Ένας καλός μου φίλος θυμώνει όταν λέω «Εγώ δεν ξέρω από πολιτική». Εγώ όμως επιμένω να μην ξέρω από πολιτική, όπως και η πλειονότητα της γενιάς μου. Της γενιάς που θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να ζωγραφίζει το μέλλον. Της γενιάς που είχε τις πάμπολλες ευκαιρίες μόρφωσης. Της γενιάς που της ανοίχτηκαν οι πόρτες των πανεπιστημίων του κόσμου περισσότερο από ποτέ. Της γενιάς που τα βρήκε πιο εύκολα απ’ την προηγούμενη και μάλλον και απ’ την επόμενη. Αυτής της α- πολιτικής γενιάς.
Όσοι από εμάς αναμείχθηκαν στα κοινά, ίσως και να έφταιγε ο τρόπος τους, θεωρήθηκαν έως και γραφικοί. Καριέρες και υψηλούς μισθούς κυνηγήσαμε οι περισσότεροι μαζί με μπόλικο άρωμα από καπνό ακριβού πούρου και παλαιωμένο γαλλικό κρασί. Περιοδικά λάιφστάιλ, καφέδες και Sex and the City έγιναν η ταμπέλα της γενιάς μου.
Μιας γενιάς που δεν την ενδιέφερε ποια ήταν η κυβέρνηση, ποιοι κινούσαν τα νήματα και πώς, ποιοι σχεδιάζουν το μέλλον της χώρας, με ποια κίνητρα κοκ. Γιατί την ενδιέφερε πιο πολύ το στυλ και η καλή ζωή. Η κοινωνική και οικονομική ανέλιξη χωρίς ιδεολογικό, πολιτικό, φιλοσοφικό υπόβαθρο. La vie en rose.
Τώρα ψάχνει λύσεις. Δεν ανήκει σε κανένα πολιτικό χώρο μέσα απ’ τον οποίο μπορεί να αντισταθεί. Δεν ανήκει σε κοινωνικές ομάδες με δράση και παρουσία. Ανήκει στις εταιρίες που της έδωσαν υπόσταση και τώρα ανήκει σπίτι της γιατί εκεί έστειλαν πολλούς από εμάς οι εταιρίες.
Το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο ότι χάσαμε τη δουλειά μας, το μισθό μας, την καλή ζωή αλλά ότι δεν έχουμε μια ιδέα να στηριχτούμε για να παλέψουμε την ήττα μας. Δεν έχουμε τρόπους αντίστασης στην κατάσταση της χώρας γιατί ποτέ δε μάθαμε να αντιστεκόμαστε.
Αυτή λοιπόν η α- πολιτική γενιά μου, έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης για την κατάστασή της και για τη σημερινή Ελλάδα γιατί δεν προσπάθησε ποτέ να ελέγξει τα πράγματα. Ούτε καν τα παρατηρούσαμε για να βγάλουμε συμπεράσματα. Και όταν το κάναμε, αυτό γινόταν ελαφρά τη καρδία, μόνο για να μπορούμε στις κοινωνικές μας εκδηλώσεις να απαγγέλλουμε τα βαρύγδουπα ‘κατηγορώ’ μας για τη δημόσια διοίκηση.
Το δικό της μερίδιο ευθύνης έχει και η γενιά των γονιών μας που μας ανέθρεψε με στόχο και όνειρο την επαγγελματική επιτυχία, άντε και την όμορφη οικογένεια σα διαφήμιση γιαουρτιού. Πώς να αγωνιστούμε τώρα εμείς για τα δικά μας παιδιά; Με όπλα ποιες ιδεολογίες; Αυτές που δεν έχουμε; Η αδράνεια που μας κράτησε μακριά απ’ τα πράγματα, κρατά τα πόδια μας κολλημένα στο έδαφος.
Κι όμως, πιστεύω ότι κάποιοι μπορούν. Κι ας μη φοβόμαστε το άγνωστο. Καλύτεροι είναι όλοι αυτοί που τόσα χρόνια έχουν το τιμόνι; Εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε πως όχι. Η ιστορία κάτι περιμένει. Μήπως εμάς;…
corfupress.com
Όσοι από εμάς αναμείχθηκαν στα κοινά, ίσως και να έφταιγε ο τρόπος τους, θεωρήθηκαν έως και γραφικοί. Καριέρες και υψηλούς μισθούς κυνηγήσαμε οι περισσότεροι μαζί με μπόλικο άρωμα από καπνό ακριβού πούρου και παλαιωμένο γαλλικό κρασί. Περιοδικά λάιφστάιλ, καφέδες και Sex and the City έγιναν η ταμπέλα της γενιάς μου.
Μιας γενιάς που δεν την ενδιέφερε ποια ήταν η κυβέρνηση, ποιοι κινούσαν τα νήματα και πώς, ποιοι σχεδιάζουν το μέλλον της χώρας, με ποια κίνητρα κοκ. Γιατί την ενδιέφερε πιο πολύ το στυλ και η καλή ζωή. Η κοινωνική και οικονομική ανέλιξη χωρίς ιδεολογικό, πολιτικό, φιλοσοφικό υπόβαθρο. La vie en rose.
Τώρα ψάχνει λύσεις. Δεν ανήκει σε κανένα πολιτικό χώρο μέσα απ’ τον οποίο μπορεί να αντισταθεί. Δεν ανήκει σε κοινωνικές ομάδες με δράση και παρουσία. Ανήκει στις εταιρίες που της έδωσαν υπόσταση και τώρα ανήκει σπίτι της γιατί εκεί έστειλαν πολλούς από εμάς οι εταιρίες.
Το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο ότι χάσαμε τη δουλειά μας, το μισθό μας, την καλή ζωή αλλά ότι δεν έχουμε μια ιδέα να στηριχτούμε για να παλέψουμε την ήττα μας. Δεν έχουμε τρόπους αντίστασης στην κατάσταση της χώρας γιατί ποτέ δε μάθαμε να αντιστεκόμαστε.
Αυτή λοιπόν η α- πολιτική γενιά μου, έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης για την κατάστασή της και για τη σημερινή Ελλάδα γιατί δεν προσπάθησε ποτέ να ελέγξει τα πράγματα. Ούτε καν τα παρατηρούσαμε για να βγάλουμε συμπεράσματα. Και όταν το κάναμε, αυτό γινόταν ελαφρά τη καρδία, μόνο για να μπορούμε στις κοινωνικές μας εκδηλώσεις να απαγγέλλουμε τα βαρύγδουπα ‘κατηγορώ’ μας για τη δημόσια διοίκηση.
Το δικό της μερίδιο ευθύνης έχει και η γενιά των γονιών μας που μας ανέθρεψε με στόχο και όνειρο την επαγγελματική επιτυχία, άντε και την όμορφη οικογένεια σα διαφήμιση γιαουρτιού. Πώς να αγωνιστούμε τώρα εμείς για τα δικά μας παιδιά; Με όπλα ποιες ιδεολογίες; Αυτές που δεν έχουμε; Η αδράνεια που μας κράτησε μακριά απ’ τα πράγματα, κρατά τα πόδια μας κολλημένα στο έδαφος.
Κι όμως, πιστεύω ότι κάποιοι μπορούν. Κι ας μη φοβόμαστε το άγνωστο. Καλύτεροι είναι όλοι αυτοί που τόσα χρόνια έχουν το τιμόνι; Εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε πως όχι. Η ιστορία κάτι περιμένει. Μήπως εμάς;…
