Άναυδος ον, έγινα αμέσως αντιληπτός από έναν φίλο μου, ο οποίος βλέποντάς με να… μπανίζω το γκομενάκι σαν να είχα πάθει ηλεκτροπληξία, με παροτρύνει σφόδρα, λέγοντάς μου: «Γιάννη…άντε στο διάολο!!!» Για πρώτη φορά στην ζωή μου, η συγκεκριμένη φράση μου ακούστηκε τόσο…εύηχη, και αισθητικά αποδεκτή, που απεφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή του! Πλησιάζω την…κολασμένη, δίχως να έχω σκεφθεί κάτι συγκεκριμένο να της πω! Το μόνο, που ένιωθα ήταν ένα…εγκεφαλικό κενό, με συγχωρείτε, ένα χρονικό κενό, ήθελα να γράψω! Φαντάζομαι, κάτι ανάλογο θα νιώθουν οι…απαχθέντες από τους εξωγήινους ή αυτοί, που έχουν έρθει σε επαφή με άλλου είδους…ούφο! Δεν ξέρω βέβαια εάν αυτό που βίωνα ήταν απόρροια της ταραχής μου ή της…Γεωμετρίας Riemann, η οποία κυριαρχεί στους χώρους των τεσσάρων διαστάσεων, από όπου προέρχονταν και έκοβε βόλτες το συγκεκριμένο πλάσμα!
Anyway, μόλις έχω φτάσει σε απόσταση αναπνοής, διαπιστώνω, ότι η απαστράπτουσα, εκτυφλωτική, υπερκόσμια λάμψη, την οποία εξέπεμπε η εν λόγω οντότητα, εκπορεύονταν από δυο πανέμορφα, καταπράσινα ματάκια, (ακριβώς κάτω απ’ τα κερατάκια) τα οποία θύμιζαν γαλαζοπράσινες λίμνες, που χανόσουν μέσα τους! Αυτά τα υγρά, κρυστάλλινα διαμάντια, έσβηναν κάθε φλόγα της κολάσεως και έτσι υπήρχε ισορροπία στην φυσική υπόσταση και στην στοιχειακή δομή του πλάσματος! Τώρα που έγραψα στοιχειακή…γελώ, διότι μόλις σκέφτηκα, ότι αυτό το κορίτσι είχε μέσα του και τα τρία…(όχι κακά της μοίρας του) στοιχεία της καταστροφής, ήτοι πυρ, γυνή και…λιμνοθάλασσα! Τα συνεδύαζε όλα ωσάν τα…σαμπουάν αν και δεν μπορούσα να δω τα μαλλάκια της διότι φορούσε μια κατακόκκινη περούκα!
Εν τέλει, το μόνο, που κατόρθωσα να αρθρώσω ήταν…: «Αγγελάκι ή διαβολάκι;» «Διαβολάκι!», μου απαντάει όλο ναζί! Ωπς, μου ξέφυγε ο τόνος! Νίπτω τα…πλήκτρα μου, νάζι ήθελα να γράψω! Η απάντησή της αυτή, που λέτε, δεν κάλυψε καθόλου τις εσωτερικές μου ανησυχίες αν και συνέπλεε πλήρως με τις…εξωτερικές! Δυσκολευόμουν να κατανοήσω, πώς μια τέτοια θεσπέσια οντότητα μας έρχονταν απ’ τον…όξω απ οδώ!! Γι αυτό και ξαναρωτάω: «Αγγελάκι ή διαβολάκι;;» «Διαβολάκι, διαβολάκι», μου απαντάει χαμογελώντας! Τι να πω…Δεν το χωρούσε το κεφάλι μου! Κατά συνέπεια, είχα δίκιο παραπάνω, το…κενό όντως δεν ήταν εγκεφαλικό, γι αυτό και δεν το χωρούσε….! Συνεχίζω λοιπόν ακάθεκτος και βεβαίως…ακάθιστος αφού ήμασταν όρθιοι! Ξανά μανά λοιπόν: «Αγγελάκι ή διαβολάκι;;!!» Η κοπέλα, αντί να με πάρει μαζί της στην…Κόλαση (άλλο που δεν ήθελα) με Ολύμπια ψυχραιμία αλλά σαφώς μπαϊλντισμένη, μου ξανααπαντάει: «Ε το παμε…διαβολάκι!!!»
Για να μην σας τα πολυλογώ και τρώω και μελάνι από την κεφαλή…,(με τέτοια κρίση) της έπρηξα της κακομοίρας το συκώτι (μόνο σε περίπτωση βέβαια που αυτά τα όντα έχουν ανθρώπινες βιολογικές λειτουργίες, οπότε χλωμό το βλέπω..) όλο το βράδυ κάνοντάς της την ίδιαν ακριβώς ερώτηση! Όταν το…αντελήφθην και επεχείρησα να αλλάξω ρεπερτόριο…ήτο αργά! Παρ’ όλα αυτά, την προσπάθεια μου την έκανα! Σε μια στιγμή λοιπόν, την ξαναπλησιάζω προσεκτικά για να μην…βραχώ απ’ τα μάτια της και δείχνοντάς της την κόκκινη περούκα, της...αμολάω: «Είναι το φυσικό σου χρώμα;!!!» «Ναι, ναι», μου λέει εμφανώς ενοχλημένη, με μια έντονη διάθεση αποφυγής! Οπότε…τρώει και το τελειωτικό χτύπημα κατακέφαλα: «Δεν κατάλαβες…, για τα κέρατα ρωτάω!!!», της λέω με ένα ύφος λες και της είχα κάνει...ρουά ματ! Ε, τότε ήταν, που με έστειλε αυτή στον διάολο!!!!!
Αχ, φίλοι μου…, την γυναικεία φύση την λατρεύω αλλά όπως είδατε…δεν υπάρχει αναλογία! Τουλάχιστον να υπήρχε Βιολογία…! Το γράφω αυτό, ως Βιολόγος για να ευλογήσω λίγο τα γένια μου αν και ξυρισμένος…αλλά θα μου πείτε, τι είδους…βιολογική επαφή να υπάρξει μεταξύ οντοτήτων διαφορετικών κόσμων και διαστάσεων! Προφανώς, υπάρχει…πανσπερμία δημιουργημάτων στο Σύμπαν, όπως λέω πάντα! Ή αλλιώς...«Πέγγυ μοναδική μου αγάπη…», όπως έλεγε και ο Μάνθος Φουστάνος, καλή του ώρα…!
Για όσους σπεύσουν να με κατηγορήσουν, ότι έχω φαιδροποιήσει και ευτελίζω ποιοτικά το επίπεδο των γραφομένων μου….έχω να τους πω το εξής: Μα, υπάρχει ρε μάγκες πιο σοβαρό πράγμα απ την γυναίκα;;;
«Υπάρχει. Η υπόθεση Παπαδήμα. Στρώσε τον κώλο σου και τέλειωνέ την», όπως έλεγε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στον Μπάρκουλη σε μια παλιά Ελληνική κωμωδία!
Του χρόνου πάντως, ανεξάρτητα τι είδους οντότητα, θα…ανιχνεύσει και θα ερμηνεύσει η φυσιολογία του εγκεφάλου μου, τέρμα τα αγγελάκια και τα διαβολάκια! Το πολύ-πολύ να την ρωτήσω…: «Γοργόνα των θαλασσών ή νεράιδα του δάσους;» Τί; Τσάι του βουνού; Ε, ποτέ!!!
Καλή Σαρακοστή και καλή δύναμη σε όλους!
biocosmology.blogspot.com
