Περαιτέρω δεν μπορεί κανείς να πει ότι γύρω μας στα μεσαία και στα χαμηλά αστικά στρώματα κυριαρχεί ο ριζοσπαστισμός που θα οδηγούσε σε ένα γενικευμένο «Γιούρια». Σήμερα 25 Μάρτιου 2012 οι συνήθεις ύποπτοι έκαναν τα συνηθισμένα τους και όλα κινήθηκαν στο αναμενόμενο επίπεδο. Στο επίπεδο των κοινωνιών αυτοί που χάνουν είναι αυτοί που προστατεύονται από την Αστυνομία και αποτελούν τα τιμώμενα πρόσωπα. Εξαιτίας τους η αστυνομία και ο Νόμος στρέφει το βλέμμα τους εναντίων των φιλήσυχων πολιτών. Αυτό είναι καταστροφικό για πολιτικές καριέρες και σύντομα θα αποδειχτεί.
Το αντιμνημόνιο δεν μπορεί να περάσει από την συμπεριφορά στην κινηματική πολιτική δράση που στο τέλος θα γεννούσε έναν εθνάρχη του 2012. Η στείρα κλάψα και οργή που βλέπουμε και στο σύνταγμα περιστασιακά είναι κατά βάση συμπεριφορές ατομικές! Οι ίδιοι οι διαδηλωτές δεν είναι μια ομάδα αλλά πολλές μικρές ομάδες που γεννήθηκαν από κάποιες προηγούμενες. Η παλέτα των πολιτικών χρωμάτων που ξεκινούν από την Άκρα δεξιά και φτάνουν στην άκρα αριστερά προϋπάρχει του αντιμνημονίου. Ανάμεσα στο αντιμνημόνιο και στην ιδεολογία κυριαρχεί η ιδεολογία και υπάρχει και λίγο αντιμνημόνιο. Έτσι οι χτυπητές διαφορές των αντιμνημονιακών δεν μπορούν να εμπλουτιστούν με παραγωγικές ιδέες και να γίνουν κάτι πιο συλλογικό στέρεο και δομημένο στην κοινωνία και στην συνέχεια σε πολιτικό επίπεδο.
Υπάρχει το ακροδεξιό και το ακροαριστερό αντιμνημόνιο και όλα και επιμέρους ενδιάμεσα. Αυτό συμβαίνει γιατί οι νέοι άνθρωποι ή οι φοιτητές που θα μπορούσαν να υπερβούν αυτές τις διαφορές θετικά δεν συμμετέχουν.
Γύρω μας λοιπόν παρατηρούμε «την επανάσταση του καθενός» που κόλλησε κάπου στο χρόνο και αυτό επηρέασε την ιδεολογική εξέλιξη του. Η συνθηματολογία και η ρητορική γύρω μας κινούνται σε μια βεντάλια που αφορά την ταξική ανάλυση της βιομηχανικής επανάστασης, την εμφυλιακή Ελλάδα, ακούμε το ψωμί παιδεία ελευθέρια του 1974, ενεργοποιούνται ξανά όλες οι ομάδες της μεταδιδακτορικής Εποχής και στην πράξη μιμούμαστε τα event της Αργεντινής.
Πολιτικά ζούμε την εποχή των Νέο-Μπέηδων και των προεστών όπου ο καθένας κατά τεκμήριο 50αρης και με λίγη επιρροή, κάνοντας τα συμφέροντα του ανάλυση και πολιτική, συγκροτεί και από μια ομάδα οπαδών και πορεύεται. Πρώτη πέρασε σε αυτή την φάση η Αριστερά και η κεντροαριστερά και τώρα αυτό συμβαίνει και στην Δεξιά. Όμως οι ιδεολογίκες διαφορές και η ιστορική διαδρομή του καθενός προϋπάρχουν.
Την ίδια στιγμή ο σύστημα μας δεν γεννά Ομπάμες! Μόνο τα πρόσωπα από το παρελθόν αυταναφλέγονται εκ νέου και σε τακτά διαστήματα. Κατόπιν μπαίνουν στην «επανάσταση του καθενός» όπου ανακυκλώνονται και φθείρονται παραμένοντας στην γνωστή βεντάλια. Το κλειστό το σύστημα πολιτικής επιρροής που χτίσθηκε στο παρελθόν με τα ΑΕΠ δεν έχει επιτρέψει σε φρέσκα πρόσωπα να φέρουν νέες ιδέες στο προσκήνιο.
Έτσι δεν ακούμε ο ένας τον άλλον και απουσιάζει ολοκληρωτικά ο φρέσκος λόγος η ο διάλογος ακόμη και σε επίπεδο συνθήματος. Η κουβέντα για το Μέλλον είναι ανύπαρκτη ενώ τα occypay στην Αμερική η διεθνής σκέψη για το εφικτό και το εθνικό γύρω από όσα συμβαίνουν δεν μας αγγίζουν καν.
Εκτιμώ λοιπόν ότι αφού περάσουμε από όλα τα στάδια ατομικής εξέλιξης «στου καθενός την επανάσταση» θα επιστρέψουμε στα γνωστά Αριστερά Δεξιά με ένα πιο εθνικό λόγο ο όποιος θα χρειαστεί για απορροφήσει του κραδασμούς για το ευρώ. Τυχών αλλαγή δεν θα έρθει από Ελλάδα αλλά θα είναι αντανάκλαση των όσων συμβαίνουν στο εξωτερικό και στην διεθνή οικονομία.
Εκτιμώ ότι στην νέα εποχή θα κινηθούμε με πρόσωπα γνωστά σήμερα γιατί δεν γεννιούνται Ομπάμες.
Ο μόνος αστάθμητος παράγοντας στην επανάσταση του καθενός είναι το τι θα κάνει ο καθένας πίσω από το εκλογικό παραβάν στο άμεσο μέλλον όπου είναι λογικό να εκτονωθεί όλο αυτό που ζούμε.
Ότι επιβιώσει από το εκλογικό παραβάν θα είναι και στην νέα εποχή κι ότι δεν βγει από εκεί μέσα θα μπει στην ανακύκλωση.
http://papaioannou.wordpress.com
