Το πρώτο πακέτο στήριξης απέτυχε να σταθεροποιήσει την κατάσταση, ενώ και στην περίπτωση του δεύτερου, αν δει κανείς τους στόχους οι οποίοι έχουν τεθεί από την τρόικα διαπιστώνει ότι η αποτυχία είναι σίγουρη. Τίθεται λοιπόν ένα σοβαρό ζήτημα, που έχει να κάνει με τις σχέσεις του κράτους με την ΕΕ, η οποία ξεκίνησε ως μια οικονομική κοινότητα έξι μελών, και κατέληξε σήμερα σε έναν εφιάλτη 27 μελών! Τι συμβαίνει λοιπόν τώρα; Όχι μόνο κινδυνεύει το ευρώ, αλλά και ολόκληρος ο ιστός της Ένωσης, που μοιάζει δύσκολο να διακυβερνηθεί, παρά μόνο με εντολές. Όσο πλεονέκτες και ψεύτες αν ήταν κάποιοι Έλληνες, θα ήταν άδικο και μη ρεαλιστικό, να κατηγορούσαμε την χώρα τους για όλες τις δυσμενείς συνέπειες στην ευρωζώνη από μια τυχόν ελληνική χρεοκοπία. Η ελληνική οικονομία είναι μόνο το 2,2% του ΑΕΠ, ενώ ακόμη και μια φυσική καταστροφή να γίνονταν και να εξαφανίζονταν η χώρα από το χάρτη, οι επιπτώσεις στην ευρωπαϊκή οικονομία θα ήταν ελάχιστες.
Ερχόμαστε λοιπόν και πάλι στην τελευταία διάσωση. Έτσι, ενώ θα έπρεπε να επικρατήσει μια γενική ανακούφιση, υπάρχουν έντονες συζητήσεις για το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ενώ αυτές οι συζητήσεις βασίζονται στον ισχυρισμό ότι η χώρα μπήκε στην ΟΝΕ με ψέματα, και ότι δεν θα έπρεπε καν να είναι μέλος της ΕΕ, μιας πανευρωπαϊκής ένωσης, που (με την υποψηφιότητα της Τουρκίας) σκέφτεται να επεκταθεί μέχρι και στην Ασία.
Ομολογουμένως, για να μπει στην ευρωζώνη, η Ελλάδα χρησιμοποίησε ψευδή στατιστικά στοιχεία, τα οποία αποδέχτηκαν οι Βρυξέλλες, αφού η ΕΕ ήταν αποφασισμένη να συμπεριλάβει στις τάξεις της ακόμη και τα «κακά παιδιά», όπως θεωρούνταν κατά καιρούς και η Ιταλία, η είσοδος της οποίας αναβλήθηκε, όταν μαθεύτηκε ότι και αυτή δεν πληρούσε τους όρους ένταξης. Το γεγονός ότι οι «φύλακες» της ΕΕ αποδέχτηκαν με ευκολία τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία, χωρίς ενδελεχείς ελέγχους, απεικονίζει και την φιλοδοξία της ΕΕ για παγκόσμια επέκταση της.
Η ΕΕ αντικατέστησε την ιδέα της Κοινότητας με αυτήν της Ένωσης, και συμπεριέλαβε κράτη τα οποία, οργανικά και συστημικά, δεν ανήκουν «φύσει» σε αυτήν την συνένωση.
Η ιστορία και η μοίρα της Ελλάδας είναι αλληλένδετες με τις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες, αυτές που είναι πιο βόρεια, την Κύπρο, αλλά και τον αιώνιο εχθρό της την Τουρκία. Αν εξαιρέσουμε την Τουρκία, η Ελλάδα έχει περισσότερα κοινά σημεία με όλες αυτές τις χώρες, παρά με τις βόρειες και δυτικές χώρες της ΕΕ.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα, το νέο ελληνικό κράτος πίστευε στην «Μεγάλη Ιδέα», μέσω της οποίας θα ασκούσε την ηγεμονία της περιοχής. Αυτή εγκαταλείφτηκε μετά την καταστροφική εκστρατεία του 1922, αλλά παραμένει ως κληρονομική παράδοση, σε βαθμό που ακόμη και μέχρι λίγο πριν το σημερινό οικονομικό της φιάσκο, η Αθήνα προβάλλονταν ως το πιθανό οικονομικό κέντρο των Βαλκανίων.
