Πρόκειται για τον θάνατο τού Αρχιμουσικού Δημήτρη Ζαφείρη, ενός πραγματικού δάσκαλου με όλη την σημασία τής λέξεως, αλλά και ενός ανθρώπου του Θεού και αυστηρού υποστηρικτή του ήθους και τών Χριστιανικών Παραδόσεων…
Κάτω από την διεύθυνση της μουσικής μπαγκέτας του πέρασαν πολλές Πατρινοπούλες μαθήτριες δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων, ηλικιωμένες κυρίες σήμερα, πού πλαισίωναν τις μουσικές χορωδίες Εκκλησιαστικής αλλά και Κλασσικής Μουσικής, που ο εκλιπών διηύθυνε με απόλυτη μαεστρία, τάξη, συγχρονισμό, αλλά και χορωδιακή πειθαρχία …
Το πτυχίο του, το είχε πάρει από εξεταστική επιτροπή του διάσημου μουσικού Δημήτρη Μητρόπουλου και με πάρα πολύ αυστηρά κριτήρια για εκείνη τήν εποχή και είχε έλθει μάλιστα πρώτος στις εξετάσεις...
Υπήρξε αξιέπαινος στο στίβο της ζωής, καί ένας αληθινός τζένλεμαν στην κοινωνική παρουσία του, είτε στον δρόμο τον συναντούσες, είτε στις εκδηλώσεις πού διοργάνωνε τον έβλεπες, κουστουμαρισμένος, ατσαλάκωτος, καθαρός...
1960 - Από μαθητική εκδήλωση στό Αρέθειο...
Κι΄αυτό, γιατί παρ΄ όλο ότι τού έλειπε το ένα του χέρι και με δυσκολία ασφαλώς θα μπορούσε ακόμη και να φάει, ταυτόγχρονα όμως θά τού έλειπε ασφαλώς και η οικονομική άνεση για να προσφέρει ακόμη κάτι περισσότερο στούς συνανθρώπους του για τούς οποίους πάντοτε έτρεχε…
Το σπίτι του, όπως μας λέγανε άνθρωποι πού τον γνώριζαν περισσότερο, ήταν μία «κατ΄ οίκον Εκκλησία» όπου προσευχόταν αρκετά ακόμη και στά βαθειά μεσάνυχτα για όλο τον κόσμο, για αρρώστους, για κατάκοιτους στο κρεββάτι, για οικογένειες και παιδιά με προβλήματα, για ζωντανούς και πεθαμένους θα λέγαμε καλλίτερα, ενώ ένα Εκκλησιαστικό αναλόγιο πού είχε στο δωμάτιό του συμπλήρωνε και πρακτικά αυτή την «κατ΄ οίκον Εκκλησία» του..
Ένας ασκητής ( με την ευρύτερη έννοια ), αλλά και αυστηρός νηστευτής ( για όσους τον γνώριζαν ), πού ζούσε εμφανής – αφανής μέσα στην ταλαίπωρη Πολιτεία μας, και ο οποίος σε όποιο κατάστημα κι΄ αν έμπαινε πάντοτε μαζί με τα ευγενικά καλοσυνάτα λόγια του θάλεγε και μια Χριστιανική κουβέντα απ΄ αυτές πού σήμερα πολλοί τις αποφεύγουν, μη παρεξηγηθούν ( όπως λένε ) !
Είχε διατελέσει καθηγητής μουσικής σε διάφορα σχολεία της Πάτρας, και στο Αρέθειο παλαιότερα, και δεκάδες ήσαν εκείνοι οί μαθητές και οί μαθήτριες της Πατραϊκής κοινωνίας πού είχαν ωφεληθεί από την μουσική διδασκαλία του βραβευμένος μάλιστα καί ο ίδιος αρκετές φορές από διάφορους φορείς για τις μουσικές παρουσιάσεις του .
Παράλληλα δίπλα στην αγάπη του για τον άνθρωπο υπήρχε και η αγάπη του για τα ζώα, καί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια τον βλέπαμε μέ ένα μικρό καροτσάκι να κατηφορίζει ξεκινώντας από την Καρόλου φορτωμένος τροφές για τα περιστέρια της πλατείας Γεωργίου « για να μη πεινάνε τα καημένα…» όπως χαρακτηριστικά μας έλεγε.
Ήταν και μια άσκηση ταπεινοφροσύνης θα λέγαμε, γνωστός καθηγητής μουσικής αυτός, να ταπεινώνεται και να χλευάζεται, ενδεχομένως, από κάποιους ανοιχτομάτηδες, σέρνοντας ένα καροτσάκι μέσα στο πλήθος…
Το αυτί όμως του κυρίου Ζαφείρη ( όπως χαρακτηριστικά τον ξέραμε ), δεν ίδρωνε από αυτό, μια και άλλος ήταν ο στόχος του…
Το γεγονός αυτό μας θύμισε μια άλλη παράλληλη ιστορία με τον αείμνηστο, πραγματικό Μεγάλο καθηγητή Πανεπιστημίου των Αθηνών, τον Παναγιώτη Τρεμπέλα, πού είχε αφήσει άφωνους και έκπληκτους κάποιους φοιτητές του όταν τον είχαν συναντήσει στην οδό Πανεπιστημίου στην Αθήνα να κυλάει στον κατήφορο ένα …βαρέλι !
«Έκανα άσκηση ταπεινώσεως…» είχε εκμηστηρευθεί κάπου, «για να μέ θεωρήσουν τρελλό καί να πάψουν κάποιοι να με περνάνε για σπουδαίο ! »
Είχαμε χάσει λοιπόν τον δάσκαλο κάποιους μήνες, κάποιοι υπέθεταν ότι σε κάποιο συγγενικό σπίτι ήταν, ή και σε κλινική θα παρέμενε, οπότε τα άσχημα νέα ήλθαν και μας προσγείωσαν με την «Πελοπόννησο» της Κυριακής !
Ο Δημήτρης Ζαφείρης είχε πεθάνει, είχε κοιμηθεί στην ουσία, ως «προσδοκών Ανάσταση νεκρών», και το λέμε αυτό γιατί η λέξη «κοίμηση» τού ταίριαζε πραγματικά, σαν συνειδητού Χριστιανού πού ήταν, και είναι και η μόνη πού θα του ταίριαζε !
