίας πλήττονται βαρύτατα. Ο κοινωνικός ιστός είναι πια διαλυμένος. Είναι ανάγκη και πρωταρχικό μέλημα να υπάρξει ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας, καθώς και μέτρα προστασίας των ανέργων και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, με το δεδομένο ότι οι νέοι άνθρωποι είναι οι τραγικοί πρωταγωνιστές στα ποσοστά της ανεργίας.
Είναι απολύτως αναγκαία η επανατοποθέτηση της εργασίας στο κέντρο της πολιτικής πρακτικής, για την ανάδειξη και υπεράσπιση των πολιτικών που βρίσκονται ακριβώς στον αντίποδα της πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που ακολουθεί η κυβέρνηση.
Ο νέος εργαζόμενος σήμερα, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, καταφέρνει να επιβιώνει χάρη στην οικονομική βοήθεια που παίρνει από την οικογένεια (και όταν αυτό υπάρχει), αφού τα εισοδήματά του δεν επαρκούν για να πληρώσει νοίκι, φως, νερό, τηλέφωνο. Η πλήρης ανυπαρξία κρατικής κοινωνικής πολιτικής επιδεινώνει το πρόβλημα ακόμη περισσότερο. Η οικογένεια, κατά συνέπεια, αντικαθιστά το ανύπαρκτο δίχτυ κοινωνικής προστασίας.
Τα εργασιακά δικαιώματα των νέων καταστρατηγούνται σε μόνιμη βάση. Χιλιάδες νέοι ανεξαρτήτως προσόντων και μορφωτικού επιπέδου, υπάλληλοι, κούριερ, εξωτερικοί υπάλληλοι κλπ. εργάζονται για δύο, τρεις ως και έξι μήνες δοκιμαστική περίοδο ανασφάλιστης και απλήρωτης εργασίας, με συμβάσεις συνήθως τετράωρης απασχόλησης με 255 ευρώ μεικτά ή ανήκουν στην κατηγορία της αδήλωτης εργασίας.
Η συνολική κατάσταση στην αγορά εργασίας δείχνει ξεκάθαρα ότι πρώτον, η «ευελιξία» αποτελεί πρακτική που εφαρμόζεται κύρια στους νέους, δεύτερον, η ανεργία δοκιμάζει πρώτα και κύρια τη νεολαία. Πάνω από το 50% των νέων είναι άνεργοι, η μερική απασχόληση αυξήθηκε σε τρία χρόνια κατά 250% και ανέρχεται σε 30% επί του συνόλου των εργαζομένων. Οι μισοί εργαζόμενοι μέχρι τα 30 δουλεύουν ανασφάλιστοι και το 70% των νέων εργαζομένων δεν έχει καμιά απολύτως συνδικαλιστική κάλυψη στο χώρο εργασίας του. Το 20% δουλεύει 7 ημέρες την εβδομάδα έναντι 5%, που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος. Το επιχείρημα ότι η αιτία της υψηλής ανεργίας είναι η έλλειψη ειδικευμένων εργαζομένων δεν ευσταθεί. Οι νέοι εργαζόμενοι/ες διαθέτουν δεξιότητες και γνώσεις πολύ περισσότερες από αυτές που χρειάζονται για εκτελέσουν αποτελεσματικά την εργασία τους. Η νέα γενιά, επομένως, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα νέο κοινωνικό ζήτημα με πολλαπλές διαστάσεις, δημογραφικές, πολιτισμικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές: Τροποποιείται καθολικά το τοπίο στην αγορά εργασίας (ευελιξία, μερική απασχόληση, υποαπασχόληση), στην κοινωνική ασφάλιση (μαύρη εργασία, θεμελίωση ασφαλιστικών δικαιωμάτων), στη διαπραγματευτική ικανότητα του νέου (κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων). Διαμορφώνεται μια κοινωνία βασισμένη σε αυτές τις αρχές, ένα νέο κοινωνικό μοντέλο, το οποίο περιορίζει τα περιθώρια για τη χειραφέτηση και την αυτονομία της νεολαίας.