Από την ανεξαρτησία του και μετά, το ελληνικό κράτος παρέμενε μια «διχαλωτή» κοινωνία, όπου οι εντάσεις ανάμεσα σε βασιλικούς- δημοκρατικούς, αστικούς-αγροτικούς, παραδοσιακούς-εκσυγχρονιστικούς κλπ άξονες, απειλούσαν την σταθερότητα της κοινωνίας και του κράτους. Πολλοί πιστεύουν πως οι εντάσεις αυτές ξεκίνησαν με την δολοφονία του πρώτου ηγέτη της Ι. Καποδίστρια το 1831.
Τα μετέπειτα κοινωνικά και οικονομικά σχίσματα, οφείλονταν κυρίως στην ταπείνωση από τον τουρκικό στρατό μετά την αποτυχημένη εκστρατεία του 1922, και την καταστροφή της Σμύρνης, που αποτελούσε μια ιστορική βάση για τον Ελληνισμό. Στην συνέχεια υπήρξαν δικτατορίες, κατοχή, εμφύλιος πόλεμος, και μια στρατιωτική χούντα. Όλα αυτά οδήγησαν σε δημιουργία ακόμη και καθεστώτος άβατου για την αστυνομία στα πανεπιστήμια, όπου ευδοκιμούν ελεύθερα τα αναρχικά ΜΜΕ.
Η ελληνική κοινωνία αποτελείται από πολίτες, που δεν είναι απαραίτητα αφοσιωμένοι στο κράτος. Οι διαδηλώσεις, βίαιες ή μη, αποτελούν περισσότερο μια έκφραση του δημοκρατικού δικαιώματος της διαμαρτυρίας, παρά την αντίθεση σε κάποια συγκεκριμένα μέτρα. Και όταν η ουσία της ελληνικότητας απειλείται από κάποιους ξένους, όπως την τρόικα, ή την Angela Merkel, τότε η συμπεριφορά των πολιτών γίνεται αρνητική.
Η διχοτόμηση της Ευρώπης το 1945, μεταξύ των σοβιετικών δορυφόρων, και των κρατών υπό την επιρροή των Αγγλοαμερικάνων, υπήρξε μια πραγματική τραγωδία. Αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδι συνεχίζεται και σήμερα, αν και με διαφορετικό προσανατολισμό, και με διαφορετικά αφεντικά. Αν υπήρχαν πραγματικοί πολιτικοί ηγέτες και όχι πολέμαρχοι, η Ελλάδα θα μπορούσε σήμερα να είναι βασικός πυλώνας της αναπτυσσόμενης βαλκανικής χερσονήσου. Σήμερα όμως, αποτελεί απλά ένα παιχνίδι στα χέρια των Γερμανών, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν την ελληνική ψυχοσύνθεση, και άρα μιλάμε για ένα κράτος τίποτα, χωρίς κανένα στάτους, μια καρδιά δηλαδή χωρίς ελπίδα!
Ψυχολογικά, η Ελλάδα και οι Έλληνες δεν μπορούν να βυθιστούν πιο κάτω, χωρίς πλήρη κοινωνική αναστάτωση. Και όσο πιο γρήγορα μπορέσουν οι Έλληνες ευρωσκεπτικιστές να αποκτήσουν ισχυρή φωνή, και να βγάλουν την χώρα τους από το ευρώ και την ΕΕ, τόσο το καλύτερο.
Το να μην πληρώνεις τα χρέη σου δεν είναι καθόλου έντιμο, αλλά όταν η κατάσταση γίνεται απελπιστική, και επικρατεί η εξαθλίωση, τότε η χρεοκοπία και η αποχώρηση από την ευρωζώνη μοιάζει ως η μόνη συνετή λύση.
Το πρόβλημα είναι βασικά ένα ζήτημα εθνικής κυριαρχίας. Με την δική της κυριαρχία να είναι πλέον σε κατάσταση αναστολής, εξαιτίας της νέας δανειακής συμφωνίας, η Ελλάδα δεν μπορεί πια να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Για να ξανακερδίσει την αυτοεκτίμησή της, η Ελλάδα θα πρέπει να στρέψει την πλάτη της σε όλα εκείνα τα ευρωπαϊκά στοιχεία που απαιτούν την τιμωρία της.
Όπως σχεδόν όλα τα διαζύγια, έτσι και η έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ θα είναι ταραχώδης. Όμως η ΕΕ είναι κάτι στο οποίο η Ελλάδα δεν ανήκει και πάνω από όλα η έξοδος της χώρας από το ευρώ είναι καλό για την ίδια την Ελλάδα και τους πολίτες, οι οποίοι σε περίπτωση παραμονής στο ευρώ, θα βιώσουν μια πρωτοφανή κατάρρευση του βιοτικού τους επιπέδου.
greekfinanceforum.com
