Άλλα όλο αυτό το αδελφάτο των ιπποτών, που μοιάζει με το τελικό πικρό απόσταγμα του ΠΑΣΟΚ, στην πραγματικότητα είναι ο ξεγυμνωμένος σκληρός του πυρήνας. Ο άλλοτε ρωμαλέος επιταχυντής. Το hardcore του κόμματος, που έστησε και ανέχτηκε το μακροχρόνιο feedback της διαφθοράς με την κοινωνία. Το hardcore που ήταν σταθερό από καταβολής κόμματος και ακόμη επιζεί και του οποίου η σχέση με το κόμμα ήταν και είναι υπαρξιακή – σαφώς οικονομική και ασαφώς ιδεολογική. Η «ψυχή που πάλλεται», όπως είπε ο ίδιος ο νέος αρχηγός. Και στο ένα εκατομύριο του Γιώργου, αυτή η ίδια ψυχή, πάλι εκεί παλλόταν – και για αυτό δεν προσφέρεται ούτε για αναγωγές, ούτε για συγκρίσεις και προβλέψεις.
Όμως η αξία της χθεσινής εκλογής ήταν ότι για πρώτη φορά καταγράφηκε και φωτογραφήθηκε αυτή η ψυχή του ΠΑΣΟΚ. Μια γέρικη, μοναχική κι αξιολύπητη αράχνη που δεν στηρίζεται ούτε περιβάλλεται πια από τον ιστό της κοινωνίας. Που δεν μπορούσε να κρυφτεί από το ύφος του Βαγγέλη. Μιλούσε για Άνοιξη αλλά στο ύφος του αποκαλυπτόταν ο επερχόμενος Χειμώνας. Μιλούσε για ξεκίνημα αλλά ήταν σα να μιλά όχι για τούτη αλλά για την επόμενη ζωή. Άσε που’ μοιαζε κι ο ίδιος ένα κομάτι ξένο και θυσιασμένο σώμα. Έτσι που όλο αυτό το διήμερο σκηνικό να΄χει και κάτι από Φελίνι…
http://gnathion.blogspot.com
